Μια φορά κι έναν καιρό , κάπου κοντά στα σταυροδρόμια της Μέσης Ανατολής και στην απεραντοσύνη της ερήμου, ένας άνθρωπος μετά το θάνατο του άφησε στους τρεις γιούς του δεκαεφτά καμήλες.
Η εντολή του ήταν σαφέστατη, ο μεγαλύτερος γιος του θα έπαιρνε τις μισές καμήλες, ο μεσαίος το ένα τρίτο από τις καμήλες κι ο μικρότερος το ένα ένατο από αυτές. Οι τρεις γιοι του έπεσαν σε σκέψη βαθιά. Οι δεκαεφτά καμήλες δεν ήταν δυνατόν να μοιραστούν στα δύο, ούτε στα τρία, ούτε φυσικά στα εννιά! Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν δίχως τα τρία αδέρφια να μπορούν να βρουν τη λύση, αρχίζοντας σιγά σιγά να γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικοί ο ένας απέναντι στον άλλον…

Πάνω που άρχισαν να απελπίζονται, αποφάσισαν να πάνε σε μια όαση στα βάθη της ερήμου, εκεί που ζούσε μια γριά σοφή γυναίκα και να ζητήσουν τη συμβουλή της. Πήραν λοιπόν τους δρόμους και κάποτε έφτασαν στη μακρινή όαση. Αμέσως έπεσαν στα γόνατα και παρακάλεσαν τη σοφή γυναίκα να τους βοηθήσει.

Εκείνη αφού σκέφτηκε το πρόβλημα τους, κάλεσε τα τρία αδέρφια χαμογελώντας στοργικά.
-Δεν ξέρω αν και πόσο μπορώ να σας βοηθήσω, παιδιά μου, μπορείτε όμως να πάρετε τη δικιά μου την καμήλα και να λύσετε έτσι το αληθινά μεγάλο σας πρόβλημα τους είπε και τους έδωσε αμέσως τη μοναδική της καμήλα…

Έτσι τα αδέρφια είχαν τώρα πια δεκαοχτώ καμήλες. Ο μεγαλύτερος από τα τρία μπόρεσε έτσι να πάρει το ένα δεύτερο από αυτές, εννιά καμήλες, ο μεσαίος το ένα τρίτο που του αναλογούσε, τις έξι από τις καμήλες και ο μικρότερος το ένα ένατο που του άφησε ο πατέρας τους, τις δύο καμήλες που δικαιούταν…

Τότε όμως τα τρία αδέρφια με χαρά διαπίστωσαν πως παρά το ότι πήρε ο καθένας τους αυτό που του αναλογούσε, είχε περισσέψει μία καμήλα, την οποία και επέστρεψαν μαζί με πλούσια δώρα στη σοφή γυναίκα της ερήμου…

Όλοι εμείς μπορούμε να σταματήσουμε τη φρίκη…

Τις περισσότερες φορές στη ζωή μας, το δυσκολότερο απ” όλα είναι να βρούμε τη «δέκατη όγδοη καμήλα». Κάθε φορά που μας είναι αδύνατον να μοιράσουμε τις «δεκαεφτά καμήλες μας» με κάποιους άλλους ανθρώπους, ας κάνουμε λιγάκι πίσω στη σκέψη μας κι ας ψάξουμε να βρούμε την «καμήλα» που μας λείπει…
Δεν είναι εύκολο, είναι όμως τελικά πολύ πιο απλό απ” όσο μας φαντάζει.

Το μυστικό σε μια σύγκρουση είμαστε εμείς. Σε κάθε σύγκρουση, μοιάζουν να υπάρχουν πάντοτε μονάχα δύο παράγοντες. Μοιάζουν όμως… Γιατί στ” αλήθεια υπάρχει κι ένας τρίτος, πιο μεγάλος και σημαντικός, που περιβάλλει τους δύο προηγούμενους… Εμείς! Η κοινωνία ολόκληρη! Οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, όλοι εμείς που έχουμε τη δύναμη να βοηθήσουμε στη λύση κάθε σύγκρουσης!

Ο τρίτος αυτός παράγοντας έχει τη δύναμη να προστατεύσει τους ανθρώπους από το να κάνουν πράγματα που είναι βέβαιο πως θα μετανιώσουν.
Η τρίτη πλευρά είμαστε εμείς. Ο καθένας από εμάς, που μπορεί με μια απλή του κίνηση να φέρει τους ανθρώπους λιγάκι πιο κοντά τον έναν στον άλλον! Δεν είναι εύκολο, είναι όμως απλό!

Μια παλιά αφρικάνικη παροιμία λέει πως αν ενωθούν όλοι οι ιστοί της αράχνης, είναι ικανοί να κρατήσουν ακόμα και το πιο άγριο λιοντάρι! Ας γίνουμε λοιπόν εμείς οι ιστοί που, ενωμένοι, θα κρατήσουμε το πιο άγριο λιοντάρι, το «λιοντάρι του πολέμου»…

Μπορούμε, να πάρει… Μπορούμε να το σταματήσουμε! Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Μπορούμε να τον κάνουμε ανθρώπινο, όμορφο. Μπορούμε να το γεμίσουμε με χρώματα και χαμόγελα. Να σταματήσουμε το αίμα που χύνεται καθημερινά σε κάθε γωνιά του κόσμου μας κι αναμιγνύεται με δάκρυα και πόνο.
Φτάνει να το πιστέψουμε…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1