ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Σε μια στιγμή, ανάβουν τα φώτα…

Νοεμβρίου 08, 2013 pitsiriki1

Εντάξει, ρε φίλε! Δεν τον γουστάρεις τον Τσίπρα. Δικαίωμά σου. Δεν σου φαινόταν. Για πολύ κάργα αντιμνημονιακό σε έκοβα, αλλά, είπαμε, δικαίωμά σου. Όχι όμως και να λες «ανάσα ζωής στην κυβέρνηση η πρόταση δυσπιστίας». Όχι και ανάσα ζωής!

Δηλαδή, τι; Της την είχες στημένη εσύ της κυβέρνησης από το μπλογκ σου (το νου σας εσείς στο τι σπέρνει ο καθένας!), είχες μετρήσει τα κουκιά καλύτερα, είχες βρει πιο κατάλληλη ημερομηνία, αλλά σε πρόλαβε ο Τσίπρας και σου τη χάλασε; Σου την έσπασε, και καλά, που σου έδεσε τα χέρια για έξη μήνες; Έπρεπε να σε ρωτήσει πρώτα; Και τώρα τσαντισμένος εσύ, προδομένος από τις περιστάσεις δεν ξέρεις τι να κάνεις; Θλίβεσαι που είσαι πάλι αναγκασμένος να περιμένεις; Ενώ, αν…

Ενώ, αν… τι; Ποια ήταν αυτή η δική σου ημερομηνία η περίφημη; Γιατί δεν μας τη λες και μας, να κανονίσουμε το πρόγραμμά μας; Ποια είναι αυτά τα κουκιά τα δικά σου που, να, λίγο χρόνο ακόμα θέλανε, αλλά δεν προκάνανε; Δεν μας τα λες και μας αυτά τα κουκιά, να μάθουμε! Και τι τα χαλάει τώρα, δηλαδή; Δεν είναι καλύτερα να τα μάθουμε ποια είναι μιαν ώρα αρχύτερα; Να ξεχωρίζουμε πιο εύκολα ο ένας τον άλλον!

Αμολάμε, να ‘ούμ’, εκεί μια κοτσάνα-καπνογόνο, κι όποιον πνίξει… Και να πεις ότι λείψανε, ρε παιδί μου…

Έχω πολλές φορές μιλήσει από αυτό εδώ το μπλογκ για το μεγάλο στριπτίζ που είναι σε εξέλιξη (Το στριπτίζ, Είδωλα, αλλά γυμνά, Μοιραίοι, κ.α.). Ήδη από τις πρώτες κιόλας ημέρες της μεγάλης περιπέτειας. Και είναι τώρα λίγος καιρός που οι στριπτιτζούδες είχαν κατέβει στα καμαρίνια και λουφάρανε. Κάτω, το σούσουρο, το κουτσομπολιό, τα χαριεντίσματα και τα χαχανητά πηγαίναν σύννεφο. Μες τη φασαρία, δεν έχουμε να φάμε, δεν έχουμε να πιούμε, να μην κάνουμε τουλάχιστον λίγο οφθαλμόλουτρο; Η πρόταση μομφής καλεί τα κορίτσια και πάλι επί σκηνής.

Έχετε καμιά καλύτερη πρόταση; Ν’ αλλάξουμε καμπαρέ ίσως; Τώρα που μόλις πληρώσαμε; Να πάμε σε ποιο; Μήπως να τα σπάσουμε όλα στο μαγαζί; Κι ας πληρώσαμε; Και μετά;

Άντε και αποφασίζουμε να τα σπάσουμε. Πότε; Από πού ξεκινάμε; Ποιος δίνει το σύνθημα; Το ξέρετε, φαντάζομαι, ότι η κυβέρνηση κατεβάζει πια τα ΜΑΤ και στα νηπιαγωγεία, ε; Ποιος με πείθει, λοιπόν, ότι θα βγουν στους δρόμους και οι μαμάδες; Την άλλη φορά δεν βγήκανε. Α! Και ποιος μοιράζει αντιασφυξιογόνες και Maalox; Ποιος αναλαμβάνει τις διακομιδές; Ο Άδωνις; Οι γιατροί δεν προλαβαίνουν ούτε σήμερα, στα μαλακά. Θα προλαβάινουν, όταν θα τα σπάμε εμείς στο μαγαζί;

