Κάθε φορά που, ημερολογιακά τουλάχιστον, γλιστράμε σ’ ένα ακόμη φθινόπωρο, έρχεται μπροστά μου η εικόνα του «Κάμπινγκ» με τον Καλογερόπουλο που την πάτησε, την ξενύχιασε για ν’ ακριβολογούμε, με τη Γερμανίδα τουρίστρια και στο τέλος τον άφησε με τα άλογά του και την επιστροφή του στην παλιά του μίζερη και στείρα ήπειρο.

Τώρα όμως θυμάμαι και την τελευταία σκηνή του στο «Λούφα και παραλλαγή».
Είναι ωσεί παρών στην πασχαλινή γιορτή του λόχου και δεν έχει άλλη δύναμη παρά ν’αγκαλιάσει το παιδί του.
Τέλειωσε ο κάμεραμαν, τους λέει.
Ξεχάστε τον.
Δεν καταγράφω πια, δεν είμαι θεατής σας, ούτε και έχω σκοπό να δημιουργήσω κι άλλους θεατές. Κοιτάζει το φοίνικα με το φαντάρο μες στο αυγό, όπως κοιτάζουμε ό,τι κωμικοτραγικά αντιαισθητικό και ύπουλα βίαιο απέκτησε ρόλο στην καθημερινή μας παράσταση.

Το πουλί, ρε, μια φωτογραφία κάτω απ’το πουλί!
Αυτό που έχει φτερά χάρτινα και υπόσχεται σε όλους ότι αρκεί να πετάξουν για να βρουν τροφή. Είναι αυτό το ίδιο που αναγεννιέται μέσα απ’τις στάχτες του- ή ακόμα κι απ’ τις στάχτες όσων έτυχε να προτιμήσουν να καούν σε επιβαλλόμενες ή εκούσιες εξορίες, παρά να κάψουν, παρά να σπείρουν παραπλάνηση, παρά να οργώσουν με εθισμό στην ομοιομορφία και στον ύπνο της συνείδησης και τέλος να θερίσουν χειροκρότημα κι από πάνω για την καλλιέργειά τους.

Ασ’ τε με ήσυχο, λέει.
Μη μου ζητάτε να φτιάξω αρχείο με εικόνες ντροπής.
Από ένα πουλί που ( ναι, ας το πάρουμε και λίγο σημειολογικά) πήδηξε και πηδάει γενιές είτε με εντολές ένστολων κρετίνων είτε με τη δημοκρατικά κατά τ’ άλλα επικρατούσα φασιστική συνήθεια να πάρουμε αποστάσεις από τη φύση ,τη φύση μας ,το αληθινό πατρικό μας σπίτι, να κρατάμε μουτσούνες ευχαριστημένες σε ένα καρναβάλι επιβολής που διατάζει να χορεύουμε αγχωμένοι μέχρι να πέσει ο τελευταίος, να ξεχάσουμε πώς ήταν το πρόσωπό μας όταν γιορτάζαμε χωρίς να χρειάζεται αφορμή.

Τέλειωσε ο κάμεραμαν.
Πρόσφατα ένας συμπολίτης «κάμεραμαν» στην ηλικία μου, εξορίστηκε με έμφραγμα.
Σας βαρέθηκα, τους είπε η καρδιά του.
Κι εσάς και το πουλί σας.
Τουλάχιστον ας μάθαιναν τα σημερινά μικρά παιδιά να περπατούν στα πόδια τους στη δική τους στεριά.
Να καταγράφουν ό,τι θέλει η ψυχή τους.
Κι αυτό πέταγμα είναι.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1