Όλες οι γλώσσες είναι μια γλώσσα. Κι ας μην ξέρω όλες τις γλώσσες του κόσμου μπορώ να επικοινωνήσω και να καταλάβω. Μπορώ να νιώσω και μπορώ να θυμώσω. Μπορώ να καυλώσω στα γερμανικά, στα γαλλικά ή στα δανέζικα. Δεν μπορώ να γράψω όμως σε άλλη γλώσσα. Δεν μπορώ να γράψω ένα ποίημα στα ισπανικά ή ένα σονέτο στα τούρκικα.

Το μυαλό σκέφτεται πάντα σε μια γλώσσα όταν θέλει να σωματοποιήσει το Λόγο και να κάνει Τέχνη, δηλαδή μια μουτζούρα στην επικοινωνία και στην πολιτική ορθότητα των καλών τρόπων της κυρίαρχης ιδεολογίας, που είναι μόνο κέρδος και ζουμί απ’ την κότα και ζουμί απ’ τον εργάτη και ζουμί απ’ τον πρόσφυγα και ζουμί απ’ την κακοποιημένη γυναίκα που τη γαμεί ο αρχοντοχωριάτης αστός με τα λεφτά του.

Τα παιδάκια που μαθαίνουν γλώσσες για να κάνουν σπουδές στα οικονομικά και στο ξεπάστρεμα πληθυσμών δεν μπορούν να γράψουν ένα ποίημα της προκοπής. Θα μυρίζει το ποίημα τους μούχλα και εταιρία και αποσμητικό χώρου και σάλια για βραβείο.

Πολλοί καλοί ποιητές προσπάθησαν να γράψουν στα αγγλικά γιατί γνώριζαν καλά αγγλικά μα δεν τα κατάφεραν. Σκάλωσαν και στο ρυθμό και στην ένταση και στις λέξεις που δεν υπήρχαν στις πρώτες μνήμες της παιδικής τους ηλικίας και στον κόρφο της μάνας τους. Η γραφή της ποίησης είναι παρέκκλιση και κατάπτωση του Λόγου. Η γραφή της ποίησης είναι αμάρτημα και αμαρτάνουμε πάντα στη μητρική μας γλώσσα. Γράφουμε πάνω στην άμμο με τη βακτηρία της μαμάς. Με τη βέργα που μας έδειξε τον κόσμο και τη βέργα που μας μάτωσε τα κωλομέρια.

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς αυτοί δηλαδή που δεν καταλαβαίνουν Χριστό και τα ξερνάνε όλα, γράφουν στη μητρική τους γλώσσα. Αυτό που το Λακανικό αξίωμα λέει πως το υποσυνείδητο είναι καμωμένο σαν μια γλώσσα. Κι η γλώσσα είναι πρωτίστως ιδέες και μνήμες και όχι λέξεις στη σειρά. Στρατιωτάκια για τον πόλεμο ρητορικών αγώνων και πολιτικής σαγήνης.

Οι σαγηνευτές ομιλούν. Μπορούν να μάθουν πολλές γλώσσες και να σαγηνεύσουν πολλούς που το έχουν ανάγκη. Οι ποιητές όμως αγαπούν και η αγάπη είναι η πιο ιερή τέχνη. Θέλει τους μαστόρους της. Θέλει το καρδιοχτύπι της μανούλας και τις σατανικές λεπτομέρειες της περασμένης ζωής. Του περιβάλλοντος των ανθρώπων και των ζώων. Θέλει την εξοχή και την πόλη που μεγάλωσες. Θέλει τις πληγές και τα λουλούδια που μύρισες.

Η ποίηση είναι παγκόσμια γιατί πρωτίστως είναι τοπική. Δεν γράφεται για να καταναλωθεί αλλά γράφεται για να γίνει ζωή και βίωμα. Κι ίσως ο πιο σπουδαίος λόγος που αντέχουν τόσες γλώσσες μέσα σ’ αυτό το πολυφωνικό ανθρώπινο συνεχές είναι η Ποίηση. Κι αν πάψει η Ποίηση είναι σίγουρο πως θα υπάρξει μόνο μια γλώσσα. Κανονιστική και ποιμενική μέσα στο παγκοσμιοποιημένο μαντρί. Εργαλειακή φτηνή εύκολη στεγνή. Δίχως τα υγρά της ανθρώπινης περιπέτειας.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/07/love-poems/