Τουλάχιστο 30 γνωστές οικογένειες της Αθήνας έχουν εγκαταλείψει από την αρχή του χρόνου την Ελλάδα διαισθανόμενες την μεγάλη καταστροφή που πλησιάζει!

Αρκεί να διαβάσει κανείς τις ανατριχιαστικές περιγραφές του Γιάννη Βαρουφάκη για τις συναντήσεις του με τον Σόιμπλε, ο οποίος μας θεωρεί χαμένη υπόθεση, για να συνειδητοποιήσει ότι το Μεγάλο Κακό είναι προ των πυλών. Την ίδια στιγμή η χρεοκοπημένη ΔΕΗ κλέβει ανοιχτά τους καταναλωτές μέσα από τους φουσκωμένους λογαριασμούς-σε πολλές περιπτώσεις ζητά να πληρωθούν εκ νέου δίμηνα που έχουν εξοφληθεί!

Το διεφθαρμένο κράτος καταρρέει. Το δήθεν παραμύθι του Τουρισμού πρόκειται για μια φαντασίωση. Βρισκόμαστε στον Μάιο και η μόνη τουρίστρια της Αθήνας είναι η Βελκουλέσκου. Οσο για τις κρατήσεις οι περισσότερες είναι από μπατιροτουρίστες ή από κρουαζιερόπλοια που περνάνε και χαιρετάνε χωρίς να αφήνουνε σάλιο.

Η χώρα πλησιάζει στο παγόβουνο και είναι λογικό να προσλαμβάνει καλλιτεχνικό διευθυντή η ΔΕΗ μια και η ορχήστρα πρέπει να παίζει ως το τέλος και οι συριζαίοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ που αυξάνονται και πληθύνονται θα μείνουν μετά το ναυάγιο σαν απόδειξη του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους.

Στο μεταξύ οι οικογένειες που φεύγουν δεν φεύγουν εικονικά η απλά μεταφέρουν τις εταιρίες τους. Οχι, την κοπανάνε κανονικά με παππούδες, γιαγιάδες και κατοικίδια. Φεύγουν μακριά όπως οι Τούρκοι πολίτες.

Το νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, «Adults in the Room», κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις Penguin (η ελληνική έκδοση θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη, με τίτλο «Ανίκητοι ηττημένοι – Για μια ελληνική άνοιξη μετά από ατελείωτους μνημονιακούς χειμώνες», τον Ιούνιο). Στην προδημοσίευση αυτή, ο πρώην υπουργός Οικονομικών περιγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου του 2015, λίγο πριν από το Eurogroup εκείνης της ημέρας. Βασικοί πρωταγωνιστές του ο ίδιος, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και η πρότασή του για Grexit, όπως διατυπώθηκε, πάντα με βάση την αφήγηση του συγγραφέα:

Η κίνηση του Βόλφγκανγκ

Πιστός στη συμβουλή «κράτα τους φίλους σου κοντά αλλά τους εχθρούς σου κοντύτερα», όταν κανόνισα να συναντηθώ με τον Βόλφγκανγκ, πήρα μαζί μου τον Θεοχαράκη και τον Χουλιαράκη. Η συνάντηση θα γινόταν στο γραφείο της γερμανικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, λίγο πριν αρχίσει το Eurogroup-σύμφωνα με την Καθημερινή.
Μας δέχτηκε μαζί με τους υφυπουργούς του και μπήκε κατευθείαν στο ψητό: «Κοίτα», είπε, «είναι λάθος να πιστεύεις οτιδήποτε από αυτά που σου λέει η Επιτροπή. Τι μπορούν να σου δώσουν; Ολο λόγια είναι και τίποτα παραπάνω. Μην τους δίνεις σημασία».

Βάσει προηγούμενων εμπειριών, ήξερα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό που δεν ήξερα, όμως, ήταν ότι στον κατάλογο αυτών που με συμβούλευε να αγνοήσω συμπεριλάμβανε και την ίδια την καγκελάριο της Γερμανίας. «Ξέρω ότι ο πρωθυπουργός σου μιλάει μαζί της όλη την ώρα», είπε. Με φανερή έξαψη συνέχισε ρωτώντας: «Γιατί μιλάει μαζί της τόσο πολύ; Για ποιο πράγμα; Τι περιμένει από κείνη; Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να του δώσει!».

