Το τείχος που μένει όρθιο

Νοεμβρίου 10, 2013   pitsiriki1
troikanoi1383633439

Τέτοιες μέρες, πριν από 24 χρόνια ήμουν στο Βερολίνο, χωρίς να ξέρω τι θα ζούσα. Είχα την τύχη να είμαι ο μοναδικός Ελληνας δημοσιογράφος, που έζησε ζωντανά εκείνες τις στιγμές, λίγη ώρα μετά την πτώση του Τείχους. . Και κάτι ανάλογο μάλλον δεν έχω ξανατύχει στη δουλειά μου από τότε μέχρι σήμερα. Το άνοιγμα του τείχους εκείνη τη νύχτα έχει αποκτήσει στο μεταξύ μυθικές διαστάσεις. Εχει γίνει το σύμβολο της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης, έχει χρησιμοποιηθεί ακόμα και σαν μαγνήτης για το μάτι σε πολύχρωμα διαφημιστικά μηνύματα.

Πολλοί αναφέρονται σε αυτή τη στιγμή χωρίς να την έχουν βιώσει. Αυτοί που την έζησαν θυμούνται όμως την έξαψη εκείνων των ωρών, το ατέλειωτο αυθόρμητο πάρτυ αλλά και τις προσδοκίες, που πολλές από αυτές διαψεύστηκαν. Ακόμα και σήμερα το χάσμα στις συνθήκες διαβίωσης ανάμεσα σε περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και της πρώην Δυτικής παραμένει τεράστιο. Κάτι που επίσης αξίζει να αναφέρει κανείς είναι ότι εκείνες τις μέρες πολλοί Δυτικογερμανοί κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένοι ήταν από την προοπτική της ενοποίησης, που υλοποιήθηκε μέσα σε 11 μήνες τουλάχιστον στο νομικό της επίπεδο. Και ο λόγος ήταν ακριβώς το δυσβάσταχτο κόστος αυτού του εγχειρήματος. Είναι καλό να το έχουν αυτό κατά νου όσοι καλούν σήμερα τη Γερμανία να αναλάβει το κόστος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια κοινωνία που σκεπτικά αντιμετώπισε τις υποχρεώσεις από την ενοποίηση με ένα «αδελφό λαό», προφανώς και βλέπει επιφυλακτικά έως εχθρικά το όποιο κόστος μπορεί να φαντάζεται ότι θα κληθεί να αναλάβει από μια ενοποίηση της Ευρώπης.

Πολύ περισσότερο τώρα, που μια νέα γενιά Γερμανών πολιτικών έχει έρθει στο προσκήνιο. Μια γενιά που δεν αισθάνεται την «ιστορική υποχρέωση και ευθύνη», που κουβαλούσαν πολλοί από τους πολιτικούς των πρώτων και ύστερων μεταπολεμικών χρόνων, αυτοί που τέλος πάντων είχαν ζήσει την πραγματικότητα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε τα όσα έγιναν σε σχέση με την «ιδιωτικοποίηση» της πρώην κρατικής περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας με ευθύνη της περιβόητης «Τρόιχαντ» (Treuhand). Μερικοί αετονύχηδες πλούτισαν μέσα σε μια νύχτα και εκατομύρια εργαζόμενοι έμειναν μέσα σε λίγους μήνες χωρίς δουλειά και κάποιοι από αυτούς και χωρίς μέλλον. Κάποιοι μίλησαν για το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Αλλά με ευθύνη των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων (CDU-SPD-FDP) οι περισότερες από αυτές τις υποθέσεις μπήκαν στο συρτάρι και ελάχιστοι κλήθηκαν να λογοδοτήσουν.

Η 9 Νοεμβρίου 1989 είναι πράγματι μια από τις πιο ιστορικές ημέρες της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Εξηγεί πολλά από όσα μας φαίνονται σήμερα ακατανόητα στη στάση του Βερολίνου απέναντι στην κρίση της ευρωζώνης. Γιατί από εκείνη τη μέρα η Γερμανία μετατρέπεται σε ένα «φυσιολογικό κράτος», νοιώθει να απελευθερώνεται, με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει για τη δυνατότητα να αρχίσει πια να κοιτά περισότερο το εθνικό της συμφέρον. «Αγαπώ πολύ τη Γερμανία, γι” αυτό και προτιμώ να υπάρχουν δύο από αυτή» είχε πει παλιότερα ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Μιττεράν. Η εξέλιξη τον δικαιώνει. Από τότε που η Γερμανία έγινε μια και αδιαίρετη κάνει όλο και λιγότερους να την αγαπούν όλο και περισότερους να την φοβούνται.

Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος

Μπορείτε να δείτε εδώ την εκπομπή μας για την TREUHAND   http://www.protagon.gr

Posted in: ΑΡΧΙΚΗ, ΚΟΣΜΟΣ
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • Δημοφιλή