Νιώθω τον ουρανό να σκοτεινιάζει. Το κακό πλησιάζει. Έρχονται σκοτεινές εποχές. Σκοτεινές στιγμές της μελλοντικής παγκόσμιας ιστορίας. Μαύρες σελίδες της, που γράφονται τώρα με αίμα, με πόνο, με δάκρυα, με ουρλιαχτά απόγνωσης…
Είναι ολοφάνερο πια. Ο κόσμος φοβάται. Το αύριο αβέβαιο. Θολό.
Βόμβες, πόλεμος, τρομοκρατία… Κι ο θάνατος. Ο θάνατος κάνει τόσο θόρυβο. Σε ξεκουφαίνει. Ο ήχος των χαμένων ζωών. Των ψυχών που βίαια εγκαταλείπουν τα σώματα. Τα διαμελισμένα σώματα αθώων. «Διαμελισμένες οικογένειες» αθώων.

Ελπίζεις… Ξυπνάς κι εύχεσαι το χθες να ήταν ένα κακό όνειρο.
Ελπίζεις… Ξυπνάς κι εύχεσαι σήμερα να ξημέρωσε μια νέα μέρα.
Κι ο τρόμος έρχεται και σε βρίσκει…

-Πόσο μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα μαμά, σου έλεγε μικρό την ώρα που το κρατούσες αγκαλιά και του έδειχνες τη λάμψη που πλημμύριζε τον ουρανό και σταδιακά χανόταν. Όπως και η ύπαρξή του τελικά στη ζωή σου.
-Πόσο μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα μαμά, θα ήταν ίσως η τελευταία του λέξη…

Κι εσύ, μάνα, τραγική φιγούρα της ιστορίας, πού να καταλάβεις γιατί χάθηκε το παιδί σου; Πώς να εξηγήσεις τη δυστυχία, που έφεραν τα πυροτεχνήματα, που ήταν πάντα σύμβολο χαράς; Πώς θα αντικρίσεις ξανά πυροτεχνήματα χωρίς να σπάσεις στα δύο από τον πόνο; Πώς να μαζέψεις τα κομμάτια της ψυχής σου και να αντέξεις να δεις αυτά του παιδιού σου χωρίς να ξεριζωθεί η ψυχή σου; Πώς να σβήσεις αυτή την εικόνα; Πώς να την κάνεις να μη σε στοιχειώνει πια;
Καημένη Γαλλία…

Αλλάζεις κανάλι. Πραξικόπημα στην Τουρκία μετά από τόσες βομβιστικές επιθέσεις. Τρόμος και πανικός ξανά. Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι δεν μπορεί να πάει να δει τη μαμά του, που βρίσκεται λίγες ώρες μακριά; Ότι δεν μπορεί να τρέξει στην αγκαλιά της για να το καθησυχάσει, όπως έκανε όταν ήταν μωρό και το τρόμαζε μια αστραπή; Πώς να απαλύνεις τον πόνο, την αγωνία, τη φρίκη;
Καημένη Τουρκία…

Αλλάζεις κανάλι. Νεκροί σε ναυάγιο στο Αιγαίο. Ανάμεσά τους παιδιά. Παιδιά… Παιδιά… Επαναλαμβάνεις τη λέξη. Τόσες φορές που αρχίζει να ηχεί περίεργη, ξένη.
Δεν το χωρά το μυαλό…
Βομβαρδισμοί στη Συρία. Άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Για πού, για πόσο, γιατί; Άγνωστο… Περιφέρουν τις κατακερματισμένες τους υπάρξεις, κουβαλούν το ασήκωτο βάρος της απώλειας. Απαντήσεις δεν έχεις να τους δώσεις.
Παιδιά τρέχουν αναζητώντας, απαιτώντας, διεκδικώντας ένα χάδι. Το δικαίωμα να παραμείνουν για λίγο ακόμα παιδιά. Μερικά ακρωτηριασμένα σωματικά σε σοκάρουν. Όλα ακρωτηριασμένα ψυχικά σε διαλύουν.

Κάνεις μια βόλτα στην Αθήνα ένα απόγευμα του Ιουλίου. Θες να νιώσεις την αίγλη της παλιάς Αθήνας.
Πεδίον του Άρεως, ώρα 18.00′.
Ανήλικα αγόρια ξεπετιούνται από τους θάμνους φτύνοντας. Προφυλακτικά φυτρώνουν στο χώμα αντί για λουλούδια. Παιδιά κάνουν σεξ αντί να παίζουν ανέμελα. Παππούδες αγοράζουν τα κορμιά τους αντί να τους λένε ιστορίες για παιδιά. Απλώνουν τα ροζιασμένα, ρυτιδιασμένα χέρια τους για να τα μολύνουν αντί για να τα προστατεύσουν.
Σύριγγες παντού. Ουσίες, ταπείνωση, παραίτηση. Θάνατος αργός. Σαπίλα.
Απογοήτευση…

Παίρνω βαθιά ανάσα. Το μυαλό αρνείται να χωρέσει τόση φρίκη. Έγινα παιδί στη Συρία, μάνα στη Γαλλία, στρατιώτης και φοιτητής στην Τουρκία. Πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Περνάνε μπροστά μου συμφέροντα και λεφτά.
Μα πώς έγιναν έτσι οι άνθρωποι; Δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά; Δε φοβήθηκαν ποτέ; Πώς να τους εξηγήσεις ότι το χώμα θα είναι το ίδιο βαρύ όταν πεθάνουν, όσο λεφτά κι αν αποκτήσουν; Ότι το μάρμαρο θα είναι το ίδιο κρύο; Το σκοτάδι το ίδιο πυκνό και τα σκουλήκια το ίδιο πεινασμένα για τη σάρκα τους;

Τα δάκρυα κυλάνε. Δε μπορώ να τα συγκρατήσω…
Ένα χέρι αγγίζει το δικό μου. Ανοίγω τα μάτια. Είναι ένα παιδί. Μου χαμογελάει και μου σκουπίζει τα δάκρυα.
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο!
Για να τον προσφέρουμε αγνό σε αυτά τα πλάσματα….

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°