Aναδίπλωση

Πιθανώς αντιλαμβανόμενος ότι είχε υπερβεί για λίγο τα όρια της ευπρέπειας, συνέχισε σε πιο ήπιο τόνο:

«Χάρηκα πολύ που άκουσα τον πρωθυπουργό σου να αναφέρει την πιθανότητα δημοψηφίσματος. Αυτό θα ’ταν τέλειο! Αλλά πρόσεξε. Πρέπει να είσαστε πολύ πολύ ξεκάθαροι απέναντι στους Ελληνες ως προς το ποιες είναι οι επιλογές τους. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία είναι υπέρ του ευρώ. Πρέπει να τους πείτε ότι, αν θέλουν το ευρώ, πρέπει να δεχτούν το μνημόνιο. Αν δε θέλουν το μνημόνιο, δεν πειράζει, ας προχωρήσουν. Ας προχωρήσουν».

Ανταπάντησα ότι η συμμετοχή μιας χώρας στην Eυρωζώνη δεν μπορούσε να έχει ως προϋπόθεση τη συγκατάθεση σε αποτυχημένες πολιτικές που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας σε αυτή την ίδια την Eυρωζώνη. Απέρριψε το επιχείρημά μου χωρίς δεύτερη σκέψη:

«Το μνημόνιο, το μνημόνιο ως έχει, χωρίς αλλαγές. Ή τη δραχμή. Πρέπει να δεχτείτε το μνημόνιο, αν θέλετε το ευρώ. Αν δε θέλετε το ευρώ, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ο ελληνικός λαός πρέπει να το αποφασίσει αυτό. Γι’ αυτό χάρηκα που άκουσα τον πρωθυπουργό σας να μιλάει για δημοψήφισμα. Πρέπει πραγματικά να το οργανώσετε αυτό το δημοψήφισμα. Και ξέρεις, αν οι Ελληνες χρειάζονται έξι μήνες καιρό για να πάρουν την απόφασή τους μετά από σοβαρό διάλογο και σκέψη, κανένα πρόβλημα. Θα σας χρηματοδοτήσουμε πλήρως για έξι μήνες».

Εδώ ήμασταν λοιπόν. Ολη εκείνη η φιλολογία περί αναντίρρητων κανόνων που –ανεξαρτήτως πολιτικής βούλησης– απαγόρευαν στην ΕΚΤ να μας παράσχει ρευστότητα «επειδή απλά τηρεί τους κανόνες της» αποδεικνυόταν ένα σκέτο ψέμα. Αν ήθελαν, για πολιτικούς λόγους, μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν «πλήρως» τις δανειακές υποχρεώσεις της κυβέρνησής μας. Και όχι μόνο για δύο ή τρεις εβδομάδες, όπως τους ζητούσαμε εμείς, αλλά για έξι ολόκληρους μήνες, το οποίο πρακτικά σήμαινε την εκταμίευση εκ μέρους τους 11 δισεκατομμυρίων ευρώ για εκείνο το εξάμηνο!

«Ομως, Βόλφγκανγκ», απάντησα σοκαρισμένος ακόμα από τα λόγια του, «ως υπεύθυνοι ηγέτες –και ευρωπαϊστές– πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε το Grexit και να προσφέρουμε στους λαούς μας την προοπτική μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης μέσα στην Eυρωζώνη. Το να τους πιέζουμε να διαλέξουν μεταξύ μιας καταστροφικής δημοσιονομικής πολιτικής εντός Eυρωζώνης και μιας καταστροφικής εξόδου από την Eυρωζώνη δεν είναι δείγμα πεφωτισμένης πολιτικής ηγεσίας. Δε βλέπεις ότι το πρόβλημα με το μνημόνιο είναι ότι στερεί κάθε ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον;».

Παραδοχή

Φυσικά και το έβλεπε, το παραδέχτηκε άλλωστε: «Το μνημόνιο είναι κακό για τον λαό σας. Δε θα σας αφήσει να ανακάμψετε. Δε βοηθάει την ανάπτυξη. Γι’ αυτό χρειάζεστε το δημοψήφισμα. Για να γίνει αυτό ξεκάθαρο».

Σοκαρισμένος από την άνεση με την οποία υποστήριζε ουσιαστικά την αποδόμηση της Eυρωζώνης, του απάντησα: «Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την Ελλάδα, πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση όταν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου με το Grexit; Αυτό είναι σκέτη τρέλα. Κανείς δε θα μπορεί να την ελέγξει. Θα είναι ένα λάθος ιστορικών διαστάσεων».

«Μην το λες Grexit τότε», είπε ο Βόλφγκανγκ. «Δεν είναι ανάγκη να το σκέφτεσαι ως μόνιμη έξοδο. Σκέψου το σαν time-out. Οπως το καταλαβαίνω εγώ, βγαίνετε για λίγο, ανακτάτε την ανταγωνιστικότητά σας μέσω της υποτίμησης κι έτσι επανακάμπτετε πολύ γρήγορα. Και μετά από έναν χρόνο περίπου, όταν θα έχετε ανακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της χαμένης σας ανταγωνιστικότητας, μπορείτε να ξαναμπείτε».

Αντίδραση

Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. «Βόλφγκανγκ, δεν μπορώ να αποδεχτώ την έξοδο της Ελλάδας από μία νομισματική ένωση στην οποία παραδέχομαι ότι δεν έπρεπε να έχουμε μπει. Εφόσον χρειάζεται να περάσει ένας χρόνος αφότου δημιουργήσεις ένα νέο νόμισμα μέχρι να μπορέσεις να το υποτιμήσεις, είναι σαν να ανακοινώνεις μια νομισματική υποτίμηση έναν χρόνο νωρίτερα. Το βραχυπρόθεσμο κόστος θα ήταν τεράστιο. Αν και φοβάμαι λιγότερο αυτό το κόστος από το κόστος της επ’ αόριστον παραμονής στο ευρώ υπό το καθεστώς ενός καταστροφικού μνημονίου, επιμένω ότι το να μας τίθεται το δίλημμα μνημόνιο ή δραχμή δε συνάδει με το συμφέρον της Ευρώπης. Ακόμα κι αν δε σε ενδιαφέρει η Ελλάδα, ένα Grexit ή time-out, πες το όπως θες, θα κάνει το ευρώ να σταματήσει να φαίνεται ως κάτι αναπόδραστο. Αυτό θα φέρει ένα άμεσο και γερό χτύπημα στην Ιταλία και στην Ισπανία, πριν οι συνέπειες φτάσουν και στο Παρίσι. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει ο Μάριο Ντράγκι για να περιορίσει τη ζημιά, ακόμα κι αν τυπώσει έναν πακτωλό χρημάτων. Η νομισματική ένωση θα ξηλωθεί από παντού από δυνάμεις που δεν μπορείτε να ελέγξετε».

Ο Βόλφγκανγκ διαφωνούσε. Αλλά εξέφρασε τη διαφωνία του μέσα από ένα περίεργο κομπλιμέντο. «Μέσα στο Eurogroup είσαι ο μόνος που καταλαβαίνει ότι η Eυρωζώνη δεν είναι βιώσιμη», είπε. «Η Eυρωζώνη φτιάχτηκε με λάθος τρόπο. Πρέπει να αποκτήσουμε μια πολιτική ένωση, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό». «Πάντα ήξερα ότι είσαι αφοσιωμένος φεντεραλιστής», τον διέκοψα. «Θυμάμαι τη διαφωνία σου με τους συναδέλφους σου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και τα άρθρα σου με τον Lammers. Είμαι σίγουρος ότι η κ. Μέρκελ δεν έβλεπε με τόσο καλό μάτι όπως εσύ τη δημιουργία ομοσπονδιακής πολιτικής δομής παράλληλα με τη νομισματική ένωση».

Προς στιγμήν έδειξε ευχαριστημένος. «Ούτε οι Γάλλοι το έβλεπαν», πρόσθεσε. «Μου αντιτάχθηκαν».

«Το ξέρω», είπα. «Ηθελαν να χρησιμοποιούν το μάρκο σας χωρίς να μοιραστούν την κυριαρχία τους!»

Ο Βόλφγκανγκ συμφώνησε εγκάρδια: «Ναι, έτσι είναι. Και δε θα το δεχτώ», διαβεβαίωσε. «Βλέπεις λοιπόν», συνέχισε, «ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει η ένωση, το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει, είναι περισσότερη πειθαρχία. Οποιος θέλει το ευρώ πρέπει να αποδεχτεί την πειθαρχία. Η Eυρωζώνη θα δυναμώσει πολύ αν ένα Grexit επιβάλει την πειθαρχία».

Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Χουλιαράκη να χλωμιάζει. Ο Θεοχαράκης, από την άλλη, έδειχνε εντυπωσιασμένος αλλά όχι έκπληκτος με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, που είχε πάρει φωτιά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, επέστρεψα σε αυτό που θεωρούσα την ουσία του θέματος: «Δε θα μπορέσετε να ελέγξετε τη χαοτική διαδικασία που θα πυροδοτήσει ένα Grexit. Ξέχνα το προσωρινό time-out. Απαξ και βγήκαμε, τελείωσε, είμαστε εκτός, και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Σχεδιάζεις να ελευθερώσεις μια δυναμική που δεν μπορείς να ελέγξεις».

