Daily Archives: Μαρτίου 5, 2014

Κυβέρνηση ανδρεικέλων

ce15d-112
Μεγαλύτερος και περισσότερος από τον θάνατο της σάρκας είναι ο θάνατος της ελπίδας, ο θάνατος των ονείρων.

Μεγαλύτερο και περισσότερο από τον θάνατο της σάρκας είναι το δηλητήριο που τούτη δω η κυβέρνηση εκχύει στις φλέβες της ελληνικής κοινωνίας.

Διχόνοια, φόβο, φτώχεια, απάθεια είναι τα δώρα της κυβέρνησης προς τον Ελληνικό λαό.

Διέλυσε την, όποια, ελληνική βιομηχανία…στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Έκλεισε όλες τις μικρές τράπεζες για να δημιουργήσει τέσσερις γίγαντες με πήλινα πόδια.
Απομείωσε την λογιστική και μετά την πραγματική αξία των Ασφαλιστικών Ταμείων στο όνομα της εξυγίανσης.
Κατήργησε το δικαίωμα του Έλληνα να πεθάνει με αξιοπρέπεια, ουρλιάζοντας για το κόστος της νοσοκομειακής περίθαλψης.
Λοιδόρησε και μετά άφησε άνεργο τον Δημόσιο Υπάλληλο τον γιατρό τον υδραυλικό.
Μίλησε για εφοπλιστές της ασφάλτου και εννοούσε τους ταξιτζήδες.
Μίλησε για συντεχνίες αδιαφορώντας για το συνταγματικό, αλλά και ανθρώπινο  δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να δημιουργούν επαγγελματικές ενώσεις και να δρουν ομαδικά.
Φέρνει κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών αδιαφορώντας για ένα ενδεχόμενο  bank-run που θα είναι ικανό να φέρει το τελειωτικό κτύπημα στην ημιθανή οικονομία.
Στο όνομα του οικονομικά και πολιτικά ορθού λεηλατεί την χώρα και τους κατοίκους της υποσχόμενη πρωτογενές πλεόνασμα και ενδυνάμωση της Δημοκρατίας.
Και όμως είναι κυβέρνηση ανδρεικέλων.
Άλλοι κρατάνε τα νήματα.
Και εμείς άξιοι απόγονοι ραγιάδων αγωνιούμε για το πώς θα μας σερβίρουν το επόμενο παραμύθι τους.
Αγωνιούμε για να απολαύσουμε και εμείς, λίγη ακόμα δημοκρατία ,λίγο ακόμα πλούτο που η κυβέρνησή μας αλλά και η Δημοκρατική Ευρώπη των λαών, έχουν με απέραντη αγάπη προετοιμάσει για εμάς.     toufekiastoskotadi

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΟΙ… ΑΛΛΟΙ – ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ

ce15d-112

Όταν η είδηση διέρρευσε, πολλοί νόμισαν πως πρόκειται για κάποιου είδους πλάκα. Δεν είχαν περάσει 8 ώρες από τη συνέντευξη τύπου του προέδρου της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν, για την κρίση στην Κριμαία, όταν η υφήλιος είδε στη λίστα με τους υποψηφίους για το Νόμπελ Ειρήνης φιγούραρε το όνομα του πρώην πράκτορα της KGB και πανίσχυρου ηγέτη της Ρωσίας.

Ο ρώσος πρόεδρος προτάθηκε από προσωπικότητες της χώρας του, που επιχειρηματολογούν υπέρ του για το ρόλο του στην κρίση της Συρίας. Του πιστώνεται η αποτροπή επίθεσης των ΗΠΑ εναντίον της χώρας στην οποία μαίνεται εμφύλιος, με την πρόταση του να τεθούν τα χημικά όπλα του Μπασάρ αλ-Άσαντ υπό διεθνή έλεγχο.

Την ώρα που το φάντασμα του πολέμου πλανιέται πάνω από την Κριμαία, κάποιοι θέλησαν να πριμοδοτήσουν τον Ρώσο πρόεδρο, μόνο που κανείς δεν επιχειρηματολόγησε για τις ακραίες τοποθετήσεις του εναντίον των gay.

