Ίσως τελικά να μην έχει νόημα να βρεις την ευτυχία και μπορώ να απαριθμήσω αρκετούς λόγους για να στηρίξω αυτό το συλλογισμό. Λόγοι που δεν βασίζονται στη λογική αλλά σε συναισθηματικές εμπειρίες της μέχρι τώρα ζωής μου τις οποίες βασανίστηκα να εξηγήσω με τη λογική. Με την κριτική μου ικανότητα που πάντα μου έλεγαν ότι έχω.
Αυτή η κριτική ικανότητα σε κρίσιμες στιγμές δεν ήταν αρκετά παρούσα έχω μια αίσθηση πάραυτα. Σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ήταν ένα βαθύ συλλογικό ένστικτο αυτό που ήταν η πυξίδα μου.
Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση λέγοντας ότι όλη αυτή η κάπως υπαρξιακή κουβέντα που θέλω να ανοίξω έχει ως βάση την εδώ και τώρα θεώρηση μου περί πραγματικότητας και καθημερινότητας. Περίμενα καιρό και πού και πού αναθεωρούσα αλλά νιώθω ότι σε αυτή τη φάση της ζωής μου ίσως έχει νόημα να καταγράψω την παρούσα αίσθησή μου περί του να ζεις και να υπάρχεις.
Ακούγεται ίσως βαρύγδουπο αλλά ίσως είναι και η μόνη κοινή συνισταμένη που όλοι μοιραζόμαστε σε αυτή τη διάσταση, σε αυτό το σύμπαν. Ίσως σε πέντε χρόνια έχω άλλη θεώρηση περί των εννοιών αυτών, οι εμπειρίες μου θα το καθορίσουν αυτό. Εμπειρίες στις οποίες με οδηγεί ο ψυχισμός μου, το σύστημα αξιών που έχω αποκρυσταλλώσει μέχρι στιγμής και κυρίως οι ανείπωτες ανάγκες μου.

Όλοι λοιπόν κάνουν λόγο κάθε δευτερόλεπτο του δευτερολέπτου περί ευτυχίας, πώς να γίνεις ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος, να φτάσεις στο απαύγασμα της ευφορίας, να βρεις το νόημα του νοήματος, εδώ και τώρα, στον καναπέ που κάθεσαι, δίπλα στην σοκολάτα που πίνεις, απέναντι από τον τοίχο που στέκεται ακέραιος, ανάμεσα στους ήχους από το νερό που κυλάει μέσα στους σωλήνες, ένα Σάββατο που απλώς είναι ένα Σάββατο και τίποτα παραπάνω.
Μία μέρα ανάμεσα στις τόσες άλλες μέρες που πας έρχεσαι, μιλάς με κόσμο, χαμογελάς, συνδιαλέγεσαι, παράγεις, αναπαράγεις, τρως, κοιμάσαι, προσπαθείς να κοιμηθείς χωρίς να υπερφορτώνεις το υποσυνείδητο και αρκετές φορές αυτό να χτυπάει πριν το ξυπνητήρι σου διότι τότε είναι η ώρα που αυτό έχει γίνει συνειδητό και σου μιλάει, σου δίνει απαντήσεις, σε ταρακουνάει να ξυπνήσεις, όχι για να πας στη δουλειά αλλά για να πας εκεί που έχεις ανάγκη να πας.
Εκεί που όλο σου το είναι καρτερά να πάει αλλά φοβάσαι, τι φοβάσαι αλήθεια; Ποιες είναι αυτές οι επιταγές, δε θα πω κοινωνικές, γιατί αν έχεις την ευτυχή συγκυρία να μην επιβαρύνεσαι από αυτές τότε είναι κάτι άλλο που σε κάνει να φοβάσαι να σε ακούσεις. Ίσως και να φοβάσαι την αλήθεια του εαυτού σου, μην σε οδηγήσεις άθελα σου σε μονοπάτια που μακροπρόθεσμα σε πληγώσουν ανεπανόρθωτα.

Και τι θα γίνει αν πληγωθείς; Ίσως πάρεις ένα παράσημο τραύματος για να μη το ξανακάνεις άλλη φορά, όπως τα μικρά παιδιά που πέφτουν, χτυπούν τα γόνατά τους και μετά έχουν γνώση του πώς να τρέχουν χωρίς να τραυματίζονται. Ίσως και όχι… Ίσως αυτό να είναι η βαθύτερη πρόθεση, να μην αποκτήσουν αυτή τη γνώση ώστε να συνεχίσουν να τραυματίζονται και εκεί θα είναι ο δρόμος που φταίει που είναι κακοφτιαγμένος, οι γύρω που δε σταμάτησαν να βοηθήσουν και τα λοιπά…
Μιλώντας όμως για παιδική ηλικία, καθαρά χρονικά έχεις το περιθώριο να δοκιμάσεις, να κάνεις λάθος, να πέσεις, να τραυματιστείς και να το επαναλάβεις γιατί είσαι παιδί και δεν έχεις μάθει ακόμα πώς να μανουβράρεις τη ζωή και όλα της τα παρελκόμενα.
Τώρα όμως μιλάμε όταν έχεις φύγει και ξεφύγει από αυτό το στάδιο, που και αυτό είναι το επιθυμητό, για αρκετούς τέλος πάντων. Τι γίνεται εκεί; Έχεις το ίδιο χρονικό περιθώριο να πέσεις, να τραυματιστείς και να συνεχίσεις αυτή την κυκλική πορεία αδιάσπαστος; Μάλλον δεν είναι και τόσο έξυπνο θα τολμούσα να πω… Και πάντα μιλάμε για τη δικιά μου υποκειμενικότατη θεώρηση των πραγμάτων…

Έλα που όμως εσύ τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά, τα έχεις μελετήσει και έχεις περάσει στο στάδιο που ξέρεις αλλά περιμένεις για να κάνεις… Κάνε.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°