Η Ρωσία οδηγήθηκε σε μία ακόμη παγίδα, επεμβαίνοντας στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής – αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη στροφή της υπερδύναμης, στην κατεύθυνση μίας παγκόσμιας οικονομικής αστυνομίας των αγορών
Από τη συζήτηση διαρκείας ενενήντα πέντε λεπτών του Αμερικανού με το Ρώσο πρόεδρο, στο περιθώριο της συνόδου του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη διαπιστώθηκε ότι, επρόκειτο για δύο διαφορετικούς ηγέτες δύο εντελώς ανόμοιων χωρών, οι οποίες ακολουθούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές.

Ειδικότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται πως δεν είναι πλέον πρόθυμες να αναλαμβάνουν πολιτικές, καθώς επίσης στρατιωτικές ευθύνες σε παγκόσμιο επίπεδο – επιλέγοντας το ρόλο μίας διεθνούς, μία οικουμενικής καλύτερα αστυνομίας, αρμόδιας για την παγκόσμια αγορά.

Το ενδιαφέρον τους χάθηκε προφανώς μετά τις αρνητικές εμπειρίες στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Συρία –ενώ έχουν στη διάθεση τους πολύ πιο αποτελεσματικά μέσα, τα οποία κοστίζουν σημαντικά λιγότερο.

Στα πλαίσια αυτά, είναι φανερό πως θα επιλέξουν να διαμορφώσουν ριζικά την εξωτερική τους πολιτική, παύοντας σταδιακά να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε παγκόσμιο επίπεδο – αντίθετα, θα παρεμβαίνουν ρυθμιστικά, χρησιμοποιώντας το πανίσχυρο οικονομικό και χρηματοπιστωτικό τους «οπλοστάσιο», το οποίο είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Περαιτέρω, όπως τεκμηριώθηκε από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι αμερικανικές Αρχές ήταν εκείνες που ανάγκασαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως τις γερμανικές, να αναλάβουν το μεγαλύτερο κόστος –οδηγώντας τες στην άκρη του γκρεμού .

Όταν δε η Γαλλία τόλμησε να φέρει αντιρρήσεις στο θέμα των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, επιβλήθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της (BNP) ένα θανατηφόρο πρόστιμο πολλών δις $, με τη δικαιολογία του Ιράν (σπάσιμο του εμπάργκο), με κίνδυνο να χρεοκοπήσει.

Κάτι ανάλογο συνέβη με την Ελβετία, τόσο όσον αφορά τις τράπεζες της, με την αιτιολογία της παροχής διευκολύνσεων στη φοροδιαφυγή των Αμερικανών Πολιτών, όσο και με την παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου (FIFA) – αφού οι έρευνες εναντίον της δεν δρομολογήθηκαν από τις ελβετικές Αρχές, αλλά από τις αμερικανικές.

Το ίδιο ακριβώς επαναλήφθηκε με το σκάνδαλο της Volkswagen  – όπου η απάτη με το λογισμικό, όσον αφορά τις εκπομπές ρύπων, δεν αποκαλύφθηκε από τις γερμανικές ή, έστω, από τις ευρωπαϊκές Αρχές, αλλά από τις αμερικανικές υπηρεσίες που είναι υπεύθυνες για το περιβάλλον. Εν προκειμένω, η ήττα κατά κράτος της κυρίας Merkel , θα επισπεύσει τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ – το οποίο είναι πλέον σημαντικά σπουδαιότερο από τη στρατιωτική συμμαχία για τις Η.Π.Α.

Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως οι Η.Π.Α. δεν επιθυμούν πια το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας αλλά, αντίθετα, της διεθνούς οικονομικής αστυνομίας, μοναδικής υπεύθυνης για την παγκόσμια αγορά – ενώ, όπως απέδειξε η συνομιλία των δύο προέδρων, του Αμερικανού με το Ρώσο, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής αποτελεί παρελθόν.

Όσον αφορά τώρα τις στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως αυτές της Ρωσίας σήμερα στη Συρία, όπου πολύ εκθειάζουν τον κ. Putin για την αποφασιστικότητα και την πυγμή του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανόητες επιδείξεις δύναμης – οι οποίες κοστίζουν πάρα πολύ ακριβά, ενώ σπάνια έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα.

Οι πολιτικές συνθήκες δε έχουν γίνει τόσο πολύπλοκες, ώστε είναι σχεδόν αδύνατον να επιλυθούν με τη βοήθεια των διαπραγματεύσεων – γεγονός που σημαίνει ότι, το σημαντικότερο είναι πια η προώθηση των ιδίων συμφερόντων, απ’ ευθείας και μεθοδικά, μέσω των χρηματαγορών.

Στο πεδίο αυτό οι Η.Π.Α., ως η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, με μία μεγάλη σειρά όπλων που δεν διαθέτει καμία άλλη χώρα (εταιρείες αξιολόγησης, επενδυτικά κεφάλαια, κερδοσκόποι, δολάριο, Fed, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Wall Street κλπ.), δεν αντιμετωπίζουν καμία δυσκολία να επιβληθούν παγκοσμίως – αφήνοντας σε χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα ή η Γερμανία τις ευθύνες για την ασφάλεια των περιοχών τους.

