Αν ορίζαμε την ουσία των μνημονίων σε σχέση με την εθνική οικονομία θα λέγαμε ότι συνιστούν το πλαίσιο εξαναγκασμού της προκειμένου να “δουλεύει” με τρόπο και σε ρυθμούς που τη διαλύουν ως τέτοια. Η εθνική οικονομία, ως συνολική κατάσταση- σύνθεση διαφορετικών συνιστωσών βιώνει μέσα στο μνημονιακό περιβάλλον και με διαρκώς οξύτερη ένταση, την αχρήστευση των στρατηγικού χαρακτήρα συστατικών στοιχείων της.

Το δημόσιο υπερχρεώνεται και υφίσταται έναν τρομακτικό περιορισμό της δυνατότητας χρηματοδότησης της καταστρεφόμενης από την ύφεση οικονομίας προκειμένου να κατευθύνει τους πόρους του προνομιακά στους δανειστές. Ουσιαστικά ο εν γένει δημόσιος τομέας “χορεύει” στο ρυθμό ξένων κρατικών ή ιδιωτικών συμφερόντων. Ο ιδιωτικός τομέας, κυρίως μικρής και μεσαίας έκτασης, επίσης υπερχρεώνεται και αναγκάζεται να κατευθύνει πόρους στο τραπεζικό σύστημα ή στο δημόσιο, που επίσης καθοδηγούνται από τους δανειστές. Ένα μεγάλο τμήμα παραγωγικών επιχειρήσεων επιλέγει να εγκαταλείψει τη χώρα. Οι υποδομές πουλιούνται σε ξένες ιδιωτικές και κρατικές εταιρείες, ενίοτε με συμμετοχή και ελληνικών κεφαλαίων. Ο τραπεζικός τομέας του οποίου οι ζημιές κρατικοποιήθηκαν σε ένα όργιο χαριστικού υπέρ μια χούφτας τραπεζιτών κρατισμού, ελέγχεται πλήρως από την ΕΚΤ δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς από τη γερμανική κεντρική τράπεζα. Οι δημόσιες επιχειρήσεις απαξιώνονται και ξεπουλιούνται. Τα προσόντα του ανθρωπίνου δυναμικού απαξιώνονται είτε δια της ανεργίας, είτε δια της υποαπασχόλησης. Σε κάθε περίπτωση ο συνδυασμός ανεργίας, υποαπασχόλησης, επισφάλειας και άντλησης υπερκερδών χάρη στην υποτίμηση της εργασίας και όχι στη βάση της ενίσχυσης των δεξιοτήτων των παραγωγικών δυνάμεων οδηγούν το εργατικό δυναμικό είτε στη μετανάστευση, είτε στη συρρίκνωση των δυνατοτήτων του έως και στην αχρήστευση. Η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία χάνει ραγδαία την αξία της και άρα συμβάλλει στη γενική μείωση του βιοτικού επιπέδου. Η έμμεση και άμεση υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των παροχών του δημοσίου τομέα διαμορφώνουν ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον το οποίο επίσης απαξιώνει περαιτέρω την οικονομία.

Όλα τα παραπάνω ουσιαστικά διαλύουν εκ των έσω την εθνική οικονομία, μετατρέποντάς την σε εσωτερικά αποσαθρωμένο άθροισμα οικονομικών δραστηριοτήτων που ασκούνται στη χώρα από γεωγραφικής άποψης αλλά υπέρ του ξένου παράγοντα- κρατικού και ιδιωτικού- μιας μικρής κλίκας Ελλήνων επιχειρηματιών- όχι αναγκαστικά επιχειρήσεων- και ορισμένων παρασιτικά δρώντων παραγόντων, που τυγχάνουν ασυλίας από το ελληνικό κράτος χάρη στον ξένο παράγοντα ή και σε ειδικές σχέσεις με την ελληνική πολιτική εξουσία. Στο μνημονιακό πλαίσιο ό,τι μπορεί να μεταφερθεί στους “έξω” και στους “πάνω” από τους “μέσα” και τους από ¨κάτω” λεηλατείται συστηματικά. Καπιταλιστική ήταν η οικονομία μας και πριν. Τώρα “ξηλώνεται” και της αφαιρείται κάθε εθνικό στοιχείο, προκειμένου η όποια μελλοντική κυβέρνηση να μη διαθέτει το παραμικρό εργαλείο άσκησης πολιτικής και αν είναι οτιδήποτε λιγότερο από επαναστατική να μη διαθέτει καμιά δυνατότητα επανάκτησης τέτοιων εργαλείων. Η ύπαρξη εγχώριας αστικής τάξης, ορισμένα τμήματα της οποίας εν μέσω κρίσης αυξάνουν την κερδοφορία τους δεν ανατρέπει την παραπάνω πρωτεύουσα συνθήκη, επί της οποίας άλλωστε και εγγράφεται, αφού στους έξω εδράζει την ισχύ της τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο και τουλάχιστον σε ύστατο βαθμό.

Κάπως έτσι η εθνική μας οικονομία μετατρέπεται σε εθνική κουρελού, ικανή μόνο να εξυπηρετεί τον παρασιτισμό και τη λεηλασία. Και η συζήτηση για ισοδύναμα δεν είναι παρά συζήτηση για το από ποια πλευρά θα την τραβήξουμε και από που θα την ξηλώσουμε. Γι’ αυτό και η μόνη ρεαλιστική πρόταση για να υπάρξει ξανά εθνική οικονομία είναι πρώτα και κύρια να σταματήσουν τώρα και εδώ τα μνημόνια.

πηγή – tvxs