ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Και ξεμακραινει η σκια στο σκοτεινο σοκακι και στο φευγιο της γιομιζει φως η πλατεια… Σαμπως αυτη να κρυβε τον ηλιο, αυτον που τοσο αναγκη ειχαν τα παιδια για το παιχνιδι τους, τη ζωη.. Αυτον που τοσο καιρο βασταζα στους ωμους κι’αποκαμωθηκα… Τα παιδια… μοναχα αυτα απομειναν να κοιτουν τον ηλιο καταματα ακουραστα. κι’αυτος να τους κλεβει φως , ολοι οι αλλοι χαθηκαν… σκιες ανειδωτες..Τ” αρχινισμένο σύνθημα πάντα θα μένει.. Σα να “ταν ψεμα πως μαθαμε τη ζωη απο μιά αταφη ερημο που απλωνει ως περα στη σμιξη τ” ουρανου με τη μοιρα εναν Ερωτα ανικητο σαν το Θανατο που κινα η Σιωπη…Την πιο ανελπιστη τιμωρια μου εδωσες Να μη σ” εχω ποτε μου. μοναχα αυτο εχω απο σενα την πιο μιση σου ματιά να θελει ολη τη Ψυχη μου.. Ολα μες τα Ματια σου στερουνται την Αληθεια της Μηδενικης Πραγματικοτητας..Ολα στο Προσωπο σου χρειζουν αποτοξινωσης του Θειου. Τιποτα δεν θυμιζει Θανατο. Μοναχα Ζωη…Παντα θα βαζω χρωμα στον ασπρομαυρο κοσμο που μισεις. Κι οταν εχω καταφερει να παψεις να το κανεις, η συνήθειά σου παραμενει μια υποσυνειδητη ανιατη ασθενεια,
κι αρχιζεις να μισεις τα δικα μου πολυχρωμα ονειρα….» Άκου. Για μένα η ζωή μετράει πια διαφορετικά. Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Όσο υπάρχει αυτό μέσα μου ο χρόνος είναι σταματημένος…Πριν χρόνια ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Τώρα θέλω να τον ξαναβάλω μπροστά. Δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω ή να τον συγχωρήσω. Δεν με νοιάζει αν η οργή μου θα εκτονωθεί ή θα σβήσει. Θέλω μόνο να φύγει από πάνω μου. Θέλω μόνο να φύγει από μέσα μου…..

εγραψε το πιτσιρικι