ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αίφνης αντιμετωπίζω τον τοίχο από ένα τυποποιημένο και απρόσωπο κράτος, ένα κράτος-Προκρούστη που δεν καταλαβαίνει ούτε από το άδικο του πράγματος ούτε από την αντικειμενική δυσμενή συγκυρία ούτε από την προσωπική μου κατάσταση, που έχω δύο παιδιά, μήνες απλήρωτος, αφού το κράτος τοκογλύφος είναι συγχρόνως και μπαταξής όταν πρόκειται για τα δικά του ληξιπρόθεσμα χρέη, αλλά και χαράτσια καρφιτσωμένα στα υπ’ όψιν. Γι’ αυτό, ξαναλέω, αρχίζω να καταλαβαίνω τον Γκρίλο, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση του αδικημένου, μερικές φορές καταλαβαίνω και αυτούς που αυτοχειριάζονται αλλά κι αυτούς που παίρνουν τα καλάσνικοφ. Η αδικία με έχει καταστήσει οργισμένο, ο κυνισμός των πολιτικών ηγετών με έχει κάνει έξαλλο και η αδιέξοδη απελπισία έχει τσακίσει και τα φρένα και τον ορθολογισμό μου.Το ελληνικό κράτος, που θυμάται μετά από οκτώ χρόνια(από το 2004) ότι σε φορολόγησε λάθος και σε φορολογεί αναδρομικά με τις προσαυξήσεις για τις οποίες ευθύνεται το ίδιο, ενώ όταν είναι να σου επιστρέψει το φόρο που σου οφείλει(ΦΠΑ), σε παραπέμπει σε χρόνο αόριστο, ε, λοιπόν, αυτό το κράτος δεν μπορεί να διδάξει ούτε αξιοπιστία ούτε φορολογική συνείδηση ούτε αυτό που αποκαλείται «κράτος δικαίου». Πολύ περισσότερο όταν εξακολουθεί να μισθοδοτεί φυλακισμένους για υπεξαίρεση. Τελικά, αν κάποιοι πολιτικοί, στην Ελλάδα και αλλού, κλεισμένοι στον ευτυχισμένο μικρόκοσμό τους, επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στην κοινωνία, τότε τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς, αλλά και για μας. Φαίνεται ότι όσο πλησιάζει κανείς προς την εξουσία υφίσταται απώλεια οράσεως, καθώς αδυνατεί να δει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την αποσάθρωση της ζωής των ανθρώπων και τον ακρωτηριασμό των ονείρων. Με άλλα λόγια όταν βρίζεις κάποιον «ρε, ξεφτιλισμένε κανίβαλε», εκείνος διαμαρτύρεται, όχι για το «κανίβαλε» ούτε για το «ξεφτιλισμένε», αλλά για το «ρε»! Από εδώ προέκυψε μία πολιτισμική συνθήκη, που εξέθρεψε μια «σχολή της μνησικακίας» όπου ο πολίτης ξεμαθαίνει να οργίζεται για την κοινωνική αδικία και, συγχρόνως, απαξιώνει την πολιτική δράση.Να δεχθούμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο και να αναζωογονήσουμε τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς θεσμούς. Να αναπτύξουμε νέα κινήματα πατριωτισμού και αλληλεγγύης, αναδημιουργώντας την πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα, όπου, όμως, δεν θα έχουν θέσει τα επιτυχημένα μικροεγώ που ζέχνουν μίσος αλλά τα μεγάλα και επικά Εγώ της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας. Να ιδρύσουμε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό, επιστρέφοντας στην παράδοση και αντλώντας ότι χρειαζόμαστε από εκεί, λέγοντας όχι στα έρημα νησιά, στις φυγές και στις πολιτισμένες ερήμους….

εγραψε το πιτσιρικι