«Δε συμφωνώ μαζί σου», απάντησε κουνώντας το κεφάλι ενώ κοίταζε το πάτωμα. «Μπορούμε να θωρακίσουμε καλύτερα το ευρώ όταν φύγετε, με τεράστια βοήθεια από εμάς προς εσάς, και μετά ξαναγυρνάτε».

Ηταν φανερό ότι δεν είχε νόημα να προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν μπορεί να ελέγξει ένα φαινόμενο τρομερό σαν δύναμη της φύσης. Και όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσφέρει στην εξαθλιωμένη χώρα σου «τεράστια βοήθεια», οφείλεις να ζητήσεις διευκρίνιση. Ετσι τον ρώτησα:

«ΟΚ, όταν λες τεράστια βοήθεια, τι εννοείς με τον όρο “τεράστια”; Παρεμπιπτόντως, η καγκελάριος είναι ενήμερη γι’ αυτό;».

Κοιτώντας με έντονα και με ένα χαμόγελο γεμάτο σημασία μού είπε: «Αν σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και το διαρρεύσεις, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!»

«Βόλφγκανγκ», του είπα, «έχω ποτέ διαρρεύσει τίποτα από όσα λέμε στις συναντήσεις μας; Εσύ το έχεις κάνει αλλά, όπως ξέρεις, εγώ όχι!»

Γέλασε και είπε: «Ναι, έχεις δίκιο, έχεις δίκιο. Είναι ενήμερη και θα την πείσω ότι είναι καλή ιδέα».

Το «δράμα»

Οπως είχα υποψιαστεί, η καγκελάριος ήξερε το σχέδιο του Βόλφγκανγκ αλλά δεν το ενέκρινε. Εκείνη τη στιγμή με πλημμύρισε η συνειδητοποίηση πως είχαμε κάτι κοινό. Διαφωνούσαμε στα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του Grexit, αλλά μοιραζόμασταν ένα δράμα: λειτουργούσαμε υπό ηγέτη, τόσο εκείνος όσο και εγώ, που αυτοσχεδίαζε χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. «Από αυτά που μου λες καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια συζήτηση που δεν έχεις την εξουσιοδότηση να κάνουμε», του είπα, για να ξεχάσω εκείνη τη στενόχωρη σκέψη.

«Ναι», συμφώνησε. «Για να κάνουμε αυτή την κουβέντα, εσύ χρειάζεσαι έγκριση από τον πρωθυπουργό σου και εγώ από την καγκελάριο».

«ΟΚ», του είπα, «θα σε καλέσω αργότερα». Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και συμφωνήσαμε να μιλήσουμε μετά το Eurogroup που ακολουθούσε.

ΣΤΟ μεταξύ υπάρχει νέα δραματική εξέλιξη καθώς μπαίνει πλέον στο τραπέζι και η ημερομηνία που θα λάβει χώρα ο ελληνικός ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ και αυτή δεν είναι άλλη αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές του Φθινοπώρου:

«Η Γερμανία επιθυμεί να παραμείνει το ΔΝΤ (στο ελληνικό πρόγραμμα) έως τις εκλογές του φθινοπώρου» αναφέρει σε δημοσίευμά στην ηλεκτρονική της σελίδα, η γερμανική εφημερίδα Die Welt, η οποία υποστηρίζει ότι το Ταμείο και η γερμανική κυβέρνηση αναζητούν ένα συμβιβασμό. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το δημοσίευμα, «οι Γερμανοί θα ήταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν στην εξής απαίτηση του ΔΝΤ: να απαριθμήσει η γερμανική κυβέρνηση σε ένα λεπτομερές έγγραφο τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους». Αυτό σημαίνει, όπως διευκρινίζεται, ότι «θα αναλάμβανε την υποχρέωση απέναντι στην Αθήνα και το ΔΝΤ για τον καθορισμό χαμηλών επιτοκίων, για μεγάλης διάρκειας παράταση (λήξης των δανείων) συν αναβολές (στην καταβολή τόκων) και μάλιστα γραπτώς, δηλαδή θα δεσμευτεί». Είναι όμως μία γνήσια προσπάθεια ή ακόμα ένα παιγνίδι εναντίον της Ελλάδας, από τα πολλά που μας έχει συνηθίσει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Αναλυτικά, στο δημοσίευμα αναφέρεται: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αγαπά τις στοχευμένες απειλές.

