ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πρακτικό καταθέσεως στην Επιτροπή Κρατικής Ασφαλείας της 15/10/2025 (α.φ. /33/18/2025)

Πράγματι, στην κατάθεσή μου αυτήν προσέρχομαι συνειδητοποιώντας πια με ώριμο τρόπο το πόσο καθαρτήρια ήσαν τα γεγονότα του Ιανουαρίου 2014 στην εξέλιξη των πραγμάτων και πόσο θετικά λειτούργησαν στον αναστοχασμό των πολιτικών πραγμάτων στην χώρα μας. Σημαντικά δημοσιεύματα κι ανακοινώσεις εκείνης της εποχής προσανατόλισαν την κοινωνία μας προς…την ορθή κατεύθυνση.

Του Δημήτρη Μπελαντή via democrasy4all

Εκείνη την εποχή, ακόμη, έβλεπα τα πράγματα κάτω από μια πολύ διαφορετική οπτική, που, βεβαίως, είχε καθορισθεί από μια ολέθρια κοινωνική δυναμική και μια στρεβλή ιδεολογική αφετηρία στην χώρα μας μετά το 1974. Ακριβώς εκείνη την εποχή η διακυβέρνηση της χώρας μας, της Δημοκρατίας της Ρουριτανίας, ανήκε μεν σε μια κυβερνητική συμμαχία μεταξύ του κόμματος του Θαρραλέου Φιλελευθερισμού κατά της Τρομοκρατίας (ΘΑ.Φ.Τ.) και του Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΛΑ.ΣΟ.Κ). Όμως, τα κόμματα αυτά δεν είχαν, παρά τις ήδη θετικές τομές στην σκέψη τους, προχωρήσει αποφασιστικά σε μια καθεστωτική και κοσμοθεωρητική τομή, όπως η Μεγάλη Τομή που συντελέσθηκε το 2019 στην χώρα μας, μέσα από την διαδικασία της Συντακτικής Συνέλευσης.

Η ΜΤ επεβλήθη με μεγάλη συναίνεση και όλη η χώρα αισθάνθηκε (όπως θα έλεγε παλαιότερα και η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη) «ως να είχε πιεί σαμπάνια». Θυμίζω εδώ ως νομικός ότι, επιτέλους, για πρώτη φορά μετά τον 19ο αιώνα, θεσπίσθηκε ξανά ο θεσμός του «πολιτικού θανάτου» (άρθρο 63) με μια διευρυμένη έννοια, κατά την οποία ο βαρέως εγκληματήσας στερείτο όχι μόνο των πολιτικών αλλά και ορισμένων ατομικών του δικαιωμάτων-όπως το υπερτιμημένο ως την ΜΤ δικαίωμα στο habeas corpus και στην προσωπική ασφάλεια, ένα δικαίωμα που επέτρεπε σε ασύδοτους τρομοκράτες να ξεφεύγουν συστηματικά από τα παραθυράκια ενός διεφθαρμένου, ανήθικου και αυθαίρετου νομικού συστήματος.

Ακόμη και άδειες εδίδοντο στους σφαγείς τρομοκράτες, σε ναρκέμπορους και σε άλλους μεγαλοεγκληματίες, ενώ δεν είχε εισαχθεί ακόμη και ο γόνιμος θεσμός της υποχρεωτικής στειρώσεως κατά των σεσημασμένων εγκληματιών. Επίσης, ενώ το φορολογικό δίκαιο και η αντιτρομοκρατική νομοθεσία είχαν εισαγάγει μετά το 2001 και ιδίως μετά το 2014 σημαντικές θετικές δυνατότητες κάμψης του habeas corpus και ορισμένων άλλων λεγόμενων «ατομικών δικαιωμάτων» (όπως το λεγόμενο δικαίωμα στο «απόρρητο των επικοινωνιών» και στα «προσωπικά δεδομένα» ή το τότε αποκαλούμενο «άσυλο της κατοικίας»), αυτές οι τομές δεν είχαν θεωρητικοποιηθεί επαρκώς, ούτε και ενταχθεί σε μια συνολικότερη θεσμική και φιλοσοφική στρατηγική, όπως αυτή που επέβαλε εν τέλει η διαδικασία της Μεγάλης Τομής.

