Από τότε που η Ελλάδα μπήκε στον τροχό του μνημονίου το πρώτο που χτυπήθηκε σαν χταπόδι στο βράχο ήταν οι συντάξεις. Σαράντα φορές, λένε, πρέπει πρώτα να χτυπηθεί το χταπόδι που είναι για φάγωμα, για μαγείρεμα. Μέχρι σήμερα, είναι αλήθεια, ότι οι συντάξεις δεν έφαγαν κτύπημα τόσες φορές, 40 φορές.
Εγώ σκέπτομαι περισσότερο αυτούς που δεν έχουν βγει σε σύνταξη. Αυτοί είναι τα μέγιστα θύματα του πιο απάνθρωπου φασισμού. Εντάξει οι συνταξιούχοι, που τους παίρνουν τα φράγκα από την τσέπη. Μιλάμε για λεφτά που είναι δικά τους. Που τα έχουν προπληρώσει χρόνια, δεκαετίες. Και το κράτος χαρακτηρίζει… έσοδο του συνταξιούχου τη σύνταξή του. Και τη φορολογεί σαν… έσοδο. Λες και η σύνταξη είναι προσφορά, δωρεά του κράτους, ενώ είναι υποχρέωση επιστροφής παρακρατημένων χρημάτων. Το χειρώτερο στο θέμα το συνταξιοδοτικό είναι με τους φουκαράδες τους εργαζόμενους. Ποιος Χίτλερ και ποιος Στάλιν. Ο ορισμός του απόλυτου και στυγνού φασισμού είναι να υποχρεώνεις στον άλλον να καταβάλλει εισφορές για τη σύνταξη που ΘΑ πάρει του αγίου Ποτέ. Ρωτάω, για τη μεγαλύτερη αλητεία όλων των αιώνων. Με ποιες εγγυήσεις ζητάς νταηλίκι εισφορές από τους εργαζόμενους με την… προοπτική ότι αύριο, μετά από 10, 20, 30, 40, 50 χρόνια ΘΑ τους δώσεις σύνταξη. Γιατί να μην είναι ελεύθερος ο εργαζόμενος να αρνηθεί να συνταξιοδοτηθεί από ένα εντελώς αναξιόπιστο κράτος;

apodytiriakias.gr