Η παγίδα και οι Η.Π.Α.

Συνεχίζοντας, όπως είπε ο κ. Putin αποχωρώντας από τη συνάντηση, «Ήταν μία έντιμη συζήτηση» – παρά το ότι δεν βρέθηκε μία έντιμη λύση για την τρομακτική καταστροφή που συντελείται στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Δεν βρέθηκε επειδή προφανώς δεν υπάρχει – ενώ οι προσπάθειες του Ρώσου προέδρου να τοποθετηθεί ξανά στο παγκόσμιο προσκήνιο, αναβαθμίζοντας το πολιτικό του προφίλ με τη βοήθεια των μαζικών αεροπορικών επιθέσεων, δεν θα τον ωφελήσουν καθόλου.

Αντίθετα, θα κοστίσουν πάρα πολύ στην ήδη αδύναμη οικονομία της χώρας του, ενώ θα αντιμετωπίσει την οργή των Ευρωπαίων – λόγω των προσφυγικών κυμάτων που θα συνεχίσουν να αυξάνονται, εισβάλλοντας σε όλα τα κράτη. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μία θετική εξέλιξη για τη Ρωσία, η οποία είναι αδύνατον να «τρέφεται» στο διηνεκές από την εθνική υπερηφάνεια που νοιώθουν οι Πολίτες της, αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν τους.

Άλλωστε, όσο η κεντρική τους τράπεζα ανήκει στη Δύση (Bank Rossii), παραμένοντας μέλος της ελεγχόμενης από τη Fed κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών (BIS), έχοντας το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης χρημάτων, καθώς επίσης της νομισματικής πολιτικής, οι Ρώσοι είναι απόλυτα εξαρτημένοι – με την εξάρτηση τους αυτή να αυξάνεται από τις κυρώσεις, από το πολεμικό κόστος κοκ.

Αντίθετα οι Η.Π.Α., μόνο με το δολάριο και τη Fed, μπορούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους στον πλανήτη για πολλά ακόμη χρόνια – γεγονός που συμπεραίνεται μεταξύ άλλων από το ότι, υπάρχουν παγκοσμίως 60 τρις χρέη σε δολάρια (γράφημα), τα οποία εξαρτώνται απόλυτα από τις αποφάσεις της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας.

Είναι δηλαδή πέντε φορές περισσότερα από την ποσότητα δολαρίων που κυκλοφορεί (Μ2, 12 τρις $), έχοντας αυξηθεί κατακόρυφα μετά την έξοδο των Η.Π.Α. από τον κανόνα του χρυσού το 1971 – με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί ο πλανήτης στην παγίδα τους, αφού δεν συνειδητοποίησε πως το αντίκρισμα όλων των άλλων νομισμάτων είναι πλέον το δολάριο και όχι ο χρυσός.

Μετέτρεψαν επομένως έμμεσα τα δολάρια, τα οποία μπορούν να εκδίδουν κατά το δοκούν, πληρώνοντας όσα χρέη θέλουν, σε χρυσό – όχι με τη βοήθεια των μετάλλων, όπως προσπαθούσαν ανεπιτυχώς οι αλχημιστές στο παρελθόν, αλλά με αυτήν των των τραπεζών, των υπολογιστών (ηλεκτρονικά χρήματα) και του χαρτιού (χαρτονομίσματα).

Ολοκληρώνοντας, θεωρώ σκόπιμη την παράθεση μέρους ενός κειμένου, το οποίο αφορά τις μεθόδους που χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα το διεθνές τραπεζικό καρτέλ, το οποίο εδρεύει στις Η.Π.Α.
Οι μέθοδοι του Καρτέλ

Η μέθοδος, με την οποία λειτουργεί το Καρτέλ, είναι ουσιαστικά εξαιρετικά απλή: Οι Η.Π.Α. εισάγουν πολύ περισσότερα εμπορεύματα, από όσα εξάγουν – οπότε τα δολάρια που τυπώνουν φεύγουν από το εσωτερικό της χώρας, με κατεύθυνση τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη (έτσι, μεταξύ άλλων, αποφεύγεται η υποτίμηση τους και ο πληθωρισμός).

Επειδή τώρα οι Η.Π.Α. αρνούνται από το 1971 και μετά να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με χρυσό, οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να επενδύουν τα δολάρια που εισπράττουν και δεν ξοδεύουν (συναλλαγματικά αποθέματα) σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, καθώς επίσης σε άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι ένα κυριαρχούμενο από την υπερδύναμη παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο της επιτρέπει να ζει εις βάρος όλων των υπολοίπων κρατών – ενώ, για να μην διακινδυνεύσει τον ανταγωνισμό από ένα άλλο νόμισμα, κατασκεύασε το ευρώ, σε μία περιοχή προτεκτοράτο της, στην Ευρώπη, το οποίο ανήλθε πολύ γρήγορα στη δεύτερη θέση.

