“ Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται…οι θεσμοί και η εξουσία. ”
Στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, οι ευρωπαϊκές αυλές των «γαλαζοαίματων» και των εξαγορασμένων κολαούζων τους συνήθιζαν να μιλούν για «ελέω θεού βασιλεία ή μοναρχία», προκειμένου να «κυβερνούν» τους λαούς τους, οι οποίοι βέβαια είχαν τον «τίτλο» του υπηκόου. Κάπως έτσι φαίνεται να λειτουργούν οι σημερινοί ολετήρες του ελληνικού λαού, οι οποίοι δεν δέχονται για κανέναν λόγο, όσο τεκμηριωμένος κι αν είναι, αμφισβήτηση στο «θεάρεστο» έργο τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι μονάρχες – τύραννοι από τα παλιά, τα μαύρα χρόνια, χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία ότι οι αποφάσεις τους προέρχονταν από τη συνομιλία τους με τον θεό, ο οποίος ουσιαστικά τους υπαγόρευε το πως θα πορευτούν για να κυβερνήσουν τις χώρες τους, οδηγώντας τις παράλληλα, σε αιματηρούς πολέμους με άλλα κράτη, αλλά και φορολογώντας τους λαούς με σκληρούς και αβάσταχτους φόρους. Ακόμα και σήμερα κάποιοι διατείνονται ότι «εμείς έχουμε το σχέδιο, εμείς θα σας σώσουμε», θυμίζοντας τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριζε το «Εγώ είμαι το κράτος».
Ο μεν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς «συνομιλεί με τον Θεό», ο δε αντιπρόεδρός του ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπό του αποτυπώνονται και συγκεντρώνονται οι θεσμοί και η εξουσία. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι αυτά τα απομεινάρια του χθες, αυτοί που τα κόμματα και οι πολιτικές τους τα τελευταία 20 χρόνια, με τους ίδιους παρόντες και ενεργούς στον πυρήνα των αποφάσεων, αυτοί που έφεραν την χώρα ως εδώ, τολμούν να αποκαλούν όσους διαφωνούν μαζί τους ως το «χθες της καταστροφής», ενώ για τον εαυτό τους επιφυλάσσουν τον ρόλο του σωτήρα. Πρόκειται για μια βαθιά διαστροφή, η οποία μπορεί να αποδοθεί σε πολλά αίτια. Οι ολετήρες της χώρας, κάνουν ότι τους λέει η τρόικα και όλα αυτά τα φορτώνουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τονίζοντας μάλιστα ότι «κάνουν πόλεμο» στην τρόικα και τους «εταίρους», υιοθετώντας μάλιστα από την αντίστροφη πλευρά την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης.
Η νοσηρότητα των μυαλών, αλλά και η απροκάλυπτη επικινδυνότητα είναι κάτι πέρα από την κοινή λογική και νοημοσύνη. Το αίτημα για προσωπική πολιτική επιβίωση και η ακόρεστη δίψα για αρχομανία, είναι κάτι που κυριολεκτικά εξοργίζει τους πάντες. Μερικές φορές μάλιστα και τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Η καινούρια «επιχειρηματολογία» τους έχει πια οδηγηθεί στο ότι «Εμείς υπερασπιζόμαστε την αστική δημοκρατία». Έναντι τίνων αλήθεια; Ποιος απειλεί σήμερα περισσότερο από ποτέ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία; Μα οι ίδιοι που κυβερνούν, απαντά η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δηλαδή μιας χούφτας ολιγαρχών και «κολλητών» της κυβέρνησης, οι οποίοι, όπως και από το εξωτερικό όλο και περισσότερες φωνές και μάλιστα θεσμικές υποστηρίζουν, έχουν καταληστεύσει την χώρα από το 1830 και μετά, οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες βιώνουν πλέον την ανθρωπιστική καταστροφή ή απλώς φυτοζωούν.
Οι συναντήσεις αρκετών βουλευτών της συμπολίτευσης, έχουν ξεπεράσει σε ημερήσια βάση το δρομολόγιο «Πατήσια – Κολιάτσου». Πλέον, αυτές οι συναντήσεις βγαίνουν και στον δημόσιο βίο με αρκετούς βουλευτές, επειδή βλέπουν που πηγαίνει το πράγμα και η χώρα, να μη μπορούν πια να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Σε άλλες εποχές, θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι αυτό θα ήταν «η χαρά του δημοσιογράφου». Κι όμως η πτωχευμένη μιντιοκρατία, αν δεν κρύβει αυτές τις φωνές, τότε τους «επιτίθεται» προσπαθώντας να τους εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη. Συνηθέστερος τρόπος είναι η επίκληση της «κομματικής πειθαρχίας». Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις αυτοί οι «δημοσιογράφοι» μαλώνουν τους βουλευτές, τονίζοντας ότι κατανοούν τις αντιδράσεις τους, αλλά τους υπενθυμίζουν το «σώσιμο της χώρας». Το τι εννοούν βέβαια ορισμένοι ως χώρα, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Χώρα είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων. Όποια κι αν είναι αυτά. Και μπροστά στην υπεράσπισή τους, θα γίνουν τα πάντα. Ακόμα και ο αφανισμός του ελληνικού λαού. Λογικό; Όχι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία προφανώς και δεν ενδιαφέρει την διαπλοκή.
Η θλιβερή και επικίνδυνη για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, την οποία κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στηρίζεται από τρία κοινοβουλευτικά κόμματα, είναι «επικίνδυνη» για τον τόπο. Για αυτούς, συνομιλητής της χώρας είναι η τρόικα και όχι η Βουλή και ο ελληνικός λαός. Αδιαφορούν για τον ελληνικό λαό. Τον χαρακτηρίζουν επικίνδυνο. Αυτόν τον λαό, τον οποίο καθημερινά καταστρέφουν και του στερούν όχι μόνο την δική του επιβίωση, αλλά και αυτή των επόμενων πολλών γενιών.
Η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή, έχει την δική της σημασία και τον ιδιαίτερο συμβολισμό. Θα μπουν και αυτή τη φορά στο «μαντρί» οι φωνές από την συμπολίτευση, οι οποίες αντιδρούσαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, «σώζοντας» κάποια κανονικά μαντριά στην στη χώρα; Την Κυριακή το βράδυ θα φανεί. Κι αν δε φανεί την Κυριακή, τότε θα φανεί στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό σε λίγες ημέρες από τώρα. Τότε θα φανεί οριστικά και αμετάκλητα ποιος είναι υπηρέτης της τρόικα και ποιος του ελληνικού λαού, όπως και το Σύνταγμα ορίζει…
