Μετά την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου την περασμένη Παρασκευή με 154 «ΝΑΙ» και 140 δήθεν «ΟΧΙ» – πλην του ΚΚΕ -, επιμένω σε αυτό που έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, ότι δηλαδή αισθάνομαι εξαιρετικά αισιόδοξος.

Δεν έχω διαβάσει ολόκληρο το τρίτο μνημόνιο – ακόμα και στην Κυβέρνηση ελάχιστοι το έχουν διαβάσει – αλλά έχω διαβάσει αρκετά από τα μέτρα που περιέχει.

Μόνος ένας λοβοτομημένος μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το πρόγραμμα βγαίνει. Δε βγαίνει. Είναι ανεφάρμοστο. Και είναι ανεφάρμοστο γιατί κινείται ακριβώς στη λογική των 2 προηγούμενων μνημονίων, όταν ο κόσμος είχε κάτι να δώσει. Πλέον δεν έχει τίποτα.

Και φυσικά, ούτε λόγος για ανάπτυξη. Αυτά είναι αστειότητες. Ούτε ο πιο σκληρός νεοφιλελές δε μπορεί να υποστηρίξει ότι κόβοντας επί 5 χρόνια μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και επιβάλλοντας παράλληλα εξωφρενικούς φόρους, μπορεί αυτό να οδηγήσει κάπου, εκτός από το πλήρες ξεχαρβάλωμα του ήδη ξεχαρβαλωμένου κοινωνικού ιστού.

Λέγεται ότι δεν υπάρχει κίνημα, ότι ο κόσμος δεν αντιδρά πια, ότι δεν κατεβαίνει στους δρόμους, ότι έχει αποχαυνωθεί. Κίνημα δεν υπήρξε ποτέ αλλά ο κόσμος δεν έχει αποχαυνωθεί – τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο αποχαυνωμένος από όσο ήταν στο παρελθόν. Ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, έκανε χιλιάδες πορείες, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, έφαγε χημικά και ξύλο αλλά όλα αυτά δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το μόνο που πέτυχε ήταν ακόμα μεγαλύτερη καταστολή.

Οι τελευταίες πράξεις αντίστασης που έκανε ήταν να ψηφίσει αριστερό κόμμα τον Ιανουάριο και να πει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, μόνο και μόνο για να προδοθεί στη συνέχεια από τα πρόσωπα με τα οποία περπάτησε μαζί στους ίδιους δρόμους. Και τελικά κουράστηκε. Ο κόσμος στέρεψε από δυνάμεις.

Τα μοναδικά πράγματα που δεν έχει δοκιμάσει ακόμα είναι μια καθολική απεργία διαρκείας ή μια βίαιη εξέγερση, δράσεις για τις οποίες δεν υπάρχει καμία απολύτως βάση, οπότε και, προς το παρόν, κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας.

Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί είμαι αισιόδοξος. Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Ο καπιταλισμός – ή νεοφιλελευθερισμός, πείτε το όπως θέλετε -, που τον προηγούμενο αιώνα ήταν σε φάση επίθεσης, έχει μπει εδώ και αρκετά χρόνια σε θέση άμυνας. Προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα του. Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι εκπρόσωποί του σε ολόκληρη την ήπειρο δεν έχουν φτιαχτεί για να πετύχουν οικονομικά αποτελέσματα. Είναι απονενοημένες πράξεις που μόνο στόχο έχουν να σκορπίσουν το φόβο.

Αυτό όμως που τους διαφεύγει και τελικά θα οδηγήσει στην ήττα τους είναι ότι οι κοινωνίες έχουν αρχίσει να νικάνε τους φόβους τους και δείγμα αυτής της μεταστροφής ήταν η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, παρά την τρομοκρατία. Η προπαγάνδα του φόβου δεν πέτυχε. Και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει όλο και περισσότερο τα επόμενα χρόνια.

Η συνεχής παραγωγή φτωχών θα βρει σύντομα το παρακμάζον κατεστημένο μπροστά σε στρατιές νέων που δε θα φοβούνται πια τίποτα και θα αναγκαστούν να πάρουν δραστικά μέτρα απέναντι σε μια ευρωπαϊκή και εγχώρια ηγεσία που απονομιμοποιείται στα μάτια τους, κάθε μέρα και περισσότερο.

Η σάτιρα, το τρολάρισμα και η καθημερινή γελοιοποίηση του συνόλου των εκφραστών αυτού του κατεστημένου είναι δείγματα γραφής αυτής ακριβώς της απονομιμοποίησης. Ο προπομπός κάτι μεγαλύτερου.

Δε ξέρω αν θα είναι αυτοδιάλυση της ΕΕ, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, άμεση δημοκρατία, ένοπλη εξέγερση ή κάτι άλλο, δε ξέρω αν θα προλάβουμε να το ζήσουμε εμείς, οι σημερινοί νέοι, αλλά θα συμβεί.

Οι κοινωνίες δεν σαπίζουν. Εξελίσσονται. Και στο φόβο θα απαντήσουν με γέλιο.

Μη φοβάστε. Νικάμε.

(Ανήθικο δίδαγμα: Ο πόνος είναι ψηλά, όχι χαμηλά. Και όλοι πιστεύουν ότι ο πόνος είναι χαμηλά. Και όλοι θέλουν να φτάσουν ψηλά.)

http://thethreemooges.blogspot.com/2015/10/mi-fovaste-nikame.html