Tην ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δεξιώνεται στο Μέγαρο Μαξίμου τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και γλεντάνε όλοι μαζί το ρεσάλτο και την χλιδή της εξουσίας, η Οικονομία της χώρας μετατρέπεται σε κολασμένη έρημο έτοιμη να δεχθεί τα κοράκια που θα έλθουν-πολύ σύντομα-να τσιμπολογήσουν το πτώμα της.

Σύμφωνα με την Καθημερινή μόνο τον Σεπτέμβριο οι ξένοι επενδυτές στο σύνολό τους εμφάνισαν εκροές της τάξης των €34,85 εκατ. από το ΧΑ σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε την Πέμπτη η ΕΧΑΕ. Οι μεγαλύτερες εκροές προέρχονται από πιστωτικά ιδρύματα και πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες (27,34 εκατ.), λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (22,01 εκατ.) και μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις (2,02 εκατ.), ενώ οι μεγαλύτερες εισροές προέρχονται από εταιρείες επενδύσεων χαρτοφυλακίου, εταιρείες επενδύσεων σε ακίνητη περιουσία και αμοιβαία κεφάλαια (8,26 εκατ.), την κεντρική κυβέρνηση (5,64 εκατ.) και οργανισμούς ΕΕ (2,07 εκατ.).

Η απαξίωση του ελληνικού χρηματιστηρίου αντανακλά και τις πραγματικές προθέσεις των επενδυτών οι οποίοι έχουν βγάλει την Ελλάδα από το κάδρο των επενδύσεων. Και πως να μην την βγάλουν; Δεν βλέπετε τι έπαθε ο ταλαίπωρος εμίρης του Κατάρ;

Αγόρασε ένα νησί (Οξυά) για να το μετατρέψει σε art island, μεγάλες εκτάσεις στη Ζάκυνθο για τουριστική εκμετάλλευση και το ξενοδοχείο «Miramare» στην Κέρκυρα. Κι όμως, εδώ και τέσσερα χρόνια ο εμίρης Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θάνι του Κατάρ, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη (7oς στη λίστα του «Forbes»), βλέπει από τη μια τα σχέδιά του να παραμένουν στα χαρτιά και από την άλλη να τον κυνηγούν όλες οι δημόσιες αρχές της χώρας, από εισαγγελείς, Δασαρχείο, Εφορία, Εκκλησία, Πολεοδομία μέχρι και το… Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας. Η υπομονή του εμίρη φαίνεται πλέον να εξαντλείται και ένα ενδεχόμενο ναυάγιο στα επενδυτικά του σχέδια δεν αποκλείεται να έχει επιπτώσεις και στις δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο Κατάρ. Επιπλέον, στα όρια της διπλωματικής εμπλοκής βρίσκονται και οι σχέσεις Ελλάδας – Κατάρ, με αφορμή τις μεγάλες καθυστερήσεις και τα διαρκή γραφειοκρατικά και διοικητικά εμπόδια που ορθώνονται στις σχεδιαζόμενες επενδύσεις του εμίρη, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η κυβέρνηση προβάλλει ως βασική της επιδίωξη την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Εμπόδια που έφτασαν μέχρι το σημείο να οδηγήσουν τον εμίρη στις δικαστικές αίθουσες, καθώς κατατέθηκε εις βάρος της εταιρείας συμφερόντων του μέχρι και αγωγή από τη Μητρόπολη Ζακύνθου.

Την ίδια στιγμή, μια ώρα δρόμο από την Αθήνα, λαμβάνει χώρα ένα θαύμα. Το οικονομικό θαύμα της Κύπρου. Κι αυτό παρότι μέσα σε μία νύκτα όχι μόνο επιχειρήσεις, αλλά και ιδιώτες είδαν τις καταθέσεις τους να κάνουν φτερά. Πιο συγκεκριμένα, η συμφωνία με τους εταίρους προέβλεπε την κατάσχεση καταθέσεων ύψους άνω των 100 χιλιάδων ευρώ. Με άλλα λόγια, μία επιχείρηση η οποία διέθετε σε τραπεζικό λογαριασμό ένα ποσό της τάξης των 3 εκατομμυρίων έχανε ξαφνικά τα 2.9 εκατομμύρια χωρίς προειδοποίηση! Εξάλλου, επιβλήθηκαν περιορισμοί στις αναλήψεις (50 ευρώ ημερησίως) αλλά και στη διακίνηση κεφαλαίων εντός Κύπρου και στο εξωτερικό.

Δύο χρόνια μετά, η κατάσταση στο νησί έμοιαζε εντελώς διαφορετική.

