Λένε πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Εγώ θα συμπλήρωνα πως ο χρόνος εκτός από το να γιατρεύει τα πάντα, έχει την ικανότητα τόσο να αμβλύνει και τις αισθήσεις και να ναρκώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα, όσο και να εξαφανίζει κάθε ίχνος αντίδρασης…
Το πέρασμα του χρόνου σ” έχει μετατρέψει σ” ένα άβουλο, παθητικό ον που αποδέχεται τα πάντα. Μια μαριονέτα που τα νήματα δε κινούν μονάχα τα χέρια ή τα πόδια της αλλά κατευθύνουν το μυαλό της και ορίζουν τη σκέψη της.
Ένας λαός σε νοητική καταστολή, ένας λαός πειραματόζωο στα πιο σκοτεινά σχέδια των υπογείων της Σχολής του Σικάγο…

Σε λίγο καιρό, στις 23 του Απρίλη, συμπληρώνονται εφτά χρόνια σκληρής λιτότητας, εφτά χρόνια στη διάρκεια των οποίων ήρθαν, με αφορμή μια τεχνητά δημιουργημένη για τον σκοπό αυτόν κρίση χρέους, κυριολεκτικά τα πάνω-κάτω στις ζωές όλων μας.
Εφτά χρόνια στα οποία κάθε εργασιακό κεκτημένο δικαίωμα καταστρατηγήθηκε βάναυσα μετατρέποντας όποιον έχει ακόμα την τύχη να εργάζεται, μέσα στον κυκλώνα της ανεργίας που ισοπεδώνει τα πάντα, σε κανονικό σκλάβο. Τετράωρα και εκ περιτροπής εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη κι ανασφάλιστη εργασία έγιναν πια μια ζοφερή καθημερινότητα που δεν αφήνει ούτε μια χαραμάδα ελπίδας να περάσει μέσα μήπως και φωτίσει έστω και λίγο το σκοτάδι που απειλεί το μέλλον όλων μας.

Οι ζωές μας φεύγουν μέσα από τα χέρια μας…

Εφτά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων χιλιάδες νέα παιδιά γέμισαν τη βαλίτσα τους με τις αναμνήσεις τους και, δίχως να ρίξουν ούτε ένα βλέμμα πίσω τους, έφυγαν προς κάθε κατεύθυνση μήπως και γλυτώσουν. Μια χώρα ολόκληρη που αιμορραγεί χάνοντας τα καλύτερα και πιο ποιοτικά συστατικά της, μια χώρα που ίσως και να έχει πεθάνει ήδη και απλά να μη της το έχει πει κανένας ακόμα…
Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου πια αντικρίζεις ανθρώπους που πετάχτηκαν σαν άχρηστα αντικείμενα στη χωματερή μιας κοινωνίας που έμαθε να τρέφεται μ” ανθρώπινη σάρκα, ζωντανοί πια νεκροί.
Ρομπότ με πρόσωπα σκυθρωπά, κινήσεις μηχανικές, βήματα υπνωτισμένα. Μια σιωπηρή αποδοχή της καταστροφής, μια παράδοση άνευ όρων στο μοιραίο. Λες και ξαφνικά ένας ολόκληρος λαός ζει με τη βοήθεια μηχανικής υποστήριξης, δίχως βούληση, δίχως ελπίδα…

Κι εσύ που ακόμα καταφέρνεις αναπνέεις κερδίζοντας απλά χρόνο, γυρίζεις το βλέμμα σου από την άλλη και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτούλη σου πως τίποτα απ” όλα αυτά δε συμβαίνει στ” αλήθεια και πως εσύ θα καταφέρεις να επιβιώσεις ο κόσμος να χαλάσει…
-Έχω ακόμα τη δουλίτσα μου, έχω ακόμα το σπιτάκι μου, έχω ακόμα ένα πιάτο φαγητό. Αύριο βλέπουμε, σκέφτεσαι και σκύβεις το κεφάλι σου μη τολμώντας ν” αντικρίσεις κατάφατσα την αλήθεια.
Τι κι αν τα βράδια δε κοιμάσαι; Τι κι αν μέσα σου γνωρίζεις καλά πως αύριο θα είναι η δικιά σου η σειρά…

Στην αρχή αντιστάθηκες, δε λέω… Το έκανες να μοιάζει σα μια τεράστια γιορτή. Με γιορτή δεν έμοιαζε άλλωστε κάθε φορά που ο λαός σ” αυτή τη χώρα αντιστάθηκε; Απ” τον Δεκέμβρη του ’44 μέχρι το Πολυτεχνείο του ’73…
Πάλεψες, κυνηγήθηκες, φώναξες… Σε χτύπησαν βάναυσα, σε κατασυκοφάντησαν, σε εξαπάτησαν… Μα τώρα πια παραδόθηκες στη μοίρα που όρισαν για σένα. Εγκατέλειψες. Γονάτισες. Σήκωσες τα χέρια ψηλά…
Κλείνεις τα μάτια σου, βουλώνεις τα αυτιά σου με το κερί της λήθης και της λησμονιάς και συνεχίζεις να βαδίζεις σαν υπνωτισμένος…
Κι ας γνωρίζεις πως τα βήματα σου σε οδηγούν στο γκρεμό…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°