Επίσης, τα βασικά κυβερνητικά κόμματα διακατέχονταν ακόμη από σημαντικές ψευδαισθήσεις. Το μεν κόμμα του Θαρραλέου Φιλελευθερισμού κατά της Τρομοκρατίας περιελάμβανε αρκετά στελέχη που υπερασπίζονταν τα δήθεν «λοιπά ατομικά δικαιώματα» ως συναφή με το περιουσιακό δικαίωμα (άποψη πλέον που έχει καταρρεύσει), το δε κόμμα του Λαϊκού Σοσιαλισμού εμπεριείχε (έστω και σποραδικά) αντιλήψεις που χαρακτήριζαν την κρατικοδίαιτη ανάπτυξη και τις παροχές στους κηφήνες ως «κοινωνικό κράτος. Υπεράσπιζαν δηλαδή την σοσιαλιστική κοινωνική καταστροφή που η παλαιότερη ηγεσία τους είχε από δεκαετίες επιφέρει στην «σοβιετοκρατούμενη Ρουριτανία». Βεβαίως οι περισσότεροι «κολεκτιβιστές», συνδικαλιστές και διαπλεκόμενοι είχαν ήδη μετωκήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, και ήλπιζαν να επαναφέρουν την Ρουριτανία στον μεταπολιτευτικό κρατιστικό μεσαίωνα – πράγμα που ευτυχώς απεφεύχθη.

Με την διαδικασία της Μεγάλης Τομής διευκρινίσθηκε ότι η ενίσχυση της οικονομικής ατομικότητας κατά του κολεκτιβισμού (που είχε ήδη ηττηθεί πολιτικά κατά κράτος) καθόλου δεν χρειάζεται την καταχρηστική εφαρμογή των λεγόμενων «ατομικών δικαιωμάτων» –από τα οποία μόνον το περιουσιακό δικαίωμα είναι ένα γνήσιο φυσικό δικαίωμα– σε βάρος της κρατικής ασφάλειας και της κοινωνικής ειρήνης. Τα δε πολιτικά δικαιώματα ασκούνται με συγκροτημένο, πειθαρχημένο και συντονισμένο τρόπο, σύμφωνα με τη νέα συντεχνιακή κοινωνική οργάνωση και προς όφελος του «κοινού καλού».

Απευθυνόμενος σήμερα στην οικεία Δημόσια Αρχή, φρίττω στην σκέψη ότι για μια περίοδο, εγώ και άλλα εξτρεμιστικά και απείθαρχα κοινωνικά στοιχεία, όχι μόνο καταπολέμησα την «κοινωνική οικονομία του απελευθερωμένου επιχειρηματία» (όπως έχει κατοχυρωθεί στο νέο πολίτευμά μας μετά την ΜΤ – άρθρο 27), αλλά και υπεράσπισα τα δήθεν δικαιώματα εγκληματιών και σφαγέων κατά της εννόμου τάξεως, με το πρόσχημα του «πολιτικού συμμορίτου», ή και χωρίς αυτό.

Βεβαίως έχω το ελαφρυντικό ότι και τα δύο θεσμικά μας κόμματα, προτού ενοποιηθούν στο Κόμμα της Μητέρας Πατρίδος το 2020 (το μόνο κόμμα άλλωστε που αναγνωρίζει η Νέα Ευρωπαϊκή Ένωση), είχαν παραμελήσει κατά ανεύθυνο τρόπο την δημόσια ασφάλεια και αφήσει ανεξέλεγκτη την άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος, σε αντίθεση προς την αρχή ότι το «Κοινό Καλό προηγείται του Ατομικού Καλού». Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι και οι κανονισμοί τους, η ίδια η Ποινική μας Δικονομία, επέτρεπαν ακόμη και στις δίκες της τρομοκρατίας και της μεγάλης εγκληματικότητας και άλλες εκτεταμένες καταχρηστικές δικονομικές δυνατότητες πέρα από την σεμνή επίκληση ορισμένων θετικών όψεων της προσωπικότητας των κατηγορουμένων και το αίτημα για την «επιείκεια του δικαστηρίου» (σημαντικός μας δικονομικός θεσμός πλέον μετά την τροποποίηση του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας το 2022, άρθρο 367).

Έτσι, εγώ και άλλα αναρχικά δικηγορικά στοιχεία, αξιοποιήσαμε όλες αυτές τις καταχρηστικές δυνατότητες κατά της αποκάλυψης της αλήθειας και προς την κατεύθυνση της γενικευμένης σύγχυσης (“confusionism”) και αντιστροφής των ηθικών αξιών. Αξίζει να αναφερθεί ότι στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας υπήρχε ήδη από το 1974 διάταξη που προέβλεπε τον αποκλεισμό συνηγόρου, που λειτουργούσε ως συνεργός των τρομοκρατών και την ποινική του δίωξη. Όλη αυτή την εμπειρία την απορρίψαμε ως συντεταγμένη πολιτεία αβασάνιστα λόγω των δήθεν φιλελεύθερων και στην ουσία κολεκτιβιστικών αντιλήψεων που οδηγούσαν το κράτος σε αδυναμία και τους εγκληματίες σε μεγάλη και ουσιαστικά απεριόριστη συγκέντρωση δύναμης.

Η μόνη σωτήρια αντίληψη που είχε επιβληθεί, πριν από την Μεγάλη Τομή, ήταν αυτή της κατάργησης των λαϊκιστικών «ορκωτών δικαστηρίων» και της σταδιακής αντιστροφής από το αναχρονιστικό τεκμήριο αθωότητας προς το εύλογο βάρος αποδείξεως της αθωότητος του κατηγορουμένου. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα «λαϊκά δικαστήρια» –κάτι παρεμφερές προς τα «ορκωτά»– είχε υποστηρίξει εν Γαλλία ήδη από το 1972 και ο άθεος φιλόσοφος Φουκώ. Όμως, ακόμη και οι επιμελείς δικαστικοί λειτουργοί της περιόδου 2003-2004 κατά την εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων διακατείχοντο ακόμη από ξεπερασμένες λιμπεραλιστικές αντιλήψεις, πράγμα που μεταφράσθηκε στην ατολμία των δικανικών τους κρίσεων –με αρνητικό δεδομένο, βεβαίως, ότι δεν είχε ακόμη επαναφερθεί η σωτήρια για το κοινό καλό θανατική ποινή.

Θα ήθελα, όμως, να εστιάσω στην κατηγορία της «συνωμοσίας», η οποία και είναι βασικής σημασίας για την συγκρότηση του παρόντος κατηγορητηρίου εναντίον μας, και η οποία έχει βελτιώσει σημαντικά την παλαιότερη αδύνατη κατασκευή περί «εγκληματικής ή τρομοκρατικής οργανώσεως» (187 και 187Α Π.Κ.). Όχι μόνο υπήρξε μια μακροχρόνια συνωμοσία, αλλά ήταν και εξαιρετικά διαδεδομένη, στεγανή και οργανωμένη. Ιδίως εκείνα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν (είχαμε) εμπλακεί στις δίκες της τρομοκρατίας κατά τρόπο έξαλλο και ανεύθυνο, είχαν (είχαμε) συγκροτήσει μυστική ομάδα, η οποία επί χρόνια καθόριζε την μυστική και κρυφή ατζέντα του κόμματος και του αρχηγού του. Ενώ δινόταν η εντύπωση ενός μετριοπαθέστερου και λογικότερου προσανατολισμού, εμείς, τα αμιγώς «φιλοτρομοκρατικά» στοιχεία, είχαμε συγκροτήσει μια «διαπαραταξιακή/διατασική συνιστώσα», η οποία προετοίμαζε πογκρόμ στον κρατικό μηχανισμό, διώξεις σε μαζική κλίμακα στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας και μαζικό έλεγχο/παράδοση του κρατικού μηχανισμού σε ανθρώπους φανατικούς, έξαλλους κατά των παραδοσιακών θεσμών της χώρας και των ευρωπαϊκών της αξιών, και αφοσιωμένους σε δολοφονικά, ξεπερασμένα και ολοκληρωτικά ιδεώδη, όπως επίσης και την αποχώρηση της χώρας μας από την Κοινωνία των Εθνών – τον ΟΗΕ εννοώ (και με συγχωρείτε για την ιστορική παραδρομή, αλλά έχω συναισθηματικά συγκλονισθεί από την επιστροφή της χώρας μου σε ορισμένα θετικά ιδεώδη της κοινωνίας του 1930). Ούτε καν –μέσα στην ζέση μας– το βιβλίο του Φυρέ για τον κομμουνισμό ως «ιστορικό έγκλημα» δεν είχαμε προλάβει να διαβάσουμε για να ξεστραβωθούμε – αν και ο τότε δογματισμός μας θα παρέκαμπτε όχι μόνο τον Φυρέ αλλά και αυτήν ακόμη την έγκυρη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού», του Στεφάν Κουρτουά.

Η τελική δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδίως ο τελικός θρίαμβος των ΘΑΦΤ και ΛΑΣΟΚ, απέτρεψαν ευτυχώς τα χειρότερα, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας ακόμη και στο κατώφλι του Εμφυλίου Πολέμου. Ιδίως, λοιπόν, το αδίκημα της «συνωμοσίας» και της «προπαρασκευής της εσχάτης προδοσίας» είναι το αντιπροσωπευτικότερο όσων πρέπει να μας αποδοθούν. Και ας οδηγηθούμε στην αγχόνη, όπως και αξίζουμε. Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να παραθέσω –εις μήνιν των αθέων και άλλων ακραίων στοιχείων– μια κλασική βιβλική ρήση, κατά την οποία, σύμφωνα με τον Απόστολο των Εθνών:

«Ταις δε υπαρχούσαις εξουσίαις υποτασσέσθω. Πάσα γαρ εξουσία εκ του Θεού εστίν. Ο δε τη εξουσία ανθιστάμενος τη του Θεού βουλήσει ανθέστηκε….» (Προς Ρωμαίους επιστολή, 13:3).

Πόσο πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι θα ήμασταν ήδη από το 2014, αν είχαμε αντιληφθεί το βάθος αυτής της ρήσεως και δεν ακολουθούσαμε την άλλη ολέθρια διαστρεβλωμένη ρήση , κατά την οποίαν «ουκ ήλθον ειρήνην βαλείν αλλά μάχαιραν» (Κατά Μάρκον, Β’ 17)…

Παρεμπιπτόντως, και σύμφωνα με τον νόμο 4888/2018, αναφέρω ότι παραιτούμαι ρητώς από το δικαίωμα της παράστασης με συνήγορο στην προδικασία της δίκης και από το δικαίωμα πρόσβασης στα έγγραφα της δικογραφίας – και καταγγέλλω επώνυμα τους συγκατηγορουμένους μου που τυχόν θα ζητήσουν να κάνουν χρήση και κατάχρηση. Επίσης, παραιτούμαι από κάθε ειδικότερη δικονομική ένσταση, εκφράζοντας εκ των προτέρων την απόλυτη εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη μου στην κατηγορούσα αρχή. Επίσης, εκ των προτέρων ευχαριστώ το δικαστήριο που θα με δικάσει για την ανάξια προς την προσωπικότητά μου επιείκεια που, με απόλυτη βεβαιότητα, θα επιδείξει, κατά την στιγμή μάλιστα όπου έχει διαφανεί ο υπέρμετρος κίνδυνος για την κοινωνία μας από την δράση εμού και άλλων «συνοδοιπόρων». Επίσης, εκ των προτέρων συγχαίρω τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος σύντομα θα εκλεγεί ομόφωνα, προερχόμενος από το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδος.

Για τα λοιπά αδικήματα θα επανέλθω τις επόμενες μέρες, με νεότερο πρακτικό ομολογίας και αποδόσεως ευθυνών σε εμένα και άλλους παράφρονες και εγκληματίες, κι εκεί θα είμαι απολύτως και αμείλικτα διαφωτιστικός.

Με εκτίμηση, συντριβή και δέος,    Ο γνωστός πρώην «δικηγόρος των τρομοκρατών» και νυν υπόδικος