Στις φωτογραφίες της, βλέπεις μια κοπέλα που ήταν απούσα ακόμα και όταν υποκρινόταν πως είναι εδώ. Τώρα, αυτή η τόσο μακρινή απουσία της επιβεβαιώνεται και με την υπογραφή του ιατροδικαστή

Παρατηρώ τις φωτογραφίες του σπιτιού όπου πέθανε η Μαίρη Τσώνη. Είναι ένα από τα απεριποίητα, γεμάτα γκραφίτι σπίτια των Εξαρχείων που φωνάζουν από μακριά την παρακμή της γειτονιάς, την παρακμή του κόσμου. Την παρακμή των νιάτων, που είναι αναγκασμένα (ή επιλέγουν) να ζουν σε αυτό το δυσοίωνο και ρυπαρό (κυριολεκτικά και κυρίως μεταφορικά) περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον ποτισμένο θλίψη.

Γράφω αυτές τις γραμμές χωρίς να ξέρω τα αίτια θανάτου της νεαρής τραγουδίστριας και ηθοποιού. Στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρουν. Πέθανε ένας νέος άνθρωπος. Αυτό από μόνο του είναι τόσο φοβερό που δεν χρειάζονται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Θα γραφτούν και θα ακουστούν, υποθέτω, πολλά. Αλήθειες αλλά και αυθαιρεσίες, κατασκευές με σκοπό να ερεθίσουν το θυμικό του κόσμου. Σε μια κοινωνία που λειτουργεί καταναλώνοντας (πώς αλλιώς;) και η συγκίνηση συναίσθημα προς κατανάλωση είναι. Και εδώ η συγκίνηση προκύπτει εύκολα, γιατί η εκλιπούσα ήταν νέα, όμορφη, ταλαντούχα, είχε παίξει στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου που έκανε διεθνή επιτυχία.

Ακούω αρκετά «δεν την γνώριζα, αλλά κρίμα», «την είχα δει μόνο στον “Κυνόδοντα”, δεν ήξερα πως ήταν και τραγουδίστρια», «την είχα ακούσει σε συναυλία αλλά δεν ήξερα πως ήταν αυτή»… Τελικά η Μαίρη Τσώνη ήταν μια γνωστή – άγνωστη για τους περισσότερους από εμάς, μια σχεδόν γνωστή που όμως σύμφωνα με όσα γράφουν οι γνωρίζοντες τους χώρους όπου κινούνταν επαγγελματικά, είχε τα προσόντα να γίνει γνωστή, ακόμα και διάσημη.

Το βιογραφικό της θα μείνει για πάντα σύντομο, με κορυφαίο γεγονός της σταδιοδρομία της την σοκαριστική αποχώρησή της. Προαναγγελία της οποίας μοιάζουν οι συνεντεύξεις της, που τώρα διαβάζω στην αναπαραγωγή τους στο Διαδίκτυο: «Φοβάμαι γενικά, φοβάμαι τα πάντα», «Δύσκολα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους», «Είμαι πολύ μοναχική, πάρα πολύ»… Τόσοι «κόμποι», τόση «άρνηση», από ένα τόσο νέο κορίτσι!

Αυτό προσθέτει έξτρα απόγνωση στο πέρασμά της από τη ζωή. Αυτό, το χρώμα της μοναξιάς και της θλίψης που είχε στο βλέμμα της. Μιας θλίψης που αν στον «Κυνόδοντα» ήταν ρόλος, για την ίδια μπορεί και να ήταν πραγματικότητα. «Επρεπε να προσπαθήσω να σε βοηθήσω με την αρρώστια σου», έγραψε η φίλη που τη βρήκε νεκρή. Με την αρρώστια της… Είναι αρρώστια η απουσία; Στις φωτογραφίες της, βλέπω μια κοπέλα που (δεν βρίσκω άλλο τρόπο να περιγράψω την αίσθηση που μου δημιουργεί) ήταν απούσα ακόμα και όταν υποκρινόταν πως είναι εδώ. Τώρα, αυτή η τόσο μακρινή απουσία της επιβεβαιώνεται και με την υπογραφή του ιατροδικαστή. Μαύρο στην οθόνη. Και το μουδιασμένο χειροκρότημα των θεατών. Ηταν, τελικά, μια ταινία μικρού μήκους.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη