Και ενώ «ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ την Ευρώπη», γράφουμε στην αρχή μας κιόλας, όπως ξεκινούσε το κομουνιστικό μανιφέστο ο Καρλ Μάρξ, μακριά, στην μοδάτη πρωτεύουσα του σύγχρονου κόσμου, στην Νέα Υόρκη, οι Times κάνουν ένα σλογκανάκι της Κοκό Σανέλ θέμα για να τοποθετηθούν επιφανείς προσωπικότητες του πλανήτη. «Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν. Τα αμέσως λιγότερα ωραία είναι υπερβολικά ακριβά». Κοστίζει η ευτυχία;

Είναι δωρεάν τα πράγματα που την συνθέτουν; Αρκούν για όλους; Είναι αταξική η ευτυχία, λοιπόν; Και είναι τόσο φιλοσοφημένο το αφιέρωμα και ο προβληματισμός από τους κορυφαίους, φυσικά, συντάκτες των New York Times, που ευημερούν και πολυτελώς επιχειρούν να ψηλαφίσουν τις μεγάλες έννοιες της ανθρωπότητας, ώστε να θυμίζουν τον αφορεσμό και πάλι του Μαρξ πως η φιλοσοφία για τον κανονικό κόσμο, τους καθημερινούς ανθρώπους, είναι ό,τι ο αυνανισμός για την σεξουαλική πράξη…

Ανάμεσα στους σοφούς και σπουδαίους ανθρώπους που τοποθετούνται πάνω στην ρήση της Σανέλ είναι και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Ο κορυφαίος οικονομολόγος δεν χρεώνει στην ύλη την ευτυχία και δεν της βάζει τιμή. Λέει, όπως διαβάζουμε στο lifo πως «το καλύτερο πράγμα στη ζωή, η ευτυχία, μπορεί να είναι μόνο ένα υποπροϊόν από κάτι αυθεντικά καλό (μια καλή πράξη, ένας καλός βραδινός ύπνος ή η αγάπη) και απουσιάζει από οποιαδήποτε αγορά». Θυμίζει όλο αυτό δε παλιά καμπάνια του ΑΝΤ1 πως τα ωραιότερα πράγματα είναι δωρεάν.

ΟΚ! Είναι ευτυχία και ομορφιά και γαλήνη ένα ηλιοβασίλεμα, η θάλασσα, το χαμόγελο ενός παιδιού, το χάδι σε κουταβάκι, η αγάπη γενικά και ειδικά, ο ύπνος χωρίς χάπια, το να δώσεις κέρματα στο πρόσφυγα απ το Πακιστάν στα φανάρια, το να χαϊδέψεις το μάγουλο του συντρόφου σου, το να ευχαριστηθείς την αγκαλιά της μάνας σου, το να ξαπλώσεις στον ήλιο τα μεσημέρια του καλοκαιριού και να ακούς τα τζιτζίκια. Μπορούμε να βρούμε χιλιάδες τέτοιες εικονίτσες ειδυλλιακών στιγμών.

Και φυσικά, πρέπει να απελευθερώνεται η δημιουργικότητα,όπως λέει ο κύριος Υπουργός, Γιάνης Βαρουφάκης, με χρήση πολλών αποφθεγμάτων από αυθεντίες ενώ καταλήγει σοφά πως «φυσικά, οι αναγκαιότητες θα φροντίσουν τον εαυτό τους μόνο για εκείνους τους ανθρώπους που ανήκουν στο μικρό τμήμα της κοινωνίας, όπου το προνόμιο αναπαράγει τον εαυτό του. Μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να παρέχει σε όλους τις συνθήκες να κυνηγούν τους στόχους τους, δυναμικά και δημιουργικά, ελεύθεροι από φόβο, πείνα και εκμετάλλευση σύμφωνα με την Βιρτζίνια Γουλφ, και το «Ένα δικό σου δωμάτιο»…

… Όλα σωστά! Και είναι έτσι, αλίμονο! Γιατί η καλή πράξη είναι αδύνατον να γίνει αν είσαι αυτός που την έχει ανάγκη.

Ο καλός χωρίς υπνωτικό βραδινός ύπνος, επίσης σου έρχεται αν έχεις δουλειά, λεφτά να πληρώσεις υποχρεώσεις και μια χοντροπετσίαση να μη σε νοιάζει ο πόνος που συναντάς καθημερινά. Προϋποθέτει δε να χεις σπίτι και κρεβάτι. Το ηλιοβασίλεμα δεν φαίνεται στον μολυσμένο ουρανό απ’ τα τζάκια στη δική μας πόλη. Οι καθαρές θάλασσες που επιτρέπεται το κολύμπι είναι μακριά από μας, κάπου στο Αιγαίο που φαντάζει άπιαστο όπως η Τζαμάικα.

Όσο για την αγάπη; Θέλει να σαι τουλάχιστον η Αδελφή Τερέζα ή ο Γκάντι για να μπορέσεις να αγαπάς όταν ο θυμός και η απελπισία είναι τόσο σφοδρά συναισθήματα που καταβροχθίζουν όποιο άλλο, παρ εκτός και αν είσαι μαζοχιστής ή πάσχεις από το σύνδρομο της Στοκχόλμης για να αγαπάς τους απαγωγείς της ευτυχίας σου ή να ηδονίζεσαι απ την οδύνη σου. Τα δωρεάν πράγματα μοιάζουν, λοιπόν, να κοστίζουν πολύ πιο ακριβά απ οτιδήποτε άλλο. Το χαμόγελο ενός παιδιού σβήνει από μια επέμβαση για κρεατάκια, ο σύντροφος μετριέται με την ανεργία του και δεν σηκώνει χάδια, ο Πακιστάνος στα φανάρια είναι θύμα ρατσισμού και εσύ δεν έχει κέρματα, η μάνα σου είναι απελπισμένη, γιατί δε φτάνει η σύνταξη για τα φάρμακα της, ούτε για δωράκια στα εγγόνια της, το καλοκαίρι δεν έρχεται για όλους και ο ήλιος τα μεσημέρια προκαλεί ηλίαση και εγκαύματα.

Η Σανέλ απευθυνόταν με σοφία μποντουάρ σε κομψές κύριες ενός αθώου Παρισιού, έτοιμη να φλερτάρει με τους γοητευτικούς, καλοντυμένους αξιωματικούς του Γ Ράιχ που εισέβαλλαν στην Γαλλία. Και αυτή, άλλωστε, άλλα θα λεγε μετά το Μπατακλάν και την βία στη καθημερινότητα μιας πόλης που αγαπούσε το όμορφο και το πολυτελές. Γιατί δε αντίθεση με τα αποφθέγματα του κ. Βαρουφάκη, που ως επί το πλείστον άνηκαν σε αγγλόφωνους διανοουμένους, εμείς θα καταφύγουμε στη φρασούλα του Σοφοκλή απ την «Αντιγόνη», πως «ευτυχισμένοι μπορούν να είναι μόνο εκείνοι που ποτέ δεν γνώρισαν συμφορά» και η Ευρώπη ήδη, κοιτά τους ουρανούς να γεμίζουν απ τα φαντάσματα της…

http://kourdistoportocali.com/read-this/4194/