έρχομαι πρωί και σου φορώ τα κόκκινα αθλητικά παπούτσια
καπελάκι φορεμένο ανάποδα
σε κοιτώ και σε χαίρομαι
μου μιλάς και μου λες
λέξεις που αρχίζουν από Ε και Δ
Έρωτας Δέρμα Δάχτυλα Ελάφι
όμορφο σκουρόχρωμο ροδάκινο
διαμάντι από θησαυρό που βρήκα και τώρα είν’ δικός μου
που ξόδεψα για σένα μια ζωή να σε μυρίζω
να ψάχνω επίθετα
σηκώνοντας τη μουσκεμένη φούστα
κοιτάζοντας το θόλο τ’ ουρανού
ο πιο βυζαντινός εγώ
ο πιο εσπερινός
πρώτο στασίδι η γύμνια μου
αλητήρια
έτοιμη για μεταλαβιά
ο αναβάτης ο φαλλός ο φρενιασμένος
ρίγος ολόκληρος
ν’ αναρουφάει τη λαλιά του εις τα έγκατα
να περιμένει να εισβάλει στον αγύριστο χαμό
κάπου βαθιά εκεί στο μέσα σου
στα κέλευθα υγρά
ξέροντας πως υπάρχει ένα μυαλό ξυράφι εκεί
έτοιμο για σφαγή
για μιαν ολοαίματη στυγνή Ορθοδοξία
όλο σπασμούς και εν υψίστοις
και μπρούμυτη και παρά θιν’ αλός
όλο της Κίρκης τα γουρούνια
να ξεμπουκάρουνε νυμφομανή δια παντός
τρέχοντας για αντίδωρο στη ζοφερή κανίστρα

https://dromos.wordpress.com/2016/01/05/