Παρακολουθώντας τα χιλιάδες σχόλια που γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες – και συνεχίζονται να γράφονται – με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, παρατήρησα το ίδιο φαινόμενο που παρατηρώ κάθε φορά που πεθαίνει μια εξέχουσα προσωπικότητα.

Είτε είναι σχόλια αποδόμησης, είτε αποθέωσης, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.

Είναι γραμμένα βάσει συναισθήματος.

Καμία λογική, καμία ψυχραιμία, μόνο συναίσθημα.

Συναίσθημα λες και πρόκειται για τον καλύτερο φίλο μας ή το χειρότερο εχθρό μας.

Σχόλια, τα οποία γίνονται με αφορμή το θάνατο του εκάστοτε προσώπου, όχι τη ζωή του.

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος διάσημος, το διαδίκτυο μετατρέπεται σε έναν απέραντο επικήδειο.

Κι αυτό έχει μια απλή εξήγηση.

Τα σχόλια που προκαλεί ο θάνατος κάποιου είναι απλώς η προσπάθεια των ζωντανών να τον νικήσουν (το θάνατο).

Είναι η κραυγή τους που λέει «Ο Φιντέλ πέθανε, εγώ όμως είμαι ακόμα εδώ να συνεχίσω το έργο του ή να το πολεμήσω μέχρι να πεθάνω κι εγώ».

«Ο Φιντέλ είναι νεκρός αλλά εγώ είμαι ζωντανός κι έτσι μπορώ να τον υπερασπιστώ ή να τον καταδικάσω.»

Πίσω από τη λύπη του θανάτου κρύβεται η χαρά της ζωής.

Κάθε θάνατος μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει και ζωή, πράγμα το οποίο συχνά ξεχνάμε.

Τα σχόλια είναι επίσης ένας αμυντικός μηχανισμός του Εγώ, η «προβολή» όπως έχω γράψει πολλάκις, για να ξορκίσει ο καθένας το φόβο του θανάτου, που είναι το τέλος των πάντων, ο αρχέγονος εχθρός.

Η «προβολή» κατά την οποία το άτομο υποθέτει ότι κάποιος άλλος έχει τις ίδιες σκέψεις, συναισθήματα και αξίες με τον ίδιο ή τις ακριβώς αντίθετες.

Ο Φιντέλ ήταν σύντροφος. Ο Φιντέλ ήταν τύραννος. Ο Φιντέλ ήταν άγγελος ή δαίμονας. Τίποτα ενδιάμεσο.

Ο θάνατος μιας διασημότητας είναι επίσης μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσει κάποιος για τον εαυτό του, για τα πιστεύω του, την ιδεολογία του, τις αξίες και τα συναισθήματά του.

Το ίδιο δηλαδή περίπου που συμβαίνει όταν μιλάμε για τον οποιονδήποτε μακαρίτη.

Μέσα από το γενικό ενδιαφέρον που δημιουργείται για το νεκρό, μπορούμε επιτέλους κι εμείς οι ζωντανοί να θυμίσουμε στους άλλους ζωντανούς την ύπαρξή μας, να κλέψουμε λίγο από το μεγαλείο του – όλοι οι νεκροί είναι μεγαλειώδεις.

Όταν μιλάμε για τους μακαρίτες – υπέρ ή κατά -, μιλάμε ουσιαστικά για τον εαυτό μας.

Οι επικήδειοι που γράφονται είναι η αποθέωση της αυτοαναφορικότητας.

Κι αυτό είναι θλιβερό.

Είναι θλιβερό εμείς να ζούμε και να μιλάμε για το πώς έζησε ο άλλος αφού έχει πεθάνει.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότερο ζούμε λες και είμαστε νεκροί.

Δηλαδή δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε.

Και δεν ζούμε γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι.

Ανταλλάξαμε την ελευθερία μας – άρα και την ευτυχία μας – με την ασφάλεια.

Από το φόβο μας για το θάνατο, ζούμε με όρους άλλων, με μοναδική εγγύηση ένα υψηλό προσδόκιμο ζωής – κι αυτό αμφίβολο.

Αντιθέτως, ο Φιντέλ, που δεν φοβήθηκε το θάνατο, έζησε ελεύθερος και πέθανε όπως ήθελε, με τους δικούς του όρους – και ήταν αρεκτά τυχερός να φτάσει στα 90 χρόνια.

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να πουν το ίδιο για τον εαυτό τους;

Δεν πιστεύω στα επιτεύγματα, δεν πιστεύω στις επιτυχίες, τους άθλους και τις παρακαταθήκες – εξάλλου όλα αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά -, πιστεύω όμως ότι ο καθένας πρέπει να ζει με τους δικούς του όρους.

Να ζει με τους δικούς του όρους, ώστε να έχει κάποιο νόημα ο θάνατός του.

Γι” αυτό αφήστε τους επικήδειους. Οι νεκροί ελάχιστα ενδιαφέρονται για την άποψή σας.

Μιλήστε για τους ζωντανούς.

Μιλήστε για τη ζωή.

Ζήστε.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°