Τους καλλιτέχνες τους καταλαβαίνω, τους ηθοποιούς εννοείται, τα μοντέλα ακόμα περισσότερο. Από πότε όμως οι δημοσιογράφοι, οι δημοσιογράφοι παρακαλώ, γδύνονται (έστω και για καλό σκοπό);

     style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
     data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
     data-ad-slot="5336220628">

Καταρχάς από πότε οι δημοσιογράφοι αποτελούν οι ίδιοι το αντικείμενο του ρεπορτάζ; Να φωτογραφίζονται και να χαριεντίζονται στις κάμερες; Κάποιοι παλιοί δημοσιογράφοι δεν ήθελαν να δείχνουν ούτε το πρόσωπό τους, κάποιοι καινούργιοι πράττουν το ακριβώς αντίθετο.
Και πότε πρόλαβαν η Μπουσδούκου και η Σαράφογλου να γίνουν… αστέρια ώστε να γδυθούν κιόλας; Τουλάχιστον η Μάρα Ζαχαρέα έχει μία… ιστορία ως δημοσιογράφος, δικαιούται να βγάλει τα ρούχα της. Και αφού αποφάσισε η κυρία Μπουσδούκου να γδυθεί, απορία το έχω, γιατί έδειξε μόνο πλάτη και όχι και κάτι παραπάνω; Μέχρι που φτάνουν τα όρια του δημοσιογραφικού γυμνού για καλό σκοπό; Μήπως δείχνοντας και λίγο (ας πούμε) στήθος θα πρόσφερε περισσότερα στην ευαισθητοποίηση του κόσμου;
Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί να κάνει καλό το γδύσιμο του Μπογδάνου; Και δεν αναφέρομαι στην αισθητική (συνολικά) αλλά στην καμπάνια για την οποία έγινε η γυμνή φωτογράφιση (του Μπογδάνου).
Ο μόνος που δεν γδύθηκε τελικά για το AIDS είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Αλλά αυτός ξεγυμνώθηκε εδώ και χρόνια, από τότε με την διαπόμπευση των οροθετικών.

Πηγή: Δημήτρης Κανελλόπουλος
«Εφημερίδα των Συντακτών»