Ένα χαμόγελο σαν ένα βράδυ στην βροχή. Καθισμένη ασφαλής στην μέση του πουθενά. Τυλιγμένη σ’ένα ζεστό άγγιγμα. Με τα μάτια κλειστά να ακούω το θρόισμα των φύλλων και να αφουγκράζομαι τον αέρα.
Και οι ωρες περνούν σαν ταξιδιάρικα πουλιά. Που τα βλέπεις μια στιγμή και ύστερα χάνονται στον ορίζοντα.
Οι πρώτες σταγόνες της βροχής κάνουν την εμφάνιση τους στο παγωμένο πρόσωπο. Και κυλάνε πάνω του.
Σαν χάδι. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τον ουρανό. Τα σύννεφα τον έχουν αγκαλιάσει. Και μοιάζει σαν να “ναι μέρα με γιορτή. Βγάζω τα παπούτσια μου και αφήνω τα γυμνά μου πόδια να νιώσουν το χώμα που όσο περνάει η ώρα υγραίνεται. Βουλιάζω μέσα του. Και αφήνω όλο το κορμί μου να νιώσει την ηδονή που του προσφέρει. Χωρίς σκέψεις. Μόνο αισθήσεις. Η βροχή δυναμώνει. Και εγώ χορεύω. Όλο και πιο γρήγορα. Σαν το παιδί που ανακαλύπτει την ζωή.
Και την ρουφάει αχόρταγα. Μην αφήνοντας στιγμή να χαθεί ανεκμετάλευτη. Και νεράιδες μαζεύονται γύρω μου οι μνήμες. Με πιάνουν απο τα χέρια και χορεύουν μαζί μου. Και γελάμε. Μόνο γελάμε. Και είναι ένα γέλιο καθαρό. Που βγαίνει ανόθευτο απο τα βάθη της ψυχής. Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε. Να γίνω ένα με το χώμα. Το νερό. Τη μουσική. Που γεμίζει το άπειρο και σε παρασέρνει μαζί της. Δεν με ενδιαφέρει να χαθώ απόψε. Να γίνω σιωπή. Αέρας. Ή μια απλή ανάμνηση. Μιας ξεθωριασμένης φωτογραφίας….

εγραψε το πιτσιρικι