Η ψυχή μου βαδίζει στα ακροδάχτυλά της προσπαθεί να σε αγγίξει εκεί ψηλά. Νιφάδες λευκές τη ντύνουν μοναξιά και τριγυρίζει σπουργίτι χαμένο στο χιόνι. Ψυχές παγωμένες με βλέμματα άδεια καρδιές που πονάνε και προχωρούν σε ατέλειωτους λαβύρινθους. Σιωπή του χειμώνα μέσα μου χωρίς ήχους αγάπης. Χορεύω, στροβιλίζομαι,πέφτω στη λευκή αγκαλιά. Καυτό πάγωμα του χιονιού…θανατηφόρο… Σαν το δικό σου. Κοιμάται με κατάλευκο πάπλωμα από νιφάδες η φύση και το φεγγάρι μισοκρυμμένο σε πέπλα ομίχλης. Δέντρα γυμνά πλανεμένα από τις μικρές λευκές νεράιδες που θα λιώσουν στα χάδια του ήλιου. Ελιξίριο αγνότητας το χιονι κρατάει την αθωότητα της γης για λιγοστό καιρό. Είναι ήσυχα απόψε και η λογική πλανιέται στο ξεχασμένο παιδικό μυστήριο του έρωτα της πλάσης με το λευκό αυτοκράτορα..Κινήσεις γρήγορα παράλογες, φρενιασμένος τροχός τύχης η ζωή. Σπόροι ευτυχίας που δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν, ψήγματα χρυσού στα αζήτητα τα χαμόγελα αφετηρίας. Ροδόπεπλη δύση καλύπτει τα όνειρα της στιγμής, αυγές αισιοδοξίας σταματούν με το άνοιγμα των ματιών. Δεν προλαβαίνω να ζήσω τη στιγμή, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ πως υπάρχω, δεν προλαβαίνεις να θυμηθείς πως κάπου υπήρξαμε μαζί. Μια αιωνιότητα πριν. Ίσως ήταν χθές, μα ήδη ζούμε το ίδιο απαράλλαχτο αύριο… Εκσταση της νύχτας! Αγριοι σπασμοί απόλαυσης, με όπλα τα κορμιά σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο. Υποστάσεις που μπερδεύονται φύλα που ενώνονται σε θεϊκό Ένα φιλιά που εκρήγνυνται άγρια. Σώματα και ψυχές φλέγονται. Κομήτες χάδια, αστέρια αγγίγματα. Γαλαξίες ανοίγεις στη μοίρα μου. Η ιερή μανία του έρωτα μας δείχνει το δρόμο να βυθίσουμε μαζί τον ουρανό…Ο ήλιος να χύνεται σε ρυάκια από χρυσάφι. Θόλος από χρυσοκόκκινα φύλλα. Γέλια σαν τον παφλασμό κυμάτων, Αναστεναγμοί σαν φτερά κύκνων. Λέξεις λευκές άκακες, γλάροι ταξιδιάρικοι. Σκέψεις παιχνίδια στις ανίσκιες στάσεις του νου..Αυτή τη μέρα θέλω να φτιάξω πιτσιρικι μου.. αυτη μου ανηκει.. ειναι για μενα.. δεν την πουλαω με θαμπα ονειρα…..

εγραψε το πιτσιρικι