Στο πατρικό μου σπίτι, στο σαλόνι, υπήρχε ένας πίνακας πάνω από τον καναπέ. Θυμάμαι πώς με καθήλωνε κάθε φορά που τον κοιτούσα.
Απεικόνιζε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε κυπαρίσσια που οδηγούσε σ” ένα ξέφωτο. Ψηλά δέντρα δημιουργούσαν ένα σκοτεινό σκηνικό, απρόσιτο, ωστόσο μαγνήτιζαν το βλέμμα. Στο βάθος του μονοπατιού, υπήρχε ένα ξέφωτο, σαν ένας ήλιος που προσπαθούσε να περάσει μέσα στο σαλόνι μας. Σαν ένα παράθυρο, με μισοκατεβασμένα παντζούρια.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν όντως αυτό το μονοπάτι οδηγεί κάπου. Υπήρχε όμως η προοπτική. Και αυτό ήταν που με ταξίδευε…

Ο πίνακας με άφηνε να διαλέξω. Να φανταστώ. Να παίξω μαζί του. Να ανεβάσω το παντζούρι…

Κάθε φορά που τον κοιτούσα φανταζόμουν και κάτι διαφορετικό. Το ταξίδι ήταν διαφορετικό. Όμως πάντα το φως ήταν ίδιο. Πάντα υπήρχε. Πάντα η προοπτική. Πάντα η φαντασία. Πάντα η ελπίδα. Όλα μαζί σ” ένα χορό με διαφορετικούς βηματισμούς.

Εκεί θα ήθελα να ήμουν τώρα. Εκεί, στο ξέφωτο του πίνακα. Εκεί, στο πατρικό μου σπίτι. Εκεί, στο παιδί που κοιτούσε και περπατούσε μέσα στο μονοπάτι. Να κοιτάξω..

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1