Σαν σήμερα, πριν 36 ακριβώς χρόνια, στις 8/2/1981, συνέβη το τραγικό δυστύχημα της «Θύρας 7» στο στάδιο «Γ.Καραϊσκάκης» μετά το ντέρμπυ Ολυμπιακού – ΑΕΚ 6-0…

Σε αυτό το παιχνίδι ήμουν στη Θύρα-7, όπως σχεδόν σε κάθε παιχνίδι τότε του ΘΡΥΛΟΥ, μαζί με τον αδελφό μου, τον παιδικό μας φίλο Δημήτρη Π. και τον Κατερινιώτη συμφοιτητή μου, αλλά ΦΟΛΑ ΓΑΥΡΟ, Θανάση Π.
Στη Θύρα-7 είμαστε τότε ΜΑΖΙ Ολυμπιακοί και ΑΕΚτζήδες, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Μάλιστα ο ένας εκ των νεκρών ήταν φίλαθλος της ΑΕΚ.
Όταν τέλειωσε το παιχνίδι, εμείς ΠΑΝΤΑ καθόμαστε για να φύγει ο πολύς κόσμος και μετά να φεύγουμε και εμείς στο …χαλαρό! Τη μέρα εκείνη ο κόσμος δεν «ξεκωλούσε». Σαν να είχε «μπουκώσει» και ήταν ακίνητος, σαν σαρδέλλες.
Περιμέναμε, περιμέναμε τίποτα…
Λέω στα παιδιά «πάμε από κάτω», εννοώντας να πηδήξουμε τα κάγκελα κάτω προς τον αγωνιστικό χώρο, στον εσωτερικό τσιμεντένιο δαχτύλιο, να πάμε προς την «8», που είχε μία μικρή πορτούλα ανοικτή και από εκεί να ανέβουμε στη διπλανή «Θύρα-8» που ήταν άδεια και να βγούμε κανονικώς. Όπερ και εγένετο…Με τον αδελφό μου βγήκαμε σαν κύριοι και πήγαμε δίπλα στην αερογέφυρα να περιμένουμε τους άλλους δύο φίλους που ήθελαν να καθίσουν λίγο και να βγουν από την «7»!
Περιμέναμε, περιμέναμε μετά από αρκετή ώρα βλέπουμε να βγαίνει ο Δημήτρης Π με σχισμένο το μπλουτζήν παντελόνι του στο ένα πατζάκι.
-«Τι έγινε ρε», του λέμε
-«Δεν ξέρω, είχε πολύ κόσμο και κάποιος μου πάτησε το παντελόνι και σχίστηκε και τι θα πω στη μάνα μου. Θα με φάει», μας λέει εκείνος χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα από το δράμα.
Ο τέταρτος φίλος, ο συμφοιτητής μου, είχε «εξαφανιστεί» και δεν τον περιμέναμε άλλο.
Αργότερα πηγαίνοντας με τα πόδια προς το Πασαλιμάνι βλέπαμε και ακούγαμε τα ασθενοφόρα να τρέχουν δαιμονιωδώς προς το γήπεδο και δεν ξέραμε το λόγο!
Φτάνοντας στο σπίτι μάθαμε από την τηλεόραση και τότε χτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν η μάνα του συμφοιτητή μου, που σε έξαλλη κατάσταση από την ανησυχία της γιατί δεν είχε πάει ακόμα σπίτι ο Θανάσης, με ρωτούσε λεπτομέρειες και με παρακάλεσε επειδή το σπίτι μας ήταν κοντά στο Τζάνειο Νοσοκομείο να πάω να δω αν είναι στους τραυματίες…
Τότε είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου νεκρό (νεκρούς) και τότε έδωσα για πρώτη φορά αίμα, που ζητούσαν επειγόντως για τους τραυματίες….
Γι’ αυτές τις εμπειρίες θα τις πούμε μία άλλη φορά…
Τελικώς ο Θανάσης είχε πάρει τον Ηλεκτρικό για το σπίτι του, βρήκε στην Αθήνα άλλους φίλους και συμφοιτητές και είχαν καθίσει για έναν καφέ, χωρίς να ξέρει κάτι για τα γεγονότα και εμφανίστηκε προς το βραδάκι στο σπίτι του σαν «κύριος»!
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η σκέψη πάει ασυναίσθητα στα γεγονότα αυτά, τα μάτια βουρκώνουν, ο «κόμπος» της συγκινήσεως, ξανανεβαίνει στο λαιμό, η καρδιά «σφίγγει»…
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη