1η Οκτώβρη 2002,14 ακριβώς χρόνια πριν τέτοια μέρα.Τιμή μου που πήρα μέρος σε μια από τις πιο εμβληματικές διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης.
Εν μέσω απίστευτης τρομολαγνείας, αλλά και τρομοκράτησης της κοινωνίας από το καθεστώς και τα μέσα του, περίπου 4 χιλιάδες άνθρωποι πορευτήκαμε με απίστευτο πάθος στο κέντρο της Αθήνας, στην πρώτη διαδήλωση μετά το καλοκαίρι των συλλήψεων για την υπόθεση της ΕΟ 17 Νοέμβρη. Ήταν η εποχή λίγο μετά τη ληστεία του χρηματιστηρίου, λίγο μετά τους πνιγμένους του σαπιοκάραβου Σαμίνα και εν μέσω των νεκρών στα εργοτάξια της Ολυμπιάδας.
(Κάποιοι από την αριστερά δεν συμμετείχαν-ευτυχώς λέω τώρα, διότι ήταν συνεπείς μ αυτό που πίστευαν πάντα, πως οι ένοπλες οργανώσεις επρόκειτο ασυζητητί για ασφαλίτικες και παρακρατικές οργανώσεις. Βέβαια η ζωή τούς διέψευσε.)
Οι υπόλοιποι που συμμετείχαμε στη διαδήλωση αριστεροί και αναρχικοί με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές , πιθανόν να διαφωνούσαμε ως προς στη στάση μας απέναντι στην ένοπλη πάλη.
Συμφωνούσαμε όμως, πως η 17 Νοέμβρη προερχόταν από τη μήτρα της Αριστεράς, και στη φυλακή βρίσκονταν, άλλοι «δίκαια» και άλλοι άδικα, πάντως σε κάθε περίπτωση σύντροφοί μας.
Και επίσης συμφωνούσαμε πως «τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά», «τα εργατικά ατυχήματα τα κάνουνε γαργάρα οι δημοσιογράφοι αυτή η σκατοφάρα», πως «τρομοκρατία είναι οι πόλεμοι, αλλά και η ειρήνη τους».
Στις εποχές που έρχονται ,πιθανόν να αργήσουμε να βρούμε τον τρόπο που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός και αν αυτός ο τρόπος θα έχει όπλα μέσα ή όχι.
Όπως και να χει, η βαρβαρότητα του συστήματος είναι τέτοια, που ας είμαστε έτοιμοι να δώσουμε στους αγώνες μας ζωή κι ελευθερία.

Πηγή