Αργά το απόγευμα. Το σκοτάδι έχει ήδη πέσει και ο κόσμος περπατάει βιαστικά λόγω του κρύου. Αρχές Νοεμβρίου και η υγρασία είναι ήδη αρκετή. Μια εκκλησία αχνοφαίνεται μέσα στο σκοτάδι, μεγαλεπήβολη και επιβλητική.

Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης. Η εκκλησία βέβαια, λόγω του περασμένου της ώρας, είναι κλειστή, γύρω της όμως, εξακολουθεί να έχει ζωή. Εφηβικά ραντεβού και χρονομετρούμενες συναντήσεις, πλανόδιοι μικροπωλητές και περαστικοί διαβάτες και κάπου εκεί, ανάμεσα τους, ένας επαίτης.
Ταλαιπωρημένος, ρακένδυτος και εμφανώς κρυωμένος, λόγω της υπερβολικής υγρασίας, απλώνει το χέρι στους περαστικούς, ζητώντας χρήματα ή έστω λίγο φαγητό.

Τον παρατηρώ καλύτερα. Ένας άνθρωπος μετρίου αναστήματος, με καστανά μαλλιά και σκούρα καστανά μάτια. Δεν είναι ξένος, Έλληνας είναι. Το παρουσιαστικό και η προφορά του, άθελά του, τον προδίδουν. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος περαστικός κοντοστέκεται μπροστά του και του δίνει ελεημοσύνη. Το ποσό δεν είναι μεγάλο, εκείνος όμως, αντιδρά με έναν αρκετά ασυνήθιστο τρόπο. Κάνει τον σταυρό του.

Πρώτη φορά το βλέπω αυτό. Έναν επαίτη να κάνει τον σταυρό του, έχοντας μόλις λάβει ελεημοσύνη. Και μου φαίνεται ασυνήθιστο, αν όχι περίεργο. Ακόμα πιο ασυνήθιστη όμως, μου φαίνεται η διαπίστωση που κάνω ακούσια για τον ίδιο μου τον εαυτό, το ότι δηλαδή, αν δεν έβλεπα το συγκεκριμένο συμβάν με τα μάτια μου, δε θα το πίστευα. Γιατί άραγε;
Ίσως επειδή όλοι και όλες, έχουμε ακούσει ιστορίες για επαίτες. Για άνδρες και γυναίκες που αποτελούν το «εργατικό δυναμικό» μεγάλων κυκλωμάτων εκμετάλλευσης ανθρώπων και που γίνονται συνήθως υποχείρια κάποιου μεγάλου αφεντικού ζητιανεύοντας, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διαβίωση τους, η οποία αποτελεί συνάρτηση της επιτυχούς ή μη επιτυχούς ημερήσιας «σοδειάς» τους. Ή ακόμα, για τα άτομα εκείνα που, ενώ δεν έχουν καμία οικονομική ανάγκη, κάνουν την επαιτεία επάγγελμα, απλώς και μόνο επειδή πασχίζουν να καλύψουν κάποια ατομική ψυχική τους ανάγκη. Ίσως επειδή, τελικά, είμαι δύσπιστος σαν άνθρωπος.

Αυτός ο επαίτης που είδα όμως, ήταν διαφορετικός. Ταλαιπωρημένος μεν αλλά καθαρός. Ρακένδυτος αλλά αξιοπρεπής. Ακόμα περισσότερο όμως, σε δυσμενή θέση αλλά ευγνώμων. Διότι ευχαρίστησε, τόσο τον άνθρωπο που τον βοήθησε οικονομικά, όσο και το Θείο, που του έστειλε με έμμεσο τρόπο αυτή τη βοήθεια, εξασφαλίζοντας του έτσι το φαγητό της ημέρας.

Αυτός ο άνθρωπος, ήταν κάτι ξεχωριστό.Τι ακριβώς είχε όμως στο μυαλό του όταν έπραξε με αυτό τον τρόπο; Την πραγμάτωση της ευχαριστίας ή την επιρροή της πίστης; Ή μήπως κάτι άλλο; Κάτι που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ξεχάσει από καιρό, καθώς μέρα με τη μέρα, λόγω της συνεχούς πίεσης και της διαρκώς αυξανόμενης μοναξιάς που βιώνουμε, παρά την υποτιθέμενη «πλούσια» κοινωνική ζωή μας, εξασθένησε μέσα μας και τελικά πέθανε. Αυτό που ονομάζεται σεβασμός προς τον συνάνθρωπο.
Ο σεβασμός όμως, φέρνει μαζί του και κάτι άλλο. Την ελπίδα. Ελπίδα για το αύριο. Ελπίδα για το καλύτερο αυτού του κόσμου. Ελπίδα για τον πραγματικό άνθρωπο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1