Συνήθως δεν γράφω παραμύθια με αίσιο τέλος.
Πολλές φορές θα πετάξω μαύρες πινελιές στον καμβά για να δώσω ίσως το ύφος μου, το στίγμα μου.
Μην μου πεις πως δεν σ’αρέσει το μαύρο.
Το μοναδικό χρώμα που αγάπησα πραγματικά, τα υπόλοιπα φαντάζουν υποκριτικά.
Παίζω με τις λέξεις και δημιουργώ αινίγματα. Όλοι μας ζούμε με αινίγματα και μυστήρια. Έτσι και αλλιώς αυτά δεν είναι και τα πιο όμορφα;
Στα δικά μου παραμύθια δεν βάζω δράκους και κάστρα, ούτε λιβάδια με όμορφα ποτάμια που ζουν ξωτικά και νεράιδες. Τα παραμύθια μου είναι ο κόσμος μας. Μέσα σε αυτόν ζεις και εσύ και δημιουργείς στιγμές.
Φτιάχνεις μαγεία.
Θα σε πω πριγκίπισσα.
Ίσως σε έψαχνα σε μονοπάτια που περπάτησα ή πάλι σε προσπέρασα αμέτρητες φορές. Πώς φαντάζεις; Απλά υπέροχη…

Δίνεις απλόχερα τη χαρά, που μου λείπει και δίχως αντάλλαγμα θα εκφράσεις όσα νιώθεις. Ξεχωριστή, μα τόσο μοναδική με ένα ζωγραφισμένο μεταδοτικό χαμόγελο που με κάνει να νιώθω.
Ίσως είχα ξεχάσει να αισθάνομαι και ίσως πάλι να μην ήθελα να συμβιβαστώ σε συναισθήματα.
Βλέπεις οι απόψεις μου είναι πια τεκμηριωμένες και οι περισσότερες ιστορίες είναι κακογραμμένες καταστροφικές, απόμακρες, απομονωμένες και μοναχικές σκέψεις.
Ζούμε σε έναν κόσμο τόσο μίζερο από αμέτρητους εγωιστές και εμείς οι ρομαντικοί βρίσκουμε ένα κομμάτι χαρτί για να δημιουργήσουμε και να γράψουμε για την δίψα μας για τέλεια ζωή.
Το τέλειο που θα ποτίσει τα μάτια μας με αμέτρητα δάκρυα, γιατί το θέλουμε τόσο πολύ. Δίνεις πνοή και υφαίνεις όμορφα τοποθετημένες λέξεις σε ένα απλό μήνυμα, που απλά θα με κάνει να χαμογελάσω και να πάρω μια βαθιά ανάσα για να ανακουφιστώ που υπάρχεις…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’ αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Ρόζα Λούξεμπουργκ… 5 Μαρτίου 1871–15 Ιανουαρίου 1919
»Ένα κοινωνικό κίνημα δε γεννιέται κατά παραγγελία, ούτε θεσπίζεται με νόμο και ο βασικός ρόλος του εργατικού κόμματος συνίσταται στο να εκπαιδεύει τις μάζες αντίθετα προς το ρεύμα, δίνοντάς τους ένα νόημα και έναν προσανατολισμό.’’

Κόντρα στο ρεύμα…
Αν κάποιος κατάφερνε να συμπυκνώσει μέσα σε μία μόλις φράση τη ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ποια άλλη θα μπορούσε καλύτερα να το πετύχει αυτό;
Κόντρα στο ρεύμα η ζωή της. Κόντρα στο ρεύμα οι ιδέες της. Κόντρα στο ρεύμα οι αγώνες της.
Κόντρα ακόμα και στην Οκτωβριανή Επανάσταση, κόντρα στης οποίας τους ηγέτες δε δίστασε να σταθεί απέναντι, προειδοποιώντας τους πως βαδίζουν σε κακοτράχαλα και λάθος μονοπάτια…

Ρόζα Λούξεμπουργκ, η »Κόκκινη Ρόζα». Αυτή η γοητευτική επαναστάτρια που συντρόφευε τα εφηβικά μας όνειρα.
Τόσο μακρινή αλλά και τόσο επίκαιρη συνάμα…

Η »κόκκινη Ρόζα», μιλώντας σε συγκέντρωση στη Στουτγκάρδη το 1907…
Σήμερα, ενενήντα οχτώ χρόνια μετά την άγρια δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 15 Ιανουαρίου του 1919 από τις φασιστικές ορδές των »Freikorps», η γεύση που αφήνει η ανάμνηση της »Κόκκινης Ρόζας» είναι περισσότερο πικρή από ποτέ.

