ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που ξέρει καλά πως το παρόν είναι ο Παράδεισος, αλλά, υπάρχει κι ένα άλλο που μας απαγορεύει να περνάμε πολύ καιρό στον Παράδεισο του παρόντος. Ίσως γιατί παρελθόν και μέλλον συνωμοτούν και μας κατατρώνε. Κι ο κακός δαίμονας ακολουθεί με τα αδύναμα παπαγαλίστικα βογκητά του.

Πολεμάει την πρωτόγονη καταγωγή μου σαν τον ωροσκόπο που δένει πισθάγκωνα τα θύματά του μέσα στο ζωδιακό μπέρδεμα της έσχατης απορύθμισης των αισθήσεων. Πολεμάει τη ράτσα που θέλω να γίνω κι όχι τη ράτσα που καταγράφει ο ληξίαρχος στα μουχλιασμένα κιτάπια.

Μέσα στη φαντασμαγορική απανθρωπιά, εκεί που ο κόσμος ξεχείλισε πέρα απ’ τα ανθρώπινα σύνορά του σιγοβράζουν όλες οι αντιφάσεις.

Εδώ πολλοί πνίγονται μέσα στα καζάνια των μύθων και των θρύλων. Μέσα στη σκόνη του παρελθόντος και στις μούμιες των μεγαλείων που πέρασαν. Όμως εδώ πάλι υπάρχουν και οι ανδρόγυνες δυναμομηχανές που δημιουργούν νέες τοπογραφίες και αλλόκοτες ηπείρους. Νέους ξεσηκωμούς προς νέους ορίζοντες και νέες ανακαλύψεις.

Είναι οι καλόγεροι και οι καλόγριες της ουράνιας ερωτικής μηχανικής που σηκώνουν το ράσο τους ρίχνοντας ένα γενναίο χέσιμο στο παρελθόν. Στους θρήνους και στα μοιρολόγια, στις μνήμες και στα μουσεία, στους βρικόλακες που κρύβουν το παρόν, δηλαδή τον Παράδεισο.

Είναι όσοι αγαπούν τις ρέουσες εκκρίσεις και τους ρέοντες φαλλικούς λόγους. Είναι όσοι αγαπούν τα ιερά έμμηνα και το ατελεύτητο σπέρμα. Είναι όσοι αγαπούν την κίνηση και την αλλαγή. Την αισχρολογία και την έκσταση, το γάλα απ’ το βυζί και το μέλι της μήτρας, όλα τα έκλυτα και διαλυτά, όλα τα θνητά υγρά που λιπαίνουν τις χαρές του μεγάλου κύκλου που οδηγεί στο θάνατο και στην αποσύνθεση.

Όλο το ζωντανό παρόν της αιμομικτικής μας επιθυμίας που σμίγει με το Εδώ και το Τώρα. Χωρίς την πεισιθάνατη βιασύνη του καθήκοντος και χωρίς της φαύλες ιδιοτροπίες των ανθρωποβοσκών και των διορισμένων αγίων.

Ω ναι! αυτή είναι που μου θυμίζει συνεχώς, πως, σαρκική συνεύρεση σημαίνει πληθώρα βλέννας στην αποχέτευση. Πληθωρισμός χαράς και μέθης εν αχρηστία. Αυτή είναι που την ακούω να κατουράει τραβώντας ανελέητα το χαρτί τουαλέτας με όλη τη γαλήνια αγνότητα μπροστά στο φλύαρο νεράκι του μπιντέ.

Αυτή είναι η θηλυκή πεταλούδα που ξέρει ότι είμαστε όλοι λοξοί και διεστραμμένοι, αφού μονίμως κυνηγάμε την ομορφιά με την απόχη μας. Αυτή είναι η Ζωή με τις μεμβρανώδεις οπές της, που μας ξεφεύγει διαρκώς με τα άφθονα βογκητά της, αφήνοντάς μας έρμαια μέσα στον αυτισμό του ποιητικού μας οργασμού.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/19/