Σ’ έναν αόρατο ωκεανό,μέσα στα ρεύματα σ’ ακολουθώ… Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί,στων οριζόντων τη σιωπή…Κι ύστερα χάνεσαι στους Τροπικούς,λύνεις ανέμους, του Αιόλου τους ασκούς…Κι όταν στο σώμα ξυπνά η αφή,πια δεν υπάρχει επιστροφή…

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,κανείς δεν ξέρει που γυρνάς…Κι απ’ τους ανέμους της καρδιάς κανένας δε σου μοιάζει…Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά… απ’ όσα μου ‘δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει…Έρχεσαι, φεύγεις, πέφτεις στο φως,σαν τη βαρκούλα που τη σέρνει ο καιρός… Ίσια στο μάτι του κατακλυσμού,
στις Συμπληγάδες τ’ ουρανού…

Σώμα απ’ το σώμα σου είμαι και ‘γώ, μια πεταλούδα μέσα στον ωκεανό…
Κάτω απ’ τον ίλιγγο των αστεριών, μέσα στους κήπους των βυθών…
Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς, κανείς δεν ξέρει που γυρνάς…
Κι απ’ τους ανέμους της καρδιάς κανένας δε σου μοιάζει…

Γιατί είσαι κύμα που κυλά, Μοίρα μποέμισσα καρδιά… απ’ όσα μου ‘δωσες κλειδιά κανένα δεν ταιριάζει… Τις τελευταίες μου στιγμές
αφήστε με μονάχο,τις αναμνήσεις τις πικρές για συντροφιά μου να ‘χω.

Τέτοιες ώρες η καρδιά δεν παίρνει πια, δεν παίρνει πια παρηγοριά.

εγραψε το πιτσιρικι