Συμπερασματικά λοιπόν, η άρνηση των Η.Π.Α. να εξοφλούν τα συνεχή ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών τους με χρυσό, υποχρεώνει τα άλλα κράτη να επενδύουν τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τους σε δολάρια, στα αμερικανικά ομόλογα (γράφημα) – οπότε ουσιαστικά να τα δανείζουν πίσω στο υπουργείο οικονομικών της υπερδύναμης, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα δημόσια χρέη της.

Επεξήγηση: Κύριοι κάτοχοι κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ (Μάρτιος 2000 – Σεπτ. 2014). Η αριστερή στήλη σε δις δολάρια Αμερικής.

Συμπερασματικά λοιπόν, το σύστημα είναι ουσιαστικά αυτόματο, μπορεί δηλαδή να διαιωνίζεται για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα – επειδή, εάν μία κεντρική τράπεζα, όπως για παράδειγμα η κινεζική, αποφάσιζε να πουλήσει τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, θα ήταν σαν να σαμποτάριζε την οικονομία της χώρας της, λόγω της ραγδαίας τότε πτώσης των τιμών τους.

Ο φόρος υποτέλειας

Φυσικά όλες οι κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των χωρών που δανείζουν καταναγκαστικά τις Η.Π.Α., γνωρίζουν πως επενδύοντας τα χρήματα τους σε αμερικανικά ομόλογα μπορεί να τα χάσουν – επειδή η Fed «τυπώνει» συνεχώς δολάρια, εξασθενίζοντας αντίστοιχα τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Εν τούτοις, συνειδητοποιούν πως, εάν πάψουν να επενδύουν σε ομόλογα, τότε η αξία των αποθεμάτων τους σε δολάρια θα μειωνόταν ραγδαία – λόγω της εξτρεμιστικής υποτίμησης που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο στο δολάριο. Η συνείδηση αυτού του κινδύνου φέρνει σε δύσκολη θέση τις περισσότερες κυβερνήσεις – ενώ εμποδίζει την κατάρρευση του δολαρίου, το οποίο θα γκρέμιζε μαζί του το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οπότε και το διεθνές τραπεζικό Καρτέλ.

Ως εκ τούτου συνεχίζεται η ζήτηση τόσο για τα αμερικανικά δολάρια, όσο κι για τα ομόλογα του δημοσίου, παρά το ότι η αξία τους μειώνεται συνεχώς στο παρασκήνιο – γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, οι ζημίες από τις επενδύσεις αυτές αποτελούν ένα είδος φόρου υποτέλειας στην Αυτοκρατορία.

Σε κάθε περίπτωση το σύστημα σήμερα, μετά από 45 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του, βασίζεται στη βία – αφού το Καρτέλ στέλνει τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος δαπανά το 40% περίπου του παγκόσμιου μιλιταριστικού προϋπολογισμού, σε όλες εκείνες τις περιοχές, οι οποίες απειλούν τα συμφέροντα του, κυρίως δε το δολάριο. Όπως έχει αναφερθεί δε,

«Η επικράτηση του δολαρίου είναι αυτή που εξασφαλίζει την οικονομική επικράτηση των Η.Π.Α., θέτοντας στη διάθεση τους μία θεωρητικά απεριόριστη αγοραστική δύναμη –μέσω της οποίας μπορούν να διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, οπότε να επιβάλλουν τις συναλλαγές με δολάρια για όλα τα σημαντικά προϊόντα. Κυρίως δε στον τομέα της ενέργειας , ελέγχοντας απολυταρχικά την υφήλιο».

Με απλά λόγια, η ηγεμονία του δολαρίου επιτρέπει στις Η.Π.Α. σπατάλες τεραστίου μεγέθους, κυριολεκτικά εξωπραγματικές, οι οποίες επιτρέπουν την παγκόσμια παρουσία του αμερικανικού στρατού – ο οποίος με τη σειρά του στηρίζει την ηγεμονία του δολαρίου.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, φαίνεται πως η στρατηγική της υπερδύναμης θα αλλάξει, με την χρησιμοποίηση των χρηματοπιστωτικών όπλων της αντί των στρατιωτικών – τα οποία κοστίζουν λιγότερο.

Είναι δε αποτελεσματικότερα, λόγω της εξέλιξης των υπολογιστών, καθώς επίσης της σπουδαιότητας του μεγέθους της οικονομίας της για τις εξαγωγές των υπολοίπων χωρών – ειδικά εάν αυξηθεί περαιτέρω, συμπεριλαμβάνοντας την Ευρώπη και τον Καναδά, με τη βοήθεια της δημιουργίας του οικονομικού ΝΑΤΟ.

Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)

http://feedproxy.google.com/~r/blogspot/YsJNX/~3/kkVUoHw1RIQ/blog-post_63.html