Για ποιο λόγο όμως η Κύπρος κατάφερε και ξεπέρασε το σκόπελο των μνημονίων, ενώ η Ελλάδα μετά από 6 χρόνια λιτότητας βρίσκεται εγκλωβισμένη στον ίδιο φαύλο κύκλο με το τρίτο πρόγραμμα να έχει μόλις ξεκινήσει;

Στην Ελλάδα, η κρίση χρέους επικεντρώνεται στο δημόσιο. Η χώρα μπήκε στο μνημόνιο μεταξύ άλλων εξαιτίας της μη υγιούς ανάπτυξης του κράτους, το οποίο κατέφευγε στο δανεισμό για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις αποδείχθηκαν αντιπαραγωγικές.

Με άλλα λόγια, ο δημόσιος τομέας ζούσε επί σειρά ετών πάνω από τις δυνατότητές του, χωρίς να παράγει έργο που να ανταποκρίνεται στο κόστος ζωής του.

Στην Κύπρο από την άλλη, η κατάσταση υπήρξε διαφορετική: το κράτος ναι μεν δεν παρουσίαζε τις παθογένειες της Ελλάδας, οι τραπεζικές καταθέσεις ωστόσο έφτασαν να έχουν ύψος οκταπλάσιο του ΑΕΠ. Πολλοί επιχειρηματίες χρησιμοποιούσαν τη Μεγαλόνησο ως «παράδεισο» ξεπλύματος μαύρου χρήματος, με αποτέλεσμα οι τράπεζες να αποκτήσουν δύναμη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που ενδεχομένως να μπορούσε να ελέγξει η κυβέρνηση. Αποτέλεσμα της υπερβολικής τους αυτής δύναμης ήταν και οι επενδύσεις υψηλού ρίσκου, με μία εξ’ αυτών να είναι σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Με το PSI του 2012 λοιπόν, το κυπριακό τραπεζικό σύστημα βρέθηκε ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο σε μια άνευ προηγουμένου κρίση χρέους. Η κυβέρνηση λοιπόν είχε το εξής δίλημμα: ή να αφήσει τις τράπεζες να χρεωκοπήσουν με όποιες συνέπειες θα μπορούσε αυτό να έχει στην οικονομία, ή να τις διασώσει και να ψάξει εναλλακτικές πηγές δανεισμού για να καλύψει τα χρέη που θα δημιουργούνταν στο δημόσιο τομέα. Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, επελέγη η δεύτερη λύση που είχε ως άμεση συνέπεια την είσοδο στο μνημόνιο. Η διαφορά όμως ήταν ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έγινε με τις καταθέσεις μέσω του «κουρέματος», ενώ στην Ελλάδα «φορτώθηκε» στο δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα την υποχρέωση λήψης σκληρών μέτρων για την εύρεση πόρων.

Η αγγλική κατοχή του νησιού είχε πολλά μειονεκτήματα και απαίτησε πολλές θυσίες, όμως άφησε ένα καλό το οποίο ήταν ένα σύστημα διακυβέρνησης απαλλαγμένο από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, όπου οι αποφάσεις για επενδύσεις παίρνονται και εγκρίνονται πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Και στο θέμα της νομοθεσίας όμως, ο ξένος επενδυτής μπορεί να δει την Κύπρο ως ελκυστικότερο τόπο επένδυσης αφού οι νόμοι είναι γραμμένοι και στα αγγλικά. Εξάλλου, η Κύπρος ως πρώην βρετανική αποικία ανήκει στην επονομαζόμενη κοινοπολιτεία (commonwealth), διατηρώντας έτσι στενές σχέσεις με το Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που μεταφράζεται σε πλήθος τουριστών και λοιπών αλληλεπιδράσεων κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου.

Θα εκπλαγεί κανείς με τη διαφορά που έχουν Ελλαδίτες και Κύπριοι στο θέμα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις. Κάτι η αγγλική κατοχή που προαναφέραμε, κάτι η εισβολή του 1974, όλα αυτά έχουν χαλυβδώσει τη συμπεριφορά των Κυπρίων, οι οποίοι πλέον ανεξαρτήτων ιδεολογικών και λοιπών διαφορών κοιτάνε πρωτίστως το συμφέρον της χώρας τους. Αυτό μεταφράζεται σε αποφάσεις που παίρνονται και υλοποιούνται σε σύντομο χρονικό διάστημα και που έχουν οδηγήσει σε τροχιά ανάκαμψης την Κυπριακή οικονομία. Οι οποιεσδήποτε συγκρίσεις με την Ελλάδα του τέρατος της γραφειοκρατίας και του ωχαδερφισμού είναι περιττό να γίνουν.

Αυτή την Ελλάδα λοιπόν έρχεται να της δώσει την χαριστική βολή η πιο φανατική κυβέρνηση του πελατειακού κράτους που γνώρισε η μεταπολίτευση. Το τέλος πλησιάζει…

Πηγή