160 χρόνια χρόνια συμπληρώνονται από τις αιματοβαμμένες απεργίες των εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης. Οι εργαζόμενες αποφασίζουν μετά από χρόνια καταπίεσης, απαξίωσης και εκμετάλλευσης να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μείωση του ωραρίου τους καθώς και εξίσωση του μισθού ανδρών γυναικών.
Η συγκεκριμένη απεργία της ογδόης Μαρτίου αλλά και όσες ακολούθησαν είτε στην Αμερική είτε στην Ευρώπη χάραξαν το δρόμο προς στη γυναικεία χειραφέτηση και την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών.

160 χρόνια μετά οι αγώνες και τα αιτήματα των εργατριών παραμένουν διαχρονικά, σε έναν κόσμο που τα θεσμοθετημένα δικαιώματα των γυναικών δεν διασφαλίζονται στην πράξη και το κοινωνικό κράτος απουσιάζει.
Πριν την κρίση, η πολιτεία είχε στοιχειωδώς φροντίσει να υποστηρίξει τις εργαζόμενες γυναίκες, ώστε να μπορούν συνδυάζουν τη δουλειά τους με την ανατροφή των παιδιών τους.
Το κλείσιμο όμως παιδικών σταθμών και ο περιορισμός των θέσεων σε αυτούς, έχει ως αποτέλεσμα τη μετακύλιση των ευθυνών των παροχών αυτών στις οικογένειες και κυρίως στις γυναίκες. Έτσι, η σύγχρονη εργαζόμενη πέρα από τα βάρη και τις ευθύνες της δουλειάς που έχει επωμιστεί, έχει και το άγχος για την ανατροφή των παιδιών της.

160 χρόνια μετά με την ανεργία να εκτινάσσεται στα ύψη, χιλιάδες γυναίκες έγιναν ξαφνικά ακόμα ένας αριθμός στους ατελείωτους καταλόγους του ΟΑΕΔ, αναγκάστηκαν να δουλέψουν ανασφάλιστες για να συνεισφέρουν στο εισόδημα του νοικοκυριού ενώ πολλές ήταν κι εκείνες που επέστρεψαν στο σπίτι χάνοντας την ανεξαρτησία, που τους παρείχε η εργασία τους.

160 χρόνια μετά η σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική βία αποτελεί καθημερινό εφιάλτη για πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Κι ενώ καθημερινά εκτοξεύονται πύρινοι λόγοι κατά του σεξισμού και της έμφυλης βίας, η ντροπή και η ενοχή των θυμάτων σε συνδυασμό με την ανοχή όσων γνωρίζουν και δε μιλούν, καθιστούν το πρόβλημα κανονικότητα.
Ας μη μιλήσουμε και για την καταπίεση που υφίστανται εξαιτίας προκαταλήψεων και παραδόσεων, που περνούν από γενιά σε γενιά ειδικά σε μουσουλμανικές χώρες. Αιώνες τώρα γυναίκες ζουν κρυμμένες πίσω από μπούργκες, αποκλείονται από την εκπαίδευση, λιθοβολούνται, εξαναγκάζονται σε γάμους και ζουν μια ζωή, που επέλεξαν άλλοι γι” αυτές.

Κρίνεται, λοιπόν, αναγκαίο σε μια εποχή που κάποιοι έχουν το θράσος να θεωρούν την ισότητα των φύλων κατοχυρωμένη και το φεμινισμό ξεπερασμένο, οι γυναίκες να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να οργανωθούν, να σπάσουν τη σιωπή τους, να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν έναν κόσμο που η λέξη γυναίκα και άντρας δεν θα έχει σημασία, γιατί και οι δυο θα σημαίνουν άνθρωπος. Οφείλουμε να δικαιώσουμε τις γυναίκες που αγωνίστηκαν για «ψωμί και τριαντάφυλλα» και να μην ξεχνάμε ότι η ισότητα και τα δικαιώματα ούτε επιβάλλονται ούτε κερδίζονται με νόμους. Κερδίζονται με καθημερινούς αγώνες στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και στην κοινωνία.

Κλείνοντας, αν και με θλίβει που η Παγκόσμια Ημέρα Της Γυναίκας έχει χάσει πλήρως το νόημα της, θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά σε εκείνες που αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε το αδύναμο φύλο και διαπρέπουν στο χώρο της πολιτικής, των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων.
Χρόνια πολλά σε εκείνες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους αλλά και σε εκείνες που στέκονται αγέρωχες απέναντι σε στυγερούς δολοφόνους σε αίθουσες δικαστηρίων, διεκδικώντας τη δικαίωση της μνήμης των παιδιών που έχασαν αναίτια.
Χρόνια πολλά σε εκείνες που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους λόγω πολέμου και στοιβάχτηκαν στα hot spot της ντροπής.
Χρόνια πολλά σε όσες κακοποιήθηκαν και δεν άφησαν το στίγμα της κακοποίησης, να τις σημαδεύει μια ζωή.
Να είστε πάντα μαχητικές, δυνατές, ανεξάρτητες και κυρίως περήφανες που γεννηθήκατε γυναίκες.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