Χαϊδευτικά με λεν πουτίγκα
και μου χαϊδεύουν το πουτί.
Με λεν ιερόδουλη Κιμώλου
με λεν Μαρία Μαγδαληνή.

Σπάω στις πέτρες μύγδαλα
προσεύχομαι γυμνή. Ξέρω
πως βγάζουν το ψωμί τους
οι διαβόλοι. Ξέρω οι Φράγκοι

πως, με γδύνουν με τα μάτια
πως με γαμούν γλυκά οι
Οθωμανοί. Πως γράφουνε οι
Έλληνες ποιήματα για μένα.

Ωδές. Λάφυρες λέξεις πως
γαυγίζουν τ’ αγριόσκυλα
στα σκέλια μου. Πολιορκίες
παρθενιές και χωροφύλακες.

Πάντα υπερφίαλη και πάντα
Αθηναία. Μια λύκαινα της Αττικής
από αφρό και ξύγκι. Εταίρα
πουτανάκι των σοφών. Δασιά

μελαχρινή, όλο φυσίγγια
οργασμούς. Υγρότατη πάντα
αχνιστή, καθώς οσμίζομαι
μυαλά και όρχεις Αθηναίων.

Καθώς οσμίζομαι μυδράλιο
φαλλό. Λύσσα ιερομόναχη
μπρούμυτα ανεμίζοντας το
όμικρον. Τον ανοιγμένο μου

αχινό, μπρούμυτα περιμένοντας
τη λέξη Μυρμιδόνες. Μια στρατιά
αρσενικών για να μπουκάρουνε
στο σχήμα μου. Εκεί που ορθάνοιχτη

αιμοβόρα, περιμένω το ουρλιαχτό
της ηδονής. Το αλφάδι του θανάτου.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/02/