Αναμφίβολα, ένα από τα σημαντικότερα spoiler των αποφάσεων που φέρεται διατεθειμένη να λάβει η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι αυτό που μιλάει για μόνιμα capital control σε μισθούς και συντάξεις. Και μόνο η διαρροή του σχεδίου, χώρισε για μία ακόμη φορά τους πολίτες σε αυτούς που προστατεύουν τη φοροδιαφυγή, και αυτούς που θέλουν να την πατάξουν. Στέλνοντας, και πάλι, την μπάλα κατευθείαν στην κερκίδα.

Το γεγονός πως ένα τέτοιο μέτρο προωθείται από μία κυβέρνηση «της Αριστεράς», οφείλει να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό και σοβαρότερα επιχειρήματα από το «δηλαδή, να αφήσουμε τη φοροδιαφυγή να αλωνίζει;».

Τα όσα «διαρρέουν» πως σκέφτεται να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, κατά έναν περίεργο τρόπο, προσομοιάζουν όλο και περισσότερο στις πιο διαδεδομένες θεωρίες συνομωσίας. Κι αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα.

Σύμφωνα λοιπόν με τις διαρροές, οι μισθοί και οι συντάξεις θα καταβάλλονται από το κράτος, κατά το ήμισυ σε ρευστό. Το υπόλοιπο ποσό θα πιστώνεται σε πιστωτική κάρτα, χωρίς δυνατότητα εκταμίευσης. Παράλληλα, υπάρχει η σκέψη για πιστώσεις των μεγάλων σουπερ μάρκετ για όλους τους παραπάνω και μια σειρά από άλλα προωθητικά μέτρα.

Αμέσως-αμέσως, συμπεραίνει κανείς πως ένα τέτοιο μέτρο θα ευνοήσει τις μεγάλες αγορές σούπερ μάρκετ, ρίχνοντας στο καναβάτσο κάθε είδους μικρές αγορές, μανάβικα και συνοικιακά μαγαζάκια. Το λουκέτο είναι σίγουρο.

Παράλληλα, θα δημιουργήσει ακόμα μία σχέση εξάρτησης του πολίτη με τις μεγάλες εταιρείες, αφού ουσιαστικά, θα δανείζεται από το σουπερ μάρκετ. Τι άλλο είναι μία πίστωση του 15% ας πούμε από τον Σκλαβενίτη ή τον Βασιλόπουλο;

Δεν ξέρω ακριβώς με τι διαδικασία θα γίνει η πίστωση, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θα τον γράψουν σε τεφτέρι. Απλώς θα αναλάβουν οι εισπρακτικές, που θα κυνηγούν τον πολίτη (και) για τα καθημερινά του ψώνια.

Αρχικά, οι μόνιμοι περιορισμοί θα επιβληθούν σε 3,5 εκατομμύρια πολίτες, και όχι στο σύνολο της Επικράτειας.

Βέβαια, εάν πάει καλά το μέτρο, είναι αυτονόητο πως θα εξαπλωθεί σε κάθε μισθωτό, δημόσιο ή ιδιωτικό υπάλληλο. Μετά από αυτό, δεν θα είναι μακριά και η πληρωμή με κουπόνια, τα οποία μπορεί να μην είναι «αποκόμματα» όπως τα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, αλλά πόντοι στην κάρτα για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, για ιατρικές εξετάσεις, για ηλεκτρικό ρεύμα και ούτω καθεξής.

Είναι πάντως ενδιαφέρον το γεγονός πως, ακόμα και άνθρωποι που δεν υπερασπίζονται όλα τα μέτρα που έρχονται τις επόμενες ημέρες, πιστεύουν πως είναι μονόδρομος για να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς θεωρούν εαυτόν «Αριστερό».

Για την οικονομία του χώρου και του χρόνου, θα προσπεράσω τα επιχειρήματα που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά δεδομένα. Εκτός του ότι είναι αυτονόητο πως αυτά πλήγονται θανάσιμα, η προστασία τους στα χρόνια που διανύουμε έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Βλέπε την Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου για να καταλάβεις.