Θα βγούμε έξω αυθόρμητα; Χωρίς να μετρηθούμε; Ποιος αναλαμβάνει τους εγκάθετους; Ποιος διασφαλίζει ότι δεν θα ανοίξει κανείς από τους δικούς μας το λάθος κεφάλι; Θα φορέσουμε ειδικές φανέλλες για να ξεχωρίζουμε αναμεταξύ μας; Ή μήπως δεν πειράζει ν’ ανοίξουμε και κανά δυό λάθος κεφάλια;

Μ’ εκείνον που γράφει ότι είναι ανάσα ζωής η πρόταση μομφής, αλλά μια δικιά μας φανέλλα, όσο νάναι, θα τη βρει να τη φορέσει, τι θα κάνουμε; Θα του το ανοίξουμε και αυτουνού το κεφάλι; Δεν είναι καλύτερα απλώς να του βγάλουμε τη φανέλλα; Στριπτίζ, είπαμε.

Καλά που μίλησα για φανέλλα. Δεν νομίζετε κι εσείς ότι πάρα είχαν ξεμυτίσει οι τζάμπα μάγκες με τις φανέλλες της παραλλαγής; Διαφόρων ειδών αυτές: Οι τζάμπα μάγκες που δεν θα ψήφιζαν άλλα μέτρα, οι τζάμπα μάγκες που καταδίκαζαν τα ΜΑΤ, οι τζάμπα μάγκες που καταδίκαζαν την κυβέρνηση, οι τζάμπα μάγκες που καταδίκαζαν το σύμπαν, οι τζάμπα μάγκες του «κράτα με Μαρία, γιατί θα τόνε σκίσω», και τέτοια, ε; Θες να τον σκίσεις, ρε μεγάλε; Σκίστον, λοιπόν! Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Όχι, όχι, η πρόταση μομφής δεν είναι ανάσα ζωής. Είναι ακριβώς ό,τι την χαρακτήρισε η κυβέρνηση. Μαχαιριά. Όχι μαχαιριά στη Δημοκρατία, που λέει ο Κεδίκογλου. Δεν έχει σχέση με τη Δημοκρατία ο Κεδίκογλου. Αλλά από μαχαιριές καταλαβαίνει.

Και του μπαρμπα-Φώτη του ξίνισε. Ώρα είναι να μου πείτε ότι και αυτουνού του ξίνισε, επειδή δεν του έκατσε καλά η ανάσα ζωής στην κυβέρνηση! Ε, τότε, άλλο τόσο και γι αυτόν η Ρόδος και το πήδημα, αφού δεν τη θέλει την κυβέρνηση. Τι δηλαδή; Και έτσι και γιουβέτσι, μπαρμπα-Φώτη; Μέχρι πότε;

Ας μετρηθούμε ξανά, λοιπόν. Από την αρχή. Ειδικά, αν είναι για να κάνουμε κάτι. Και να σας πω και το τελευταίο; Από τον Σουλεϊμάν, προτιμότερο το στριπτίζ. Άστε που όσο πιο αργό, τόσο πιο απολαυστικό.

Θα μου πείτε ότι υπάρχουν κι εκείνοι που δεν μπορούν πια ν’ αντέξουν ούτε μια ημέρα παραπάνω, πόσο μάλλον την αργοπορία. Δεν αφήνετε καλύτερα να μιλήσουν οι ίδιοι, λέω ‘γω… Που τάχα τα ξέρετε τα δικά τους εσείς καλύτερα… Κι ο Σαμαράς με το Βενιζέλο το ίδιο λένε. Ότι τα ξέρουν καλύτερα. Για κάντε μου τη χάρη, λοιπόν! Άντε μπράβο! http://sotosblog.com/