ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Βία όπως λέμε άνθρωπος

Ιανουαρίου 17, 2014 pitsiriki1

Παρά τις καλόπιστες διακηρύξεις του ουμανισμού, ο ανθρώπινος βίος φαίνεται να είναι συνυφασμένος με τη βία.

Το ανθρώπινο σώμα μοιάζει να συντηρείται και να αναπτύσσεται από τη βία, δεδομένου ότι η εργασία και η σωματική άσκηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένας εθελούσιος καθημερινός τραυματισμός στον οποίο εκθέτουμε το μυοσκελετικό μας σύστημα.

Με βία κατέρρευσε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η βία, όσο αποκρουστική και αν φαντάζει, ήταν η τελευταία λύση των νομάδων προγόνων μας απέναντι στο πεινασμένο σαρκοβόρο αιλουροειδές.
Ο Αλέξανδρος αποφάσισε να απεμπλακεί βίαια από το αίνιγμα του γόρδιου δεσμού και ο χριστιανισμός εδραιώθηκε πάνω στα πτώματα του ιερατείου της αρχαίας θρησκείας.
Ο Μαρά και ο Ροβεσπιέρος δεν ήταν χορτοφάγοι, το ίδιο μάλλον και οι επαναστατημένοι Κινέζοι χωρικοί της εξέγερσης των μπόξερ.
Ο Δ. Σολωμός έγραφε τον εθνικό ύμνο στο απάγκιο τον Επτανήσων ακούγοντας το γλυκό, στα αυτιά του, τραγούδι των κανονιών, στην απέναντι ακτή και η κόψη του σπαθιού η τρομερή δεν φτιάχτηκε για να κόβουμε μπακλαβά και μόνο.

Στον σύγχρονο αστικό πολιτισμό η βία εμφανίζεται κάτω από πολλούς μανδύες και είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας. Αρκεί να ανοίξει κανείς την τηλεόραση ή να κάνει μια επίσκεψη σε έναν οποιονδήποτε κινηματογράφο για να διαπιστώσει ότι η κύρια θεματολογία του συντριπτικού ποσοστού των προβαλλόμενων ταινιών σχετίζεται με τη βία και το σεξ. Η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, είχε πει κάποτε ένας γενειοφόρος κύριος και η πραγματικότητα ακλόνητα επιβεβαιώνει αυτό το απόφθεγμα.
Τι θα ήταν άραγε ο άνθρωπος χωρίς την επιλογή αυτής της ύστερης καταφυγής; Μήπως αμοιβάδα, ή μήπως γυμνοσάλιαγκας που μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε σχήμα και στη χωρητικότητα του εκάστοτε χώρου που οι συνθήκες τον εγκλωβίζουν;

Είναι προτιμότερο να μη συζητηθεί εδώ το εύρος και η εφευρετικότητα των μορφών βίας που ασκούνται από το κράτος και τους θώκους του οικονομικού και πολιτικού συστήματος προς την πλειονότητα των πολιτών. Αυτή η βία είναι άλλωστε πλέον αισθητή στους περισσότερους. Αυτό που έχει νόημα να εξεταστεί είναι γιατί ανοίγει ξαφνικά αυτή η συζήτηση στην παρούσα φάση και ενώπιον μιας γιγάντωσης της βίας από την πλευρά των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και των οικονομικών του εταίρων που επενδύουν και στηρίζουν την παρούσα πολιτική παραμόρφωση.

Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, συμπεριλαμβανομένου του κάθε παρατρεχάμενου εκδότη και «καναλάρχη», απέκτησε ξαφνικά ευαισθησίες και μέμφεται τη βία από όπου και αν προέρχεται; Ή μήπως απλά οι προαναφερθέντες συσχετισμοί και μηχανισμοί διαισθάνονται ότι, από στιγμή σε στιγμή, η αχλάδα θα κραδαίνει την ουρά της και η βία θα προκύψει ως η μόνη λογική και φυσιολογική αντίδραση των ανθρώπων που βιάζονται καθημερινά και με χίλιους δύο τρόπους;

Άρα οι εκ των άνω αναθεματισμοί της βίας είναι τουλάχιστον υποκριτικοί και στην ουσία καλύπτουν πίσω από ισχνό παραπέτασμα τους μεγαλύτερους φόβους των κραταιών δυνάμεων σχετικά με τις επικείμενες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Δυστυχώς όμως για αυτούς, το νερό που φεύγει από την κοίτη του ποταμού δεν αναχαιτίζεται ούτε με αναθεματισμούς ούτε με πληρωμένες αναλύσεις της κακιάς ώρας ούτε καν με φράγματα από σκυρόδεμα και σώματα κακοπληρωμένων ενστόλων σε εντεταλμένη υπηρεσία. Γιατί νομίζετε ότι τα κατ’ ευφημισμόν σώματα ασφαλείας -παρέχουν ασφάλεια σε ποιους άραγε;- είναι ο μοναδικός τομέας του Δημοσίου όπου ακόμα γίνονται προσλήψεις; Και θα συνεχίσουν να γίνονται μάλλον, έως ότου να επιτευχθεί η αναλογία ένας αστυνομικός για κάθε τρεις πολίτες…

Το νερό βρίσκει πέρασμα και η βία αναχαιτίζεται μόνον όταν εκλείψουν οι παράγοντες που τη γεννούν. Προς το παρόν αυτοί που εκστομίζουν πύρινους λόγους εκ του άμβωνος ενάντια στη βία, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς, δεν νιώθουν τίποτα να βιάζει και να εκβιάζει τις ζωές και τις επιλογές τους, εκτός ίσως από τη δική μας οδύνη και τη σάρκωσή της στη βία, τη δική τους νέμεση. ΠΗΓΗ: Γιώργος Ανδριώτης, Κοινωνικός ανθρωπολόγος για την Εφημερίδα των Συντακτών