Αν ο χωρισμός, ο αποχωρισμός και το πένθος είναι εγγεγραμμένα στην κανονικότητα των ερωτικών σχέσεων ως μια διόλου απίθανη εξέλιξή τους, οι φιλικές σχέσεις υποτίθεται ότι λειτουργούν αλλιώς: τις φιλίες είναι πολύ λιγότερο πιθανό να τις χαλάσεις, πολύ λιγότερο πιθανό να τις πενθήσεις. Για τον έρωτα, και όχι για τη φιλία, λένε ότι δεν διαρκεί για πάντα. Η φιλία τρυπώνει μέσα σου πολύ πιο ύπουλα από τον έρωτα. Και σε αντίθεση με αυτόν η ύπαρξή της δεν διακηρύσσεται· απλά συνειδητοποιείται. Κι άπαξ και εγκατασταθεί μέσα σου, μετά θεωρείς ότι πολύ δύσκολα θα κλονιστεί. Όντας δε απείρως λιγότερο κτητική, ιδιοκτησιακή και ενοχική, ενέχει στη φύση της το αντίστοιχο μιας πολυγαμικότητας, το οποίο δεν σκανδαλίζει κανέναν. Είναι απόλυτα οκ να είσαι «πολυφιλικός», δύσκολα θα βρεθεί άλλος φίλος να πει γιατί έκανες φίλο κι αυτόν τον τσούλο και τι του βρίσκεις και δεν σε καλύπτει η δική μου φιλία πια; Στη φιλία υπάρχει πάντα χώρος για έναν ακόμα. Υπάρχει αντίθετα πολύ λιγότερος χώρος για προστριβές, παρεξηγήσεις, τσακωμούς. Το διακύβευμα σε σχέση με τον έρωτα είναι εξαρχής τελείως διαφορετικό. Aκόμη και με τον πιο στενό σου φίλο δεν θα πείτε ποτέ ότι εσύ κι εγώ είμαστε ένα. Και αφού είστε πάντα δύο, παραμένετε δύο αυτεξούσιοι δύο, δύο δύο που έχετε πολύ λιγότερα θέματα να ρυθμίσετε, να κανονίσετε, να συμβιβάσετε, να καταπιέσετε, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινή σας πορεία ως ένας. Οι πορείες σας μπορεί να παραμένουν ανεξάρτητες, παράλληλες, ή ακόμη και εντελώς διαφορετικές. Αλλά το ότι η φιλία στήνεται σε ένα υπόβαθρο ευρυχωρίας, δεν σημαίνει ότι στήνεται και σε ένα υπόβαθρο πλήρους αδιαφορίας για το τι και το πώς του άλλου. Όλα έχουν ένα σημείο αντοχής και θραύσης. Απλά το να το φτάνεις και να το ξεπερνάς συμβαίνει σπανίως.

Και τότε σε πονάει. Και τότε ονειρεύεσαι τους φίλους σου. Και στο όνειρο που γεννά η πληγή, πρωταγωνιστεί η πρόσκαιρή ίασή της: για όσο διαρκέσει, παρούσα είναι μόνο η χάρη της αγάπης μεταξύ φίλων.

Πηγή