Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.
Στο βάθος το «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ» με τη μορφή λευκανθούς φίκου.
Δίπλα του…
Ένας παπατζής που στο Λας Βέγκας θα του είχαν απαγορεύσει την είσοδο σε όλα τα καζίνο.
Μία κόρη του μπαμπά της.
Ένας ακροδεξιός γκαφατζής σε μπρελόκ.
Απέναντί τους…
Ένας γραφικός που βρισκόταν σε εφεδρεία για την αναπλήρωση κενών εδράνων στη βουλή.
Ένας υπάλληλος του νοσηρότερου κρατικοδίαιτου και λαμογίστικου εργολαβικού λόμπυ.
Ένα προσωρινό συγκυριακό τίποτα σε αναμονή ενός μονιμότερου συγκυριακού τίποτα.

Και απουσιάζουν δύο.
Ένας νοσταλγός του Χίτλερ και αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης.
Ένας που κρατάει τα γκέμια μην τυχόν αφηνιάσει το άλογο και βγει στους δρόμους.

Τους βλέπετε. Αυτοί είναι. Μας αξίζουν; Ρητορικό το ερώτημα.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να ορίζουν την τύχη του αυτοί.
Όμως είναι επιλογές μας ή αποτέλεσμα προηγούμενων επιλογών μας.

Ειλικρινά:
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν το παιδί σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν τα χρήματα που βγάλατε δουλεύοντας 40 χρόνια;
Σε ποιον απ όλους θα εμπιστευόσασταν τη ζωή σας;
Σε ποιον απ’ όλους θα εμπιστευόσασταν ακόμη και την πιο μικρή ελπίδα σας;
Κι όμως σε αυτούς τα εμπιστευτήκατε όλα.

Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι ακόμη τους βλέπουμε. Ατάραχοι.
Μαστουρωμένοι από ενοχές που μας φύτεψαν.
Ακίνητοι επειδή μας έπεισαν ότι δε μπορούμε να κινηθούμε.
Άνεργοι, φτωχοί, φοβισμένοι, θύματα καθημερινής λεηλασίας, ψυχολογικής βίας μέσω εκβιασμών και συχνά σωματικής.
Μας βλέπουμε. Αυτοί είμαστε.

Τελικά η καταστροφή ίσως να είναι η καλύτερη λύση.
Για εμάς.
Η δική τους καταστροφή, το δικό μας ξεκίνημα.
Δίχως αυτούς.
Ξεκινώντας από το μηδέν, τίποτε δε μπορεί να πάει χειρότερα.
Διαφορετικά, το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Ναι, αυτοί μας αξίζουν.
Καλό σκουληκοφάγωμα να έχουμε.

http://kartesios.com/