Άλλαξε ο καιρός, προχωράμε πια στο χειμώνα κι εσύ σκεπάζεσαι ακόμη με εκείνη την ταλαιπωρημένη, πολύχρωμη, παλιά κουβέρτα. Δε λέω, το χαμόγελο που έχει κεντημένο πάνω-πάνω, της δίνει άλλη χάρη και δε σου κρύβω πως κι εγώ τη συμπαθώ, κρυφά. Ίσως και λίγο παραπάνω απ’ ό,τι εσύ. Έχει μια ασχήμια όμορφη.

Δεν ξέρω, αλήθεια, σκέφτομαι πως αν σου δινόταν η ευκαιρία μπορεί και να την άλλαζες. Μα κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό στο παρόν μας, με τόσες οφειλές!

Είχες τοποθετήσει τα συναισθήματα σου σε κορνίζες και τις κοιτούσες κάθε φορά που έμπαινες στο δωμάτιο. Λίγο το πρωί όταν ξυπνούσες, το μεσημέρι ίσως και κάθε φορά το βράδυ πριν κοιμηθείς. Χάζευες τις θλιμμένες, στατικές σου κορνίζες και έπειτα, έριχνες το βλέμμα σου στην κουβέρτα που πάντα φύλαγε ένα χαμόγελο για σένα. Έτσι, έκανε τον ύπνο σου λίγο πιο ήρεμο και το πρωινό σου λίγο πιο φωτεινό.

Μα πώς να ξεφύγεις με τόσες οφειλές! Άσε τους άλλους που ζητούσαν και δεν είχες. Η μεγαλύτερη οφειλή σου σε εκκρεμότητα ήταν εκείνη απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Έκανες ελιγμούς να τον μπερδέψεις, του έκρυβες την αλήθεια, του έλεγες και ψέμματα. Ακίνδυνες νόμιζες πως είναι οι κορνίζες. Μερικές «δανεικές» ματιές μονάχα που θα επιστραφούν με τόκο και θα λυθεί το θέμα. Δεν ήταν όμως έτσι, δεν ξεγελάει ο οποιοσδήποτε έναν εαυτό.

Όσο μεγάλωνε το προσωπικό σου χρέος, τόσο πιο ανήμπορος γινόσουν να ξεπληρώσεις τις οφειλές σου στον υπόλοιπο κόσμο. Και κάπως έτσι έμενες εσύ και η χαμογελαστή κουβέρτα. Η κουβέρτα που έχανε κάθε μέρα με τη θέλησή της μια ραφή για να πληρώνεις εσύ τις οφειλές σου. Και παρόλα αυτά, έτσι ξηλωμένη και ξεφτισμένη, επιστράτευε κάθε νήμα και κλωστή να σε τυλίξει ολόκληρο. Πώς να μην αγαπήσεις τελικά τέτοια κουβέρτα!
Καθώς έλαμψαν τα πρώτα στολίδια στις βιτρίνες, σκέφτομαι τι δώρα να τους πάρω για Χριστούγεννα. Ίσως περάσω και από εκεί να ανακατέψω πολύχρωμα τη ζωή και τις κορνίζες σου.
Χαμογελάω λίγο τώρα γιατί με έκανα εικόνα να αλλάζω θέση στα έπιπλα κι εσύ να με μαλώνεις να προσέχω τα εύθραυστα. Κάτω τα χέρια απ’ τις πολύτιμες κορνίζες, στο κάτω – κάτω έπρεπε να το ξέρω!

Θα σου κάνω δώρο και μια καινούρια κουβέρτα. Όσο άξια και αν στάθηκε η «χαμογελαστή», δεν παύει να είναι «πληγωμένη» με μπαλώματα και ξέφτια. Θα σου έλεγα να τη φυλάξεις σε ένα κουτί για να την προστατεύσεις αλλά θα ήταν άδικο για εκείνη. Ξήλωσέ τη μέχρι να πέσει διαλυμένη και η τελευταία κλωστή! Από τόσο ανθεκτικά νήματα θα πλεχτεί άλλη, πιο αρχοντική και απ’ αυτή που θέλω να σου δωρίσω.
Και αν αναρωτιέσαι πώς βρήκα χρήματα για τόσα δώρα, έχω τακτοποιήσει τις προσωπικές μου οφειλές εδώ και καιρό.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1