Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Παιδείας δεν έχει πάρει πτυχίο. Σιγά, εδώ το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει αναλάβει ένας στρατιωτικός. Αλλά και τι έγινε, εδώ η μισή κυβέρνηση αποτελείται από στελέχη βγαλμένα κατευθείαν από το ΠΑΣΟΚ. Όμως και πάλι, ποιος συγκινείται; Εδώ συνεργάζεται με μία ομάδα συντηριτικών, ακροδεξιών και εθνικοφρόνων. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Εδώ ψήφισε μνημόνιο.

Οι παλιότεροι έλεγαν πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις.

Το καλοκαίρι που πέρασε ο Αύγουστος ήταν γεμάτος ειδήσεις. Και μνημόνια είχε. Και εκλογές είχε. Και διασπάσεις. Και καταστολή. Και τα όλα του.

Τα είχε όλα, εκτός από ένα δυναμικό κίνημα αντίστασης. Ίσως το μεγαλύτερο κόστος της απόφασης του Αλέξη να «ωριμάσει». Κόστος όχι για τον ίδιο, αφού βρήκε άλλο κίνημα. Αυτό των φοβισμένων ανθρώπων, που βλέποντάς τον να οπισθοχωρεί άτακτα, τον ακολούθησε τρεμάμενος.

Για τους ξένους, αλλά και για την εγχώρια ολιγαρχία, ο Αλέξης είναι ίσως το μεγαλύτερο success story του μνημονίου.

Από τους πρώτους κιόλας μήνες της διακυβέρνησης ΓΑΠ και του πρώτου μνημονίου, θύλακες αντίστασης είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται παντού στη χώρα. Το καλοκαίρι του ’11, όλη αυτή η ένταση εκτονώθηκε διοχετεύοντας τη δυναμική του στη πλατεία Συντάγματος και άλλες πλατείες της χώρας.

Συνθήματα, διεκδικήσεις, απαιτήσεις, άρχισαν δειλά-δειλά να εκπροσωπούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον αρχηγό του.

Ένα καραβάνι από δημοσίους υπαλλήλους, ανέργους, χαμηλόμισθους, χτυπημένους από την κρίση, αγανακτισμένους πολίτες, διψασμένους για ζωή νέους και νέες και μία σειρά από κοινωνικές ομάδες, είδαν τα συνθήματα τους να βγαίνουν από το στόμα ενός νέου ανθρώπου.

Κι έτσι, σε ένα βράδυ (ή δύο-τρία), βρέθηκε μία ευρεία πλειοψηφία να υποστηρίζει μία ισχυρή δύναμη αλλαγής.

Η οποία ανέβηκε στην εξουσία με την γνωστή κατάληξη.

Σήμερα, κοιτώντας τον ίδιο κόσμο που πρωταγωνίστησε στους δρόμους και τους χώρους εργασίας τα προηγούμενα χρόνια, βλέπει κανείς δύο κόσμους.

Ο ένας, αυτός που δέθηκε σφικτά στο άρμα του Τσίπρα για να πιαστεί τουλάχιστον από κάπου ή να κεφαλαιοποιήσει τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.

Και ο υπόλοιπος, να ψάχνεται, στα στενά, στα σοκάκια, στο σπίτι και τελικά στο καβούκι του.

Ο χρόνος που θα του πάρει να βγάλει ξανά το κεφάλι του έξω, να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα και να πατήσει ξανά γερά στα πόδια του στους δρόμους και στις πλατείας, θα κρίνει και τον χρόνο που θα έχει στη διάθεσή του ο Αλέξης.

Όπως και για πόσο διάστημα θα συνεχίσουν να μην υπάρχουν «ειδήσεις».

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/10/14