Αυτή η πονεμένη μάνα πληρώνει το βρώμικο τίμημα της συναλλαγής μιας “αριστερής” κυβέρνησης με μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Σε ποιο δικαστήριο άλλης ευρωπαικής χώρας θα υπήρχε τέτοια ανοχή σε εκείνους που συμμετείχαν στην άνανδρη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου; Σε ποια σοβαρή χώρα μια παρόμοια Δίκη θα κωλοσέρνονταν αενάως; Στα τελευταία επεισόδια οι αστυνομικοί στο δικαστήριο επιτέθηκαν μόνο στους αντιεξουσιαστές-οι χρυσαυγίτες είχαν ασυλία. Στο μεταξύ πληρώνουμε ένα σκασμό αστυνομικούς για να φυλάνε τον δολοφόνο Ρουπακιά που βρίσκεται στο σπίτι του.

Ούτε να μπει καμιά μας, σαν μάνα, κανείς μας σαν γονιός στη θέση της Μάγδας Φύσσας, αντέχουμε! Φοβόμαστε ακόμα και τη σκέψη! Τρομάζουμε στη σκέψη της απώλειας που οι άνθρωποι δεν δίνουν καν όνομα, από το τρόμο της οδύνης. Λέμε, για το παιδί που χάνει γονιό, τ «ορφανό», για εκείνους που χάνουν συντρόφους κάνουμε λόγο για «χηρεία», μα πως να ονομάσεις τη μάνα που χάνει παιδί; Και αν ακόμα, βρεθούν οι λέξεις και αν μπουν στο στόμα σου δεν αντέχεται. Πόσο περισσότερο εδώ, στη περίπτωση αυτή, πως να αντέξεις… Γιατί…
… Δεν είναι το άδειο κρεββάτι του παιδί, τα τζιν που είχες στο καλάθι των άπλυτων, η σκέψη της τελευταίας φοράς που το μάλωσες για τους βαθμούς, ή την ώρα που επιστρέφει, ή που ίσως καπνίζει πολύ, ή που τρώει ακατάστατά!
Δεν είναι η απουσία στις ατέλειωτες ώρες του 24ωρου, που μοιάζουν ξαφνικά, αιωρούμενες στην αιωνιότητα, σπαθιά πάνω από το λαιμό σου τα «τικ τακ» των διακοσμητικών ρολογιών και αυτό να μην επιστρέφει, να μην ακούγεται στο ντους, να μη ζητάει το αγαπημένο του φαγητό, «όπως το φτιάχνεις εσύ μάνα»!
Δεν είναι η απουσία της μυρωδιάς του, της ανάσας του στον ύπνο, η άδεια αγκαλιά, τα χείλη του στο μάγουλο σου, η κίνηση να δεις αν έχει πυρετό, η αναγνώριση της λύπης στο βλέμμα, το κρυφό τηλεφώνημα με τη συγκεκριμένη του βράχνα στη φωνή για το αισθηματικό του τηλεφώνημα.
Δεν είναι το πρώτο του αγαπημένο παιχνίδι, τα ρούχα που φυλάς από τη βάφτιση του σε ειδικά κουτί και αλλάζει τις λεβάντες και η πρώτη κουβερτούλα που το τύλιξες φέρνοντας το από το μαιευτήριο!
Δεν είναι οι φωτογραφίες από εκείνη την δειλή αλλά περήφανη του πρώτη μέρα στο σχολείο, που σε κοίταζε με ένα τρόμο αλλά έσφιγγε τα χειλάκια του και πέρναγε τη σιδερένια πόρτα για ραντεβού με έναν δάσκαλο ξένο, μακριά από σένα!
Δεν είναι τα διπλώματα, τα απολυτήρια, ούτε οι πρώτες ζωγραφιές, ή καρδούλες στη γιορτή της μητέρας με τα «είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου».
Δεν είναι οι λαχτάρες, οι χαρές, τα όνειρα που σου δώσε! Ούτε που έγινε η ίδια η ζωή σου!
Δεν είναι οι μνήμες, τόσο υλικές σα παρουσία που η πραγματικότητα έρχεται και τις καταβροχθίζει αχόρταγα. Το αγαπημένο του χρώμα, το τραγούδι του, οι ταινίες που του άρεσε να βλέπει, τα παιδικά καρτούν που γέλαγε, οι διηγήσεις του από διακοπές και θάλασσες που λάτρεψε!…
Δεν είναι η ζωή σου που σταμάτησε…
… Είναι που αυτός που στόχευσε με λάμα την καρδιά του – της καρδιά σου- κάθε πρωί είναι στο δικαστήριο και σε κοιτάει στα μάτια! Είναι που τα χρόνια περνούν και το δίκιο αργεί. Είναι που γυρνάει σπίτι του τα μεσημέρια του και ζει κανονικά! Και είναι εκείνοι οι δαίμονες, με την κόλαση πάντα πύρινη στις υπάρξεις τους, που σε περιτριγυρίζουν και σου φωνάζουν «που είναι ο Παύλος σου, τώρα»! Είναι που είσαι μόνη, βουβή, ανάμεσα σε τόσο ματωμένο άδικο. Έγκλημα και που ναι η γαμημένη η τιμωρία, ντε…
Για αυτό σας λέω… Ούτε να μπει καμιά μας, σαν μάνα, κανείς μας σαν γονιός στη θέση της Μάγδας Φύσσας, αντέχουμε! Φοβόμαστε ακόμα και τη σκέψη!
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη