ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εντυπωσιακές αποκαλύψεις περιέχει το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη “Ο κόκκινος κάβουρας”, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη. Ανάμεσα στα άλλα, ο βουλευτής και πρώην μέλος της ηγεσίας του ΚΚΕ, γράφει ότι ανάμεσα στους ηγέτες του κόμματος υπήρχε πράκτορας των ελληνικών και ξένων μυστικών υπηρεσιών. Με μορφή μυθιστορήματος, το βιβλίο του κ. Ανδρουλάκη μας μεταφέρει στο 1983-όταν ο πράκτορας «Α-25″ αποκαλύφτηκε- καθώς και την σχετική συζήτηση του συγγραφέα με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη. Στα αποσπάσματα που ακολουθούν και παρουσιάζει αποκλειστικά το Tvxs.gr, αποκαλύπτεται επίσης ότι17 ακόμα μεσαία στελέχη του ΚΚΕ δούλευαν για τις μυστικές υπηρεσίες.

«Το παιχνίδι τέλειωσε» ανακοίνωσε στον Α-25 με ήρεμη επισημότητα ο πιο στενός συνεργάτης του, ο Κώστας, το μέλος του Πολιτικού Γραφείου με τη δεύτερη μεγαλύτερη ευθύνη στην εντυπωσιακά βιαστική προώθησή του στα ηγετικά κλιμάκια. «Μας τον φόρεσαν καπέλο απ’ έξω και από πάνω» διαμαρτύρονταν τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης τα νέα στελέχη της βόρειας Ελλάδας που είχαν δοκιμαστεί σκληρά στον αντιδικτατορικό αγώνα, στις εξορίες, στις φυλακές, στα βασανιστήρια.

«Το πρωί φεύγεις οριστικά και αμετάκλητα από τη χώρα, δεν θα ξαναπατήσεις ποτέ στη ζωή σου, ούτε θα πλησιάσεις πουθενά στον κόσμο ελληνική κοινότητα. Διαφορετικά θα περάσεις στη δικαιοδοσία του Αργύρη. Στη γυναίκα σου δίνουμε διορία το πολύ είκοσι μέρες να λύσει τα πρακτικά προβλήματα του σπιτιού και της δουλειάς της και να σε ακολουθήσει» ολοκλήρωσε ο Κώστας, ο κομματικός με τη μοναδική ικανότητα προσαρμογής στις μεταβολές των καιρών “ψηλά στης ρωσίας τα χιόνια”. Θα τον επιτιμούσα ακόμα μέχρι χθες ως τον μοιραίο άνθρωπο σ’ όλες τις κομματικές κρίσεις και εκκαθαρίσεις – του ’56, του ’68 κι αργότερα του ’90-’91.

.. Όχι, δεν ήταν ο Κώστας “άνθρωπος από μάρμαρο”, όπως στην ταινία του Βάιντα. Αντίθετα ήταν οικείος, απλός, ψαροντουφεκάς, και μπορώ να πω ότι σαγήνευε τα πιο απαίδευτα μεσαία οργανωτικά στελέχη με τις τσεκουράτες “αντιδιανοούμενες” απλουστεύσεις-κωδικοποιήσεις της κομματικής γραμμής.

Είναι βέβαιο ότι εκείνο το βράδυ οι “Πέντε” είχαν εντολή να μην ξεγυμνώσουν την ανθρώπινη υπόσταση του προδότη Α-25. Τον αντιμετώπισαν όπως έναν αιχμάλωτο πολέμου.

«Κατάλαβες γιατί διαμαρτύρεται ο Αργύρης, ε; Ζει σε άλλον κόσμο» μου ψιθυρίζει ο Χαρίλαος.

«Κατάλαβα».

Εκείνες τις μέρες ο IRA πέταξε με μια σφαίρα στο κεφάλι το κακοποιημένο σώμα ενός συνεργάτη του σε μια χωματερή του Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. Ήταν “μπροστινός” του επιχειρηματίας, για να του εξασφαλίζει “safe houses”, καταφύγια, και να του ξεπλένει μαύρο χρήμα. Απεδείχθη ότι δούλευε ταυτόχρονα για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, την ΜΙ6. Είχε εκβιαστεί. «Ή συνεργάζεσαι μαζί μας και παραμένεις ελεύθερος ή πας ισόβια για ληστεία τράπεζας, δολοφονία, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος». Φυσικά τα κίνητρα της προδοσίας και σ’ αυτή την περίπτωση ήταν πιο περίπλοκα από την υποχώρηση σ’ έναν εκβιασμό.

…Έτσι λοιπόν το βράδυ του Προδρόμου Ιωάννη, κάποιοι θα πουν λίγο νωρίτερα, έκλεισε οριστικά η υπόθεση του Α-25 και δεκαεπτά –μεσαίων και κατώτερων– στελεχών που “δούλευαν” μέχρι και το 1982 για τις μυστικές υπηρεσίες μέσα στο Κόμμα. Τίποτα δεν διέρρευσε στον Τύπο, σε μια χώρα που, και μύγα να σηκωθεί, όλοι το μαθαίνουν κι όλοι μιλούν αδιάκριτα, ασταμάτητα. Το μέγα πολιτικό σκάνδαλο για τη δημοκρατία –να λειτουργούν ακόμα, παρά τις αποχουντοποιήσεις και τις εκκαθαρίσεις, οχτώμισι χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, κυπατζίδικοι μηχανισμοί στα κόμματα της Αριστεράς, της θεσμικής και της ακραίας “αντισυστημικής”, καθώς και στα ΜΜΕ και γενικότερα στη δημόσια ζωή– αποσιωπήθηκε. οι μεν ήταν υπόλογοι, οι δε φοβούνταν το πλήγμα στην αξιοπιστία των κομμάτων.

Οι συλλήψεις του 1974

Έχουμε αφήσει όμως τον Χαρίλαο μόνο κι έρημο εκείνο το πρωινό του Γενάρη να του πλακώνει την καρδιά η αλλόκοτη ενοχή και να λογαριάζει τις πιθανές απώλειες από την περίπτωση του Α-25. Σε τι πληροφορίες μπορούσε να έχει πρόσβαση στα χρόνια της δικτατορίας για την παράνομη αντιστασιακή δουλειά στην Ελλάδα; Άμεσα, ελάχιστες. Αλλά… οι εκθέσεις της ΚΥΠ και της Ασφάλειας Νο 215606, το ’72, την κρίσιμη χρονιά που χάνονται τα ίχνη του Χαρίλαου στην Ελλάδα και καταφέρνει να ξεγλιστρήσει στο εξωτερικό μεταμφιεσμένος σε χίπη μαζί με δυο Γάλλους “τουρίστες”, κάνουν γενικές περιγραφές της αναμενόμενης παράνομης δουλειάς του Κόμματος αλλά συγκεκριμένο τίποτα. Αλλά… Μια σουβλιά πέρασε το πρόσωπό του όταν φωναχτά επαναλάμβανα τη σκέψη που σίγουρα έκανε κι αυτός την ίδια στιγμή. Με μια διαφορά. Το δικό μου ένστικτο δεν υποστήριζε όσα εύλογα διατύπωνα.

«Τις μέρες που εμείς εδώ κάναμε το Πολυτεχνείο, Χαρίλαε, υπήρχε μια παράνομη κίνηση στελεχών από Ελλάδα μέσω Ιταλίας – Γαλλίας και τελικά μέσω Δυτικής Γερμανίας προς τη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας. Εκεί, στα περίχωρά της, στις αρχές του Δεκέμβρη του 1973, θα άρχιζε το 9ο Συνέδριο του Κόμματος. Είναι δυνατόν, έστω έμμεσα, να μην πάρουν μυρωδιά αυτή τη ροή προσώπων τα στελέχη μας της Γερμανίας και γενικά της Δυτικής Ευρώπης; Πώς γίνεται να ακολουθήσει αμέσως μετά, τον Φεβρουάριο του 1974, το πιο μεγάλο, το συντριπτικό κτύπημα του Κόμματος και της νεολαίας του στην Ελλάδα με μαζικές συλλήψεις;»

Δεν λέγαμε τότε, δεν ρωτούσαμε περισσότερα απ’ όσα έπρεπε να ξέρουμε. Αν υπήρχε διαρροή, το “πλοίο” έπρεπε να διαθέτει στεγανά για να μη βουλιάξει αύτανδρο. Αυτή η αρχή είναι το άλφα και το ωμέγα στην παρανομία, αλλά εμπίπτει κι αυτή στον αδυσώπητο Νόμο των Ακούσιων Συνεπειών, με φοβερές παραμορφωτικές παρενέργειες.

