Είναι αυτή η ηλεκτρισμένη αυγή. Γύρω στα χωράφια τσόφλια από αυγά. Κονσέρβες και μυρουδιά από κάτουρο. Ωχρά και ζαρωμένα παιδιά στα περίχωρα του κόσμου των ανθρώπων.

Εδώ νοιώθεις την μυρουδιά και τον ήχο του ταξιδιού. Κοιμόμαστε σε χωράφια και χαντάκια, δίπλα σε στάσεις λεωφορείων και χορταριασμένες καντίνες στην άκρη του γκρεμού αυτού του κόσμου.

Μας ξυπνάει αυτός ο παράφορος ήλιος της πατρίδας. Ο ήλιος της ανατολής. Σαν το σινιάλο που ειδοποιεί για το τέλος των πρόσκαιρων ονείρων της κούρασης.

Όσες ελπίδες είχαν απομείνει τις μάζεψαν με τις σφουγγαρίστρες. Ήγγικεν η ώρα τις ύστατες σκέψεις ν’ αδειάσουμε. Η μέρα στο προσκήνιο εισέρχεται σαν το λεπρό.

Κοπέλες για όλες τις δουλειές. Λαμπάδες από αίμα. Τραγουδήστε μας ένα παλιό τραγούδι γιατί εδώ έχει μονάχα σιωπή. Για να σας φέρω πιο κοντά κλείνω τα μάτια ευτυχισμένες μέρες. Λειαίνω μέρα νύχτα τα ξόανά σας.

Έγγραφα βρεγμένα και στρατηγοί σαν στρείδια κολλημένα στο θρόνο της αιώνιας σφαγής.

Ένα δόντι που λείπει, μια καταφαγωμένη μύτη, μια χαλασμένη μήτρα. Οποιαδήποτε φυσική ασχήμια ή ατυχία επιδεινώνει την τραγωδία, είναι μια πρόσθετη νοστιμιά που θα διεγείρει τις πρόστυχες ορέξεις των ευρωπαίων. Αυτές τις μάζες από οστά και άκαμπτα σφιχτοκουμπωμένα κολάρα.

Ο αιώνιος κύκλος. Κατσαρίδες και μύγες. Γηραιά ήπειρος. Η σανίδα απ’ το θλιβερό ναυάγιο του διαφωτισμού.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, μην ασχολείσαι πια μαζί μας. Έχει αναλάβει ο διάολος. Τα δαιμόνια με τη σταχτωμένη ράχη που χασμουριούνται σαν πλανόδιοι πωλητές αντισηπτικών.

Οι κύβοι έχουν ριφθεί. Οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια σαπίζουν στα υπόγεια της ακαδημίας.

Ο εφαρμοσμένος ανθρωπισμός είναι οι φράχτες και τα παλούκια. Η αειπάρθενη φιλεύσπλαχνη Μαρία που ξέχασε να μας ευλογήσει. Για να κερδίσουμε ένα ανελέητο καρβέλι, ξερό όπως το μούτρο του πλουτοκράτη που έχει τη γεύση του αίματος και της σφαγής.

Παιδιά που σας κατέστρεψα παραδίδοντάς σας μαθήματα που δεν πιάνουν τόπο. Ο χάρτης της Συρίας που σας έδειξα. Φρικιαστικές βαθιές ρυτίδες. Αδέσποτα δηλητηριασμένα απ’ τους κερατάδες. Θα χρειαστείτε όπλα για να καταφέρετε να πεθάνετε σαν άνθρωποι κι όχι σαν ταλαίπωρα ζώα.

Μα εγώ δεν έχω να σας προσφέρω τίποτε εκτός απ’ τη φωνή σας. Γιατί το μεγάλο μου όπλο είναι η φωνή σας.

Μιλώ με τη φωνή σας μες απ’ τις χαραμάδες και τις σχισμές, μες απ’ τη ναρκωτική λευκότητα που οι κυματιστές σημαίες των κρατών προσφέρουν ληθαργικά στους συμπολίτες μου. Στους εν Χριστώ και εν Φθόνω αδερφούς σας.

Είμαι καθηγητής σ’ ένα σκοταδερό λύκειο. Έχασα τη φωνή μου παραδίδοντας μαθήματα.

https://dromos.wordpress.com/2016/02/27/6076/