«Αυτοί που καθιστούν μια ειρηνική επανάσταση αδύνατη, κάνουν μια βίαιη επανάσταση αναπόφευκτη» Tζον Φίτζεραλντ Κένεντι

Κάθε τι που πρόσκαιρα μας μοιάζει αδιαφανές, κάποια στιγμή θα αρχίσει να «αποκαλύπτεται» και να δημιουργεί τους όρους της δικής του διαφάνειας. Οι προκύπτουσες ερμηνείες δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να είναι πολλές. Είναι ωραίο (και ανέξοδο…) να υποκλινόμαστε στους κάθε λογής πλουραλισμούς, όμως το κίνητρο αυτής της «ελευθερίας» δεν είναι τίποτα άλλο -κατά βάση και κατουσίαν- από την ανάγκη να γίνουν αποδεκτές οι δικές μας επιλογές. Πώς να διεκδικείς το δικαίωμα στην αποδοχή, όταν εσύ αρνείσαι αυτό το δικαίωμα σε ότι κινείται έξω από σένα; Καλά όλα αυτά. Και αν η Ιστορία προχωράει, είναι ωφέλιμο και απαραίτητο να κοιτάμε, και την ίδια, και τα ίχνη της. Γιατί αν μπορούμε να κάνουμε και τα δύο ταυτόχρονα, ίσως μπορέσουμε έγκαιρα να διαβλέψουμε, και την πορεία που θα διαγράψει, και το είδος των νέων ιχνών που θα αφήσει, σε μεταγενέστερο χρόνο…


     style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
     data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
     data-ad-slot="5336220628">

O πρώτος εκλεγμένος Έλληνας πρωθυπουργός που προέρχεται από την Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας, επιχείρησε σε μια βαρυσήμαντη και ουσιαστική του δημόσια παρέμβαση να προσδιορίσει -μεταξύ άλλων- και το περιεχόμενο μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής. Ως ένας άνθρωπος αναγνωρισμένος από διάφορους -φίλα προσκείμενους ή μη- ως χαρισματικός και ικανός, αναζητάει απαντήσεις σε σοβαρότατα ερωτήματα των καιρών κουβαλώντας το βάρος του να πρέπει να αντεπεξέλθει σε ένα πολύ δύσκολο έργο. Το «καράβι Ελλάδα» συνεχίζει να αναζητάει το λιμάνι του μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και αυτό δεν αλλάζει παρότι το πηδάλιο το κρατάνε πια άνθρωποι με καλές προθέσεις -να το δεχτούμε αυτό-, που ενδιαφέρονται για τους επιβάτες περισσότερο από όσο οι προηγούμενοι διαχειριστές -αυτό είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο…

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό ο Αλέξης Τσίπρας να ψάχνει να βρει εκείνα που πραγματικά μπορεί να κάνει για να αποτρέψει τα χειρότερα. Μια «αμυντική Αριστερά». Όμως, και ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι αγωνίζεται εκτός έδρας. Η ελληνική Αριστερά ρισκάρει πολλά με το μνημονιακό εγχείρημα που συνειδητά επέλεξε να υπηρετήσει. Άντεξε την απογοήτευση των πολλών, άντεξε τις διασπάσεις, άντεξε το τίμημα των όχι και τόσο ριζοσπαστικών κατευθύνσεων που διαλέγει να ακολουθήσει, επικράτησε στις εκλογές και τώρα έχει ριχτεί στη «μάχη με τα θηρία»… Το τι είδους Αριστερά θα βγει από όλη αυτή τη δοκιμασία είναι δύσκολο -θα πει κάποιος συνετός μελετητής- να το προσδιορίσουμε στο τώρα. Είναι τόσο δύσκολο; Μα και η Αριστερά, τόσο στο άμεσο μέλλον, όσο και στο μακρινότερο που θα επακολουθήσει έτσι και αλλιώς, θα επαναπροσδιορίσει -σχεδόν εξαναγκαστικά- τη στάση της, ανάλογα με τις τότε συνθήκες και τα δικά της συμφέροντα. Αυτή η στάση θα καθοριστεί, λοιπόν, από τους νέους στόχους, τα «νέα καθήκοντα» της. Ναι, μπορείς να αγωνιστείς με αξιοπρέπεια εκτός έδρας. Αρκεί, όμως, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου να είναι να ζητήσεις κάποια στιγμή στο μέλλον μια «ρεβάνς», στο δικό σου γήπεδο. Εκεί που θα θέτεις εσύ τους όρους της δικής σου φιλοξενίας, που θα απέχουν κατά πολύ από αυτούς που επικρατούν ενεστωτικά υπό την επίδραση ενός άτεγκτου νεοφιλελεύθερου (και άκρως μονεταριστικού) πνεύματος στις δύσκολες έδρες που αγωνίζεσαι σήμερα… Εκεί που η διαρρύθμιση του εσωτερικού χώρου θα έχει γίνει με βάση τους δικούς σου «κανόνες αισθητικής». Για να μπορέσεις να ξεδιπλώσεις τις όποιες «επιθετικές» σου αρετές… Χίμαιρες;

Eίναι όμορφο -και μέχρι ενός σημείου και προσοδοφόρο- να πιστεύεις σε κάτι. Αλλά, να κοιτάς μόνο αυτό, είτε σε δυσκολεύει κάποτε με το σκότος του, είτε σε τυφλώνει άλλες φορές με τη λάμψη του. Γιατί, αν αρχίσεις να κοιτάς δεξιά και αριστερά, γιατί αν δεις ποια χέρια το κρατάνε ενίοτε, τότε θα δώσεις τον πιο δύσκολο αγώνα: του να συνηθίσεις την αδυναμία σου, ενώ ξέρεις πως κάθε επιτυχία πια απλά θα κρατάει τα μπόσικα και δεν θα μπορεί να σου προσφέρει τίποτα το καθοριστικά ανατρεπτικό… Ο μόνος τρόπος να σώσουμε προς το παρόν τα όποια προσχήματα είναι απλά να σεβαστούμε την αυτοτέλεια τους.

http://www.efsyn.gr/arthro/i-diki-soy-filoxenia