Όλα εκείνα για τα οποία εκείνη αγωνίστηκε και θυσίασε τη ζωή της μοιάζουν τόσο μακρινά και χαμένα. Ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη μοιάζουν να έχουν νικηθεί από το τέρας που τότε φορούσε το μανδύα του ναζισμού και τώρα το κοστούμι του καπιταλισμού σε άψογο συνδυασμό με μπόλικο φασισμό. Και που είναι πάντα το ίδιο από μέσα…

Τα μόνα που απέμειναν να θυμίζουν τη φλόγα της ψυχής της είναι ένα λιτό μνημείο στην όχθη του καναλιού »Landwehr», εκεί που έσβησε η ζωή της, και λίγες σπίθες στις ψυχές των ανθρώπων που δεν έσκυψαν το κεφάλι τους παλεύοντας να κρατήσουν τη φλόγα της »Κόκκινης Ρόζας» ζωντανή…

Το λιτό μνημείο στο σημέιο που δολοφονήθηκε από τους δεξιούς εθνικιστές…
Σε μια κοινωνία που είναι πια φτιαγμένη για τους λίγους από τους λίγους. Και που οι πολλοί, όλοι εκείνοι που περισσεύουν, ζούνε βυθισμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση περιμένοντας απλά το τέλος…
Μια κοινωνία που έχει σήμερα ανάγκη περισσότερο από ποτέ μια »Κόκκινη Ρόζα» κι έναν Καρλ Λίμπκνεχτ για να τη δείξουν τον δρόμο. Μια κοινωνία παγωμένη, σχεδόν νεκρή, που μοιάζει να μη μπορεί ν” αλλάξει πια την ίδια της τη μοίρα…

Για την »Κόκκινη Ρόζα» μας. Τη δικιά μας Ρόζα που κρατάει ακόμα ζωντανή τη φλόγα στην ψυχή μας…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1

Την ώρα που γράφεται το άρθρο ο Τζίμης Πανούσης βρίσκεται στο δρόμο του για την Αχερουσία. Ο τελευταίος μεγάλος ήρωας της εφηβικής μας ηλικίας. Τραγουδιστής, συνθέτης, κωμικός, ηθοποιός, συγγραφέας. Όπως γράφει ο ίδιος στους στίχους από το “Σαν το Σαμουήλ στο Κούγκι”, κάτι μεταξύ Τζίμη Χέντριξ και βαμβακάρη, ανάμεσα από ροκ και ρεμπέτικο. Από το 70 πριν γίνουν της μόδας.

Με σημαντικά τραγούδια μεταξύ των οποίων το ένα τραγούδι για το χειμώνα, το κάγκελα, τις εκλογές, το “αχ Ευρώπη” και κυρίως το “Νεοέλληνα”, ένα τραγούδι που ήξεραν οι πάντες, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων. Ως καθαρός αριστοφανικός ποιητής ο Τζιμάκος σκιαγραφούσε με τα τραγούδια του την παρακμή της νεοελληνικής κοινωνίας, της πολιτικής, των γηπέδων, της μεταπολίτευσης, της ΕΟΚ. Χωρίς την κλάψα και την ηττοπάθεια της τότε στρατευμένης τέχνης.

Συνέχισε να κοντράρει τους πάντες και τα πάντα μέσα από τα βιβλία του, τις παραστάσεις του, τις λίγες συνεντεύξεις του. Πάντα αιρετικός και ασυμβίβαστος. Και με ισχυρές δόσεις αυτοσαρκασμού. Αριστερός ενάντια στην αριστερά. Με ακραίες εκφράσεις, με ακραία τραγούδια αλλά δυστυχώς δικαιωμένος στο τέλος (ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι τελευταίες και πιο ώριμες συνεντεύξεις του). Με εχθρούς το Σαββόπουλο, το Νταλάρα, το Θεοδωράκη, το Χατζηνικολάου τους πάντες.

Ήταν τελικά κομμουνιστής ή επαναστάτης; Μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος του politically correct που όλο και στενεύει τον κλοιό γύρω μας. Ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας. Και αν και πολλές φορές σχόλια του μας ενόχλησαν, ήταν στα pride πριν τους χορηγούς και στο δημοψήφισμα. Και δεν έκρυβε την άποψη του.

Η μοίρα έφερε μια από τις τελευταίες κινήσεις του να είναι η Ειρήνη του Αριστοφάνη. Μια παράσταση στην Επίδαυρο όπου όλοι ήταν εκεί, αλλά ο Τζιμάκος έλειπε. Ήταν ένας πολύ καλός στην ερμηνεία, στο ύφος και τη σκηνοθεσία Δημήτρης Πανούσης. Χωρίς όμως την έξω από τα δόντια σάτιρα, τις βωμολοχίες, κριτική ασέβεια. Και αυτό αφήνει πίσω του ο μεγάλος Τζίμης. Το φτύσιμο στα μούτρα του καθωσπρεπισμού. Τον πόλεμο ενάντια στην εικόνα. Και γι αυτό παρά την ακρότητα του σε λίγα λεπτά γέμισε με λύπη όλο το διαδίκτυο.

Ο Τζίμης έφυγε σε μια εποχή που τον χρειαζόμασταν πιο πολύ από ποτέ. Σε μια εποχή που η δικτατορία του politically correct αποστειρώνει έννοιες και εκμαυλίζει συνειδήσεις. Καλό ταξίδι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1