Η Ευρώπη, είπε στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, θα πρέπει να σκεφτεί τη δημιουργία ενός δικού της Νομισματικού Ταμείου. Εάν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει διάθεση να συμμετάσχει σε αγχώδη πακέτα βοήθειας για χώρες της ευρωζώνης οι οποίες κλονίζονται, τότε η Ευρώπη θα πρέπει να το φροντίσει μόνη της. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν θα χρειάζεται πια κανείς το ΔΝΤ, πράγμα που σημαίνει ότι το ΔΝΤ, το οποίο οφείλει την ενίσχυση του ρόλου του στα πακέτα βοήθειας, πρέπει να συμμετάσχει επιτέλους στο τρίτο (ελληνικό) πακέτο. Εν τούτοις, ο κ. Σόιμπλε δεν επαφίεται στο γεγονός ότι η απειλή του μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Προληπτικά ζητά από τους υπαλλήλους του υπουργείου του να διατυπώσουν κάποια ιδέα για το ποια μορφή θα μπορούσε να έχει ένας συμβιβασμός με το ΔΝΤ. Οι συνεργάτες του διάβασαν λοιπόν πολύ προσεκτικά το λόγο της κ. Λαγκάρντ στις Βρυξέλλες. Δύο πράγματα είπε η επικεφαλής του ΔΝΤ: πρώτον, ότι “οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να δώσουν σαφώς περισσότερες λεπτομέρειες για τις σχεδιαζόμενες ελαφρύνσεις του ελληνικού χρέους πριν το Ταμείο αποφασίσει αν θα παραμείνει στο πρόγραμμα” και δεύτερον, ότι “για το εύρος τους” θα μπορούσε να ληφθεί απόφαση το 2018.

Οι υπάλληλοι του Σόιμπλε πιστεύουν από τότε ότι έχουν εκείνα τα στοιχεία τα οποία απαιτούνται για έναν συμβιβασμό, ο οποίος να βρίσκει σύμφωνες και τις δύο πλευρές. Η ανταλλαγή θα έχει την εξής μορφή: Η μεν Γερμανία θα αφεθεί στην ησυχία της μέχρι τις γερμανικές εθνικές εκλογές, το δε ΔΝΤ θα πάρει ως αντάλλαγμα τις ακριβείς λεπτομέρειες της ελάφρυνσης. Η Γερμανία επιθυμεί να παραμείνει το ΔΝΤ (στο ελληνικό πρόγραμμα) έως τις εκλογές του φθινοπώρου. Αυτό έχει τα πλεονεκτήματα του: Η γερμανική κυβέρνηση δεν θα πρέπει μέχρι τότε να παραδεχτεί ότι δεν θα πάρει ποτέ πίσω ένα μέρος των δανεικών ύψους μερικών δισ. ευρώ και το ΔΝΤ θα συντάξε μια προσωρινή ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους, η οποία θα περιλαμβάνει και ελάφρυνση, αλλά δεν θα αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς. Αυτοί θα καθοριστούν το 2018 μετά το τέλος του τρέχοντος προγράμματος σε μια νέα ανάλυση του προβλήματος του ελληνικού χρέους.

Οι Γερμανοί θα ήταν διατεθειμένοι, σύμφωνα με έρευνά μας, να υποχωρήσουν στην εξής απαίτηση του ΔΝΤ -: να απαριθμήσει η γερμανική κυβέρνηση σε ένα λεπτομερές έγραφο τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους. Αυτό σημαίνει ότι θα αναλάμβανε την υποχρέωση απέναντι στην Αθήνα και το ΔΝΤ για τον καθορισμό χαμηλών επιτοκίων, για μεγάλης διάρκειας παράταση (λήξης των δανείων) συν αναβολές (στην καταβολή τόκων) και μάλιστα γραπτώς, δηλαδή θα δεσμευτεί. Ενα μεγάλο ερώτημα είναι εάν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας θα πάρει μέρος στο παιχνίδι αυτό, δεδομένου ότι χρειάζεται μια πολιτική επιτυχία, για να συμφωνήσει και σε άλλα μέτρα λιτότητας. Χρειάζεται κάτι το οποίο να μπορεί να δώσει στους πολίτες, εάν θέλει να ξαναζητήσει κάτι και αυτός. Και θα τον βοηθούσε πάρα πολύ ένας συγκεκριμένος αριθμός από τον Σόιμπλε, τον οποίο όμως -για λόγους προεκλογικής τακτικής- παραλείπει να δώσει».

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη