Φεβρουάριος. Περίεργος μήνας. Ξεκίνησαν να γεμίζουν και οι βιτρίνες με τα λούτρινα που υπόσχονται αιώνια αγάπη, τα ζαχαροπλαστεία με τόνους σοκολατένιας λατρείας. Κι εμένα με έχει πιάσει η καθιερωμένη αλλεργία. Όχι κυνική. Απλά έχω τον ρομαντισμό κάπως αλλιώς στο μυαλό μου.

Μήνας εξομοληγήσεων. Οι περισσότεροι συνδυάζουν την ημέρα με μεγάλα λόγια, με υποσχέσεις βαθέων συναισθημάτων. Γι” αυτό κι εγώ σήμερα, θα παραλείψω τα ήδη κοκκινισμένα αυτάκια μου, θα ανασάνω τον λιγοστό αέρα που νιώθω να έχει απομείνει στο δωμάτιο και θα πιάσω την πένα μου, που δε συνηθίζει να με προδίδει. Θα φέρω την μορφή σου απέναντι μου. Άλλωστε, έχεις καιρό να σταθείς πλάι μου.

Όχι, δεν αφήνω το ποτήρι κάτω κι ούτε κάπνισα πολλά τσιγάρα. Σήμερα θα μιλήσω. Δε σου έχω πει πολλά. Άρα, φαντάζεσαι πόσα έτρεμα να κάνω, ενώ ήθελα. Άφησα τις σκέψεις καταχωνιασμένες σε γωνίες του μυαλού να τις χαίρεται ο φόβος.

Δεν έχει να κάνει με σένα. Εσύ δεν έφταιξες τότε πουθενά. Απλά πριν από εσένα είχα πάψει να πιστεύω σε κάθε τι που λέγεται έρωτας. Κι ήρθες σαν χίμαιρα να με παρασύρεις να γνωρίσω το ιδανικό.

Έτσι φάνταζες στα μάτια μου, ιδανικός.

Πώς μπορούσα να πιστέψω όμως ότι στ” αλήθεια υπάρχεις; Πώς μπορούσα να δεχτώ ότι σε βρήκα; Ποια δικαιοδοσία μου έδινε το «μου» που κολλούσα δίπλα στις λέξεις και τα υποκοριστικά που σκαρφιζόμουν να σου προσδώσω;

Τρομοκρατήθηκα. Τα έχασα. Όταν ζούσαμε την απόλυτη ένταση κι έπειτα με τον τρόπο σου, που τόσο ξεχώρισα, επέφερες τη σωστή ηρεμία. Ήξερα από την αρχή πως θα κυμαινόμασταν μεταξύ των άκρων. Όπως κατάλαβα πως δε θ’ αντέξουμε να ισορροπούμε στο χάος.

Παραδόξως, αργήσαμε πολύ να ξεχαρβαλώσουμε το σχοινί, αφού η ανάγκη του ενός για τον άλλο, η όποια ανάγκη μας, μπάλωνε τις τρύπες που έμπαζε πανωλεθρία.

Κλείσαμε τ’ αυτιά μας, κάναμε τους μαλάκες σε πραγματικότητες που μας κόστιζαν για να υψώσουμε τελικά τείχη εγωισμού και να μαχόμαστε με όλη μας την ψυχή για το ποιος έχει την περισσότερη εξουσία στον άλλο.

Κι όσο ήσουν απέναντί μου, με πλήγωσες με αδιαφορία, με κομμάτιασες με ψέμα, με σκότωσες με τη σύγκριση. Κι εγώ αδιαφόρησα. Κι εγώ σου είπα ψέματα. Μα δεν μπόρεσα ποτέ να σε συγκρίνω.

Και πέρασε έτσι πολύς καιρός. Ας είχες χάσει κάθε ίχνος μου. Ας νόμιζες όλα εκείνα τα κομπλεξικά σου πως μοιράζω τον εαυτό μου σε πεθαμένα κρεβάτια. Πως ξενυχτάω ψάχνοντας.

Έκανα τη ζωή που έκανα και πριν από σένα προσπαθώντας να μην αντιδράσω στις συμπεριφορές σου. Δε θα έβαζα σε ζύγι ούτε εσένα, ούτε εμένα την ίδια. Μοίρασα τις ευθύνες και ντύθηκα «ανώτερη».

Σε κατηγορώ μόνο γιατί ήξερες πως κι εγώ μπορούσα. Γιατί μ” έβαλες στο τριπάκι της διεκδίκησης. Να διεκδικήσω τι; Αυτά που αισθανόμουν; Είχα ήδη παραιτηθεί πριν με αδειάσει το αποτέλεσμα.

Στην τελική δε μετράει μέχρι πού φτάσαμε. Έτσι κι αλλιώς, στα ταξίδια του μυαλού μου πήγαμε σ’ όλα εκείνα τα μέρη που θέλαμε, χορέψαμε όλες τις περίεργες μουσικές που ακούγαμε και ζήσαμε σε κοινό τόπο διαμονής, όπως ευχόμασταν.

Προχωρήσαμε τις ζωές μας. Αφού διαλέξαμε τη λογική, καλά να πάθουμε. Μα δεν μπορεί να τελειώσαμε. Όχι έτσι.

Απόψε άνοιξα τα φύλλα μου. Είδες διαφορά από Φεβρουάριο σε Φεβρουάριο;
Μη γελάς. Σε λίγο η ήδη θολή μορφή σου θα εξαφανιστεί και πάλι δε θα προλάβεις να με πιστέψεις κι εγώ κοντεύω να λιποθυμήσω με την εξομολογητική μου πρόθεση.
Ρέστα, κρυσταλλένιε.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°