Ο Ρώσος πρόεδρος δεν είναι η μόνη… ακραία πρόταση, αφού στο παρελθόν το βραβείο κέρδισαν πρόσωπα πέραν κάθε λογικής, απαξιώνοντας τον θεσμό. Αρκεί να θυμηθούμε πως υποψήφιος ήταν μέχρι και ο Αδόλφος Χίτλερ (1939), ενώ ο Μαχάτμα Γκάντι, προτάθηκε πέντε φορές, αλλά δεν κέρδισε ποτέ αυτή τη διάκριση.

Και αν δείτε τις παρακάτω επιλογές, θα συμφωνήσετε μαζί μας πως ο μόνος λόγος για τον οποίο μένουν στην ιστορία είναι για τη φαιδρότητά τους!

Ευρωπαϊκή Ένωση. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ τη χρονιά που οι χώρες του Νότου (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) γνώριζαν τα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας. Με την Γερμανία απόλυτη κυρίαρχο, με την ισότητα των μελών να πηγαίνει περίπατο και την «αλληλεγγύη» να βρίσκεται σαν έννοια μόνο αποτυπωμένη στα λεξικά, τα ειρωνικά άρθρα ήταν περισσότερα από εκείνα που μετέδιδαν την είδηση. Συνταγματικά και κοινωνικά δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν έπειτα από χρόνια αγώνων καταπατήθηκαν στο βωμό της δημοσιονομικής σταθερότητας που απαιτούσαν οι «πλούσιοι του Βορρά».

Μπάρακ Ομπάμα. Το 2009 ο πρώτος αφροαμερικανός πρόεδρος λαμβάνει την τιμητική διάκριση, με τον ίδιο να ισχυρίζεται πως δεν την αξίζει. Για πρώτη φορά το βραβείο δίνεται για «προθέσεις» και όχι για «έργα». Τα επόμενα χρόνια ο Ομπάμα βάλθηκε να… δικαιώσει τον εαυτό. Ήταν έτοιμος να επέμβει στη Συρία, οι ΗΠΑ παρακολουθούν τις συνομιλίες εχθρών και συμμάχων τους. Ακόμη και αμερικανοί αρθρογράφοι συμβουλεύουν τον Ομπάμα να δώσει πίσω το βραβείο Νόμπελ, όπως η Κίρστεν Πάουερς.

Λεχ Βαλέσα. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για τη συμβολή του στην επικράτηση της δημοκρατίας στην Πολωνία. Ως υπέρμαχος της ειρήνης, ο πρώην πρόεδρος της χώρας καταφέρθηκε με βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον ενός βουλευτή και μιας τρανσέξουαλ βουλευτίνας. «Είναι η πλειοψηφία που οικοδόμησε την δημοκρατία. Αυτό που έχουμε τώρα είναι η μειοψηφία να βρίσκεται πάνω από την πλειοψηφία».

Χένρι Κίσιντζερ. Δύο ήταν οι νικητές, αλλά στο πόντιουμ εμφανίσθηκε ένας. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δέχθηκε «με ταπεινότητα» την τιμή, την ώρα που ηγέτης του Βορείου Βιετνάμ Λε Ντουκ Θο, που ήταν επίσης νικητής, δεν δέχθηκε το βραβείο, τονίζοντας πως η χώρα του βομβαρδιζόταν ακόμη.
Ο Χένρι Κίσιντζερ υπήρξε στα χρόνια της πολιτικής του δράσης, υπαίτιος για ανατροπές δημοκρατικών κυβερνήσεων υποστηρίζοντας στρατιωτικά πραξικοπήματα, σε κράτη της Λατινικής Αμερικής κυρίως, που ήθελε να έχει υπό τη σφαίρα της επιρροής του.