Εκείνο το πρωί του Γενάρη, όμως, ήταν νωρίς για μια ψύχραιμη αποτίμηση των ενδεχόμενων απωλειών από την περίπτωση του Α-25. Έτσι, το ’χα βέβαιο πως ένα άλλο, ακόμα πιο βασανιστικό ερώτημα κατέτρωγε τον Κάπτεν. Προσπαθούσε μάταια να διώξει τις μαύρες σκέψεις τι θα συνέβαινε αν, με λίγο ακόμα σπρώξιμο και σχετική εκπαίδευση, είχε καταφέρει να φτάσει στο άμεσο μέλλον ένας πράκτορας στις κορυφαίες θέσεις του Κόμματος και της πολιτικής ζωής. Αποφάσισα να διακόψω απότομα τον πένθιμο ειρμό του.

«Μετά τριάντα χρόνια θα γράψω αυτή την ιστορία».

«Τι είσαι, βρε, το Φόρεϊν Όφφις;» χαμογέλασε επιτέλους.

«Έχω την άδειά σου;»

«Ποια άδεια, ρε συ; Φοβάσαι μην τρίζουν τα κόκαλά μου; Άσ’ τα, μανούλα μου, μη σκαλίζεις το παρελθόν, όλο και κάτι δυσάρεστο ξεφυτρώνει στις αναψηλαφήσεις. Και ποιος θα νοιάζεται γι’ αυτόν τότε; Κανένας».

«Μα δε με νοιάζει “αυτός”. Θα είναι μόνο η αφορμή να γράψω μια πραγματεία για τις ιστορικές, κοινωνι- κοψυχολογικές, ακόμα και νευροεγκεφαλικές ρίζες του Διπλού Ανθρώπου. Μόνο η λογοτεχνία έχει κάνει κάποια βήματα στη διερεύνηση του φαινομένου Διπλός Άνθρωπος, κανένας άλλος».

Πρέπει να άρχισα τότε να του αραδιάζω συγγραφείς που καταπιάστηκαν μ’ αυτό το θέμα. Τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Πούσκιν, τον Γκόγκολ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Όσκαρ ουάιλντ, τον Λουίτζι Πιραντέλλο, τον Μπόρχες, τον Γκράχαμ Γκριν, τον Τζον Λε Καρρέ…

«Εδώ έχουμε τον λύκο και συ ψάχνεις τον ντορό, με τα κουλτουριάρικα για Τζέκυλ και Χάυντ».

Έκανε τάχα πως αντιδρά, αλλά το θέμα τον είχε ερεθίσει. Καταλάβαινε καλύτερα από μένα πως δεν μπορεί οποιοσδήποτε εγκέφαλος να κάνει το κλικ, να γυρίζει τον διακόπτη με τέτοια επιτυχία από τη μια κατάσταση στην άλλη.

«Ε, αυτός ο απόλυτος διχασμός προσωπικότητας, που λες, μου φαίνεται πως υπάρχει μόνο στις ταινίες. Πρέπει να είσαι τελείως ψυχοπαθής για να είναι ο ένας σου εαυτός μανιώδης καπνιστής ή πότης και ο άλλος να μη βάζει ποτέ τσιγάρο ή αλκοόλ στο στόμα του. Αυτός εδώ, ο δικός μας, μια χαρά ήξερε τι έκανε ο κάθε εαυτός του».

Έπεσε για λίγο σε βαθιά συλλογή για τη δέσμευσή μου να μιλήσω μετά τριάντα χρόνια και τελικά αποφάνθηκε:

«Το 2013 είναι μακρινό. Μετά τριάντα χρόνια ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Η ειρήνη κι ο σοσιαλισμός θα έχουν κάνει σημαντικά βήματα. οι πράκτορες κι οι κατάσκοποι μπορεί να ανήκουν στην αρχαιολογία του Ψυχρού Πολέμου».

«Έτσι πίστευαν, Κάπτεν, κι οι άνθρωποι τη μεγάλη χρονιά των πρακτόρων, το 1913, την ειδυλλιακή χρονιά λίγο πριν το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου».

Το 1913 τράβηξε το έντονο ενδιαφέρον του.

«Το μόνο που ξέρω» αστειεύτηκε «είναι πως ήταν η αποφράδα χρονιά που ενώθηκε η Κρήτη με την Ελλάδα».

…..

Είχαν περάσει είκοσι περίπου χρόνια από εκείνο το ξημέρωμα του Γενάρη του 1983. Είχαμε πια χωρίσει κομματικά αλλά όχι προσωπικά, μιλούσαμε πιο χαλαρά κι ελεύθερα, όταν του ξαναθύμισα την παλιά μας κουβέντα και την παλιά μου δέσμευση.

«Είχες τότε ύφος Βάρκιζας» τον πείραξα. Θυμήθηκα τη βουβή θλίψη όταν οι αντάρτες παρέδιδαν τα όπλα και βίωναν εκείνη την τραγική στιγμή σαν προδομένοι.

…

«Ξέχασες ότι τότε από τη στεναχώρια μου γέμισα έρπη;» Και συνέχισε σκεπτικός. «Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει: Ένας σωστός πράκτορας στη σωστή θέση αξίζει όσο είκοσι χιλιάδες άνδρες στο πεδίο της μάχης. ο Ναπολέων ή ο Κλάουζεβιτς;»

Πήγα να το πω, μα το ’πνιξα στο στόμα μου:

“Ναι, αλλά η KGB δεν έσωσε τη Σοβιετική Ένωση, ούτε η φοβερή και τρομερή Στάζι την Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ”.

Ναι, πρόλαβε να ζήσει την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Δεν θα μπορούσε όμως ούτε να το φανταστεί κανείς μας πως το 2013 θα ήταν η μεγάλη χρονιά της κατασκοπείας στον Κυβερνοχώρο, η απαρχή ενός νέου ψυχρού κυβερνοπολέμου, σε μια νέα, πιο ανοιχτή, πλαστική γεωμετρία των παγκόσμιων αλληλξαρτήσεων και ανταγωνισμών.

Έτσι, να που ήρθε η ώρα, 2013, τριάντα χρόνια μετά, να γράψω την πραγματεία Ο Διπλός Άνθρωπος μ’ αφορμή και μόνο την υπόθεση του Α-25.

Το ξέρω. Θα πουν: «Γέρασες κι άρχισες να σκαλίζεις τα παλιά».

Η συνάντηση με τον αρχιπράκτορα Τόνι

Στην συνέχεια του βιβλίου, ο συγγραφέας-αφηγητής συναντά τον Τόνι, έναν Ιταλό,συνταξιούχο αρχιπράκτορα που δούλευε για τις ΗΠΑ. Ακολουθούν αποσπάσματα με μερικές από τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις του:

«Η Gladio πάντως έχει σε κάθε χώρα διαφορετικό όνομα».

«Ναι, Gladio στην Ιταλία, δηλαδή Sword, Σπαθί, Κόκκινη Προβιά στην Ελλάδα, αλλά Operation Condor στη Λατινική Αμερική, Absalon στη Δανία, SDRA8 στο Βέλγιο, Plan Bleu και Operation Satanique στη Γαλλία, Red Quantary στην Ισπανία, Werwolf των πρώην ναζί και Operation Peters στη Δυτική Γερμανία, I&Q στην Oλλανδία, στη Νορβηγία Operation Saturn που μετεξελίχθηκε σε ROC. Και βέβαια στη γειτονική σας Τουρκία η Gladio είχε μια κακοήθη μετάλλαξη, χειρότερη ίσως και από αυτήν της Ιταλίας, με το Special Warfare Department, το τρίγωνο CIA – MIT – Γκρίζοι Λύκοι».

«Η βόμβα στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη το 1955, που ξεσήκωσε τον όχλο στην Τουρκία σε πογκρόμ κατά των Ελλήνων με σφαγές, λιντσάρισμα και με βιασμούς γυναικών, ήταν δικό τους έργο;»

«Αναμφίβολα. Εκεί είχαμε προβοκάτσιες όπως αυτή, δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες, συνεργασία με τον υπόκοσμο με φορολογία στους δρόμους της ηρωΐνης (Heroin Highway) και βέβαια μεγάλης κλίμακας διείσδυση στις οργανώσεις των Κούρδων και των αριστερι- στών. Θα σε απογοητεύσω. Μερικοί από τους “ηρωικούς αγωνιστές” της Αριστεράς, Κούρδοι και Τούρκοι, που στηρίζατε στην Ελλάδα ήταν πράκτορες της ΜΙΤ».

«Κάτι πήγε να σκαλίσει, μου φαίνεται, ο Ετσεβίτ όταν ήταν πρωθυπουργός».

«Ναι, το 1974, αλλά ο αρχηγός του Γενικού Επιτε- λείου Σεμέχ Σανκάρ τού υπέδειξε φιλικά να μην ανα- κατεύεται γιατί αυτή η υπόθεση αφορά μόνο τον στρατό και τους Αμερικανούς που βάζουν το χρήμα! Όχι τον πρωθυπουργό! Το 1990, όταν πάλι ο Ετσεβίτ, σαν αντι- πολίτευση, επιχείρησε ν’ ανοίξει το θέμα της τουρκικής Gladio, ο υπουργός Άμυνας του είπε το αμίμητο: “Ετσεβίτ, θα κλείσεις το γαμημένο στόμα σου ή θα σου το κλείσουμε εμείς;”. ο Ετσεβίτ, ο οποίος βέβαια το 1974 έπαιξε το παιχνίδι των Gladiators, Τούρκων και Ελλή- νων, που έδρασαν συγχρονισμένα στο χουντικό πραξι- κόπημα στην Κύπρο και στην τουρκική εισβολή. Το Κυπριακό ήταν εξαρχής εκατό τα εκατό υπόθεση της Gladio των δύο χωρών και των πολιτικών παραφυάδων τους στο νησί».

«Το στρατιωτικό πραξικόπημα του ’81 στην Τουρκία ήταν δικό σας;»

«Παρότι η τουρκική ΜΙΤ είχε πάντα μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας από τη CIA απ’ ό,τι η ελληνική ΚΥΠ, ναι, το πραξικόπημα ήταν εκατό τα εκατό προϊόν συνεργασίας της CIA με την τουρκική Gladio. Άκουσα με τα αυτιά μου σε μια σύσκεψη στελεχών στην Oυάσινγκτον τον Πολ Χενζ, σταθμάρχη μας στην Πόλη και μετά γενικό επιτελικό του διδύμου Κάρτερ – Μπρεζίνσκι, να λέει υπερήφανος: “Το έκαναν our boys”. Όμως εμπνευστής του πραξικοπήματος ήταν ένα πρόσωπο αξιοσέβαστο στην Ελλάδα, που τον τιμούν πολύ συχνά οι ελληνικές εφημερίδες με ολοσέλιδες συνεντεύξεις, ενώ τρέχει – τρέχετε– σύσσωμη η πολιτική ελίτ της Ελλάδας στις διαλέξεις του, ακόμα και όταν τις οργανώνουν, όπως βέβαια αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αμφιλεγόμενοι επιχειρηματίες υπό την ομπρέλα ενός Αμερικανού πρεσβευτή που έγινε και πρόεδρος… ελληνικής τράπεζας!»

«Εννοείτε τον Μπρεζίνσκι, προεδρικό σύμβουλο Ασφαλείας του Κάρτερ».

«Μάλιστα, ο Μπρεζίνσκι από το 1979 είχε εισηγηθεί στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας ότι, για χώρες όπως η Βραζιλία και η Τουρκία, η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί τη βέλτιστη πολιτική λύση».http://tvxs.gr