Ούτε βέβαια θα ασχοληθώ με την πρωτοφανή ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος που θα εξασφαλίσει ένα τέτοιο μέτρο, ανάγοντας τις τράπεζες σε κορυφαίο πολιτειακό θεσμό και όχι απλό όργανο της ελεύθερης αγοράς.

Ωστόσο, η επιβολή μόνιμων capital control και η απαίτηση χρήσης πλαστικού χρήματος σε μεγάλο μέρος του μισθού για το χτύπημα της φοροδιαφυγής, είναι απλώς μία καλή δικαιολογία που φτιασιδώνει το πρόσωπο που αποκαλύπτει το σύστημα.

Αυτό που ουσιαστικά δρομολογείται, είναι η οχύρωσή του σε τέτοιο βαθμό, που η αμφισβήτησή του να φαντάζει, πρακτικά, αδύνατη.

Το όλο σύστημα του καπιταλισμού, αλλά και το ίδιο το τραπεζικό σύστημα, βασίζεται στην εμπιστοσύνη των καταθετών και των πελατών σε αυτό. Κοινώς, το σύστημα οφείλει να λειτουργεί με διαφάνεια, τήρηση των νόμων και να κάνει ότι χρειάζεται για να πειστεί ο καθένας να ρίξει τα χρήματά του σε αυτό.

Από τη στιγμή που ο καταθέτης δεν έχει τη δύναμη να αποσύρει εξ ολοκλήρου τις καταθέσεις του από την τράπεζα, τότε η εμπιστοσύνη του στο τραπεζικό σύστημα θεωρείται αυτονόητη ή παύει να έχει σημασία. Σε κάθε περίπτωση, η απρόσκοπτη λειτουργία του είναι εξασφαλισμένη σε βαθμό επάρκειας, ότι και να γίνει.

Είναι σαν να έχεις έναν άνθρωπο που έχει σπάσει και τα δύο του πόδια, και χωρίς την παραμικρή επέμβαση, να τα περνάς ολόκληρα σε γύψο και να τον βάζεις να σταθεί όρθιος.

Θα σταθεί. Αλλά δεν θα μπορεί να κάνει βήμα.

Εάν το μόνο μας ζήτημα είναι να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, θα έλεγα πως δεν υπάρχει λόγος να εξαντλούμαστε σε ημίμετρα. Καλύτερα να περάσουμε κατευθείαν στο τελικό επίπεδο ελέγχου, και να μην χάνουμε χρόνο.

Οι αμοραλιστές νεοφιλελέδες το λένε «αυτοματοποίηση» της αγοράς, οι ψεκασμένοι πατριώτες το λένε «χάραγμα του αντίχριστου». Οι Αριστεροί, παλιά, το λέγανε «καπιταλισμό χωρίς όρια».

Όπως και να το πούμε, ας εφαρμόσουμε αυτό το περιβόητο τσιπάκι, να σταματήσει να μας τα πρήζει και ο Λιακόπουλος. Ας είναι στην κάρτα του Πολίτη, στο κινητό, ή εμφύτευμα στο μεσαίο δάχτυλο. Δεν έχει διαφορά.

Και η φοροδιαφυγή θα χτυπηθεί. Και η αγορά θα λειτουργήσει επιτέλους «εύρυθμα». Και το σύστημα θα γίνει τόσο αυτονόητο όσο και η ανατολή του ηλίου.

Τώρα για το κατά πόσο, οι σύντροφοι που πρόκειται να εφαρμόσουν την μονιμοποίηση του πλαστικού χρήματος και όλοι εκείνοι που θα τους υποστηρίξουν, παραμένουν Αριστεροί, είναι ένα θέμα στο οποίο θα απαντήσει στο μέλλον η επιστήμη. Και συγκεκριμένα η παραψυχολογία.

Προσωπικά, θα επιχειρήσω να απαντήσω σε επόμενη ανάρτηση.

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/10/14