Κόφι Ανάν-ΟΗΕ. Την ώρα που ο γγ του ΟΗΕ βραβευόταν με το βραβείο Νόμπελ, «για τη συμβολή του στην ενίσχυση της συνεργασίας του ΟΗΕ με την κοινωνία των πολιτών και τις προσπάθειές του για τη δημιουργία του Παγκόσμιου Ταμείου για το AIDS και την Υγεία», κάποιες αποκαλύψεις τον εξέθεταν ανεπανόρθωτα. Ως… «ενδημικό πρόβλημα» περιγραφόταν η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και κοριτσιών από μέλη των ειρηνευτικών αποστολών της οργάνωσης που διηύθυνε ο Ανάν στην Αφρική, σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά»! Και αυτό δεν ήταν το μόνο σοκαριστικό. Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Ρουάντα, το 1994, ο Ανάν ήταν ο επικεφαλής των ειρηνευτικών αποστολών του ΟΗΕ. Ο Καναδός στρατηγός Ρομεό Νταλέρ, διοικητής των κυανόκρανων στη Ρουάντα, κατηγόρησε τον Ανάν ότι απέκρυψε τις αναφορές του για την πραγματική κατάσταση και απέτρεψε τις αμερικανικές δυνάμεις να παρέμβουν για να σταματήσουν τη σφαγή που στοίχισε τη ζωή σε 800.000 πολίτες.

Κόρντελ Χαλ. Τιμήθηκε για τη συμβολή του στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών. Ως υπουργός Εξωτερικών επί προεδρείας Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απείλησε τον πρόεδρό του πως εάν επέτρεπε την είσοδο πλοίου στις ΗΠΑ με 936 εβραίους, θύματα των ναζιστικών διώξεων, δεν θα τον στήριζε στις εκλογές της επόμενης χρονιάς. Ο πρόεδρος έκανε πίσω, το πλοίο πήρε το δρόμο της επιστροφής στην Ευρώπη και πολλοί από τους επιβαίνοντες κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.  http://provocateur.gr/

Το efficient market hypothesis στη ζωή μας :) του Techie Chan

ce15d-112

Το efficient market hypothesis (ΕΜΗ) είναι μια εντελώς ανυπόληπτη θεωρία που είχε γνωρίσει κάποια δημοσιότητα στα 70ς και από τότε όλοι (μα όλοι) της κάνουν πλάκα. Είναι επίσης μια θεωρία βάση της οποιας δόθηκε το νόμπελ οικονομικών φέτος.

Ως θεωρεία είναι πολύ απλή. Μας λέει πως ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για ένα προϊόν, έχει ενσωματωθεί στην τιμή του. Πως η κάθε δεδομένη τιμή εκφράζει ό,τι είναι γνωστό για ένα προϊόν, γιαυτό και οι αγορές είναι efficient δηλαδή αντικατοπτρίζουν την πραγματική αξία ενός προϊόντος κάθε δεδομένη στιγμή. Κρέντο αυτής της θεωρίας είναι ότι αν βάλεις μια μαιμού να επιλέξει μετοχές πετώντας βελάκια στον πίνακα, αυτές οι μετοχές δεν θα πάνε χειρότερα ή καλύτερα από άλλες που έχει επιλέξει ένας επαγγελματίας. Καταλαβαίνουμε πως ειδικά σε περιόδους κρίσης, τέτοιες βολικές παπάτζες δεν τις πιστεύει ούτε ο ταξιτζής που είναι έτοιμος να πιστέψει οτι η χρυσή αυγή είναι πατριωτική οργάνωση.

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει σοβαρό θεωρητικό ή εμπειρικό υπόβαθρο που να προσφέρει οποιαδήποτε ίχνος εγκυρότητας στη υπόθεση, αυτή αποτελεί κεντρική προϋπόθεση για κάθε θεολόγο της αγοράς. Χωρίς αποτελεσματικές αγορές πως μπορούμε να ισχυριστούμε πως η αγορά είναι ο καλύτερος δυνατός κριτής της αξίας ενός πράγματος? Πώς μπορούμε να πούμε ότι η αγορά ξέρει καλύτερα? Γιαυτό και ένας πολύ συχνός τρόπος υπεράσπισης της συγκεκριμένης θεωρίας είναι να πεις ότι είναι counter-intuitive. Ό,τι δηλαδή μπορεί να φαίνεται εντελώς ηλίθια και ανεγκέφαλη, αλλά διαθέτει μια επιστημονική σοφία που πρέπει να ψάξεις καλύτερα για να καταλάβεις. Λίγο σαν την γνωστή παιδική ερώτηση για τη βαρύτητα που αναρωτιέται αν θα πέσει πρώτα το μπαμπάκι ή το ατσάλι. Μόνο που στην EMH δεν υπάρχει κανένα βαθύτερο περιεχόμενο.

Και τότε γιατί της δώσανε νόμπελ οικονομικών? Νομίζω πως έχουμε καταλάβει πια ό,τι τα νόμπελ δεν είναι και ο ποιο ανεξάρτητος κριτής του κόσμου. Μάλιστα η ματσακωνιά που έκαναν φέτος είναι να δώσουν το νόμπελ σε δύο τύπους που υποστήριζαν την ύπαρξη του ΕΜΗ και σε έναν που έκανε κριτική στην ίδια θεωρία. Ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν για να μην τους πάρουν με τις ντομάτες την ίδια στιγμή που προσπαθούν να υποστηρίξουν τη θεωρία. Διότι στην ουσία είναι σαν να βράβευαν 2 ανθρώπους που πιστεύουν ότι πρέπει να αρχίσουμε το διαπλανητικό εμπόριο με τους αριανούς (ως λύση στα εμπορικά ελλείμματα) κι έναν που αρνείται την ύπαρξή τους (και άρα δεν μπορεί να υπάρξει διαπλανητικό εμπόριο). Το συμπέρασμά μας είναι ότι υπάρχει μια πολύ σοβαρή συζήτηση για το εάν το διαπλανητικό εμπόριο είναι επικερδές ή όχι για τη γη.

Και ο ρόλος του  efficient market hypothesis (ΕΜΗ) στη ζωή μας

Ωραία τότε γιατί ασχολούμαι με το EMH αντί με το διαπλανητικό εμπόριο? Διότι σε αντίθεση με το διαπλανητικό εμπόριο, το ΕΜΗ είναι μια θεολογία που αφορά την καθημερινότητα πολλών από εμάς. Και αυτό δεν το εννοώ έμμεσα ως θεωρία που οδηγεί τον κάθε στουρνάρη να μας λέει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ο μόνος δρόμος προς τη σωτηρία των ψυχών ημών. Αλλά και πολύ άμεσα σ’ ένα επίπεδο που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Ο λόγος που η εισαγόμενη κρέμα γάλακτος της φάγε έχει εδώ και παραπάνω από 12 χρόνια τη διπλάσια τιμή από την ίδια εισαγόμενη κρέμα του lidl και παρόλαυτά συνεχίζει και έχει πωλήσεις, μας δείχνει την ίδια στιγμή πόσο παπάρα είναι η θεωρία του ΕΜΗ, ενώ ταυτόχρονα μας δείχνει πόσοι πολύ οι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτή χωρίς καν να το έχουν σκεφτεί. Ένας θεολόγος για να θολώσει τα νερά θα πει ότι η φάγε έχει χτίσει ένα μπράντ και άλλες παπάρες που δεν δικαιολογούνται ιδιαίτερα αλλά θα τις πει μόνο και μόνο για να μη φανεί ξεβράκωτος, διότι το ΕΜH υποθέτει πως όλες οι πληροφορίες για ένα προϊόν έχουν ενσωματωθεί στην τιμή του. Και η κρέμα γάλακτος της φαγε δεν έχει καμία διαφορά από την αντίστοιχη του lidl, δεν είναι απίθανο να προέρχονται και από τον ίδιο προμηθευτή καθώς παράγονται κάπου στο βορά.

Γιατί όμως αυτό δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ενσωματώσει την ιδεολογική πεποίθηση του EMH? Διότι χωρίς να έχουν άλλες πληροφορίες, τείνουν να πιστεύουν πως ένα ακριβότερο προϊόν είναι και καλύτερο. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις που λέει και το ρητό. Παρότι αυτό είναι αλήθεια για πολλά πράγματα, ολόκληρη η δουλειά του μάρκετινγκ είναι να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Να μας ