Κάθε φορά αυτό το ίδιο συναίσθημα. Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, η ίδια ταχυπαλμία, η ίδια λαχτάρα. Σαν εκείνη την πρώτη φορά…
Μια Κυριακάτικη βόλτα. Η πρώτη μας βόλτα. Την πρώτη φορά που αντίκρισες εκείνον τον άνθρωπο, τον οποίο φαινομενικά δεν ήξερες, αλλά ενδόμυχα τον είχες σίγουρα ξανασυναντήσει. Κάπου, κάπως, κάποτε…

Είναι αυτή η αυθόρμητα, απρομελέτητη οικειότητα που σου βγάζει. Είναι ένα πλατύ χαμόγελο, που νικάει κάθε σου ανασφάλεια και κάθε άβολη στιγμή.
Έχεις κι εσύ ακόμα το ίδιο καρδιοχτύπι κάθε φορά που θα τον δεις; Το ίδιο κενό κάθε φορά που θα σου λείπει; Την ίδια ανησυχία κάθε φορά που περιμένεις να σου πει κάτι σημαντικό;

Είναι, μωρέ, άνθρωπος με αυτό το ‘’κάτι’’… Σου μαθαίνει πως ο χρόνος μπορεί να γίνει εχθρός σου γιατί, πολύ άπλα, περνάει τρέχοντας. Σου μαθαίνει να είσαι ο εαυτός σου γιατί θαυμάζει κάθε σου ατέλεια. Αν είσαι τυχερός μπορεί να τον συναντήσεις κάπου. Τυχαία! Χωρίς πολλά πολλά…

Αν έρθει αυτή η ώρα θα τον αναγνωρίσεις. Θα φορεί ένα φωτεινό χαμόγελο, θα γελάσει πλατιά και θα χει αυτά τα μάτια, που δεν σ” αφήνουν να κοιτάξεις τριγύρω. Γιατί άπλα δεν σ” ενδιαφέρει τίποτα άλλο…

Ξέρεις κάτι; Αυτές τις βόλτες στη παραλία, αυτές τις συζητήσεις που δε τελειώνουν ποτέ, αυτά τα ξενύχτια πάνω απ το κινητό, αυτά τα ‘’είμαι εδώ’’, δεν τα αλλάζεις με τίποτα. Σου μαθαίνει να ζεις τη στιγμή. Γίνεται η ‘’καλημέρα’’ και η ‘’καληνύχτα’’ σου…

Αυτόν, αν τον βρεις, να τον προσέχεις. Γι αυτόν μη τσιγκουνευτείς τα σ’ αγαπώ σου. Μίλα του. Κοίταξε τον στα μάτια και μίλα του. Και που ξέρεις, μπορεί να σε προλάβει… Μπορεί να ξέρει ήδη! Γιατί αυτός ο άνθρωπος, να είσαι σίγουρος, ότι μπορεί να σε διαβάσει καλυτέρα από σένα τον ίδιο.
Ναι, σε τρομάζει κάθε μέρα αυτό, αλλά είναι σαν να ήρθε να σου δείξει ποιος είσαι… Να σου πει όσα δεν θέλεις να ακούσεις και να σου δείξει όσα δεν θες να δεις. Επειδή φοβάσαι. Φοβάσαι εσένα…

Μην τον αφήσεις. Να του φέρεσαι όπως του αξίζει και να του το αποδεικνύεις κάθε μέρα που ξημερώνει. Γιατί θα έρθει μονάχα μια φόρα. Αλλά μια φόρα είναι αρκετή για να διεκδικήσεις το alter ego σου. Όσο δύσκολο κι αν είναι… Όσα κι αν έρθουν…
Θα είστε μαζί. Αυτό ξέρεις και προχωράς.

Να τον προσέχεις αυτόν τον άνθρωπο και να τον αγαπάς. Στα καλά και στα άσχημα. Μάλλον, στα άσχημα να τον προσέχεις και να τον αγαπάς πιο πολύ. Γιατί τότε θα το έχει περισσότερη ανάγκη…

Η αγάπη, μάτια μου, χτίζεται στην αδυναμία… Ξέρεις γιατί; Γιατί τη δύναμη θα την έχεις κάθε φορά που ακούς τη φωνή του, κάθε φορά που βλέπεις τη φάτσα, αυτή, να χαμογελάει, κάθε φορά που θα σε κάνει να γελάσεις ενώ είσαι στις μαύρες σου, κάθε φορά που θα σου λέει ‘’είμαι έξω απ το σπίτι σου’’, που θα σε παίρνει αγκαλιά και θα κολάνε όλα τα σπασμένα… Η δύναμη σου θα ναι αυτό το ‘’μαζί’’ που θα σου λέει στα απρόοπτα που θα σας έρχονται… Γιατί μαζί θα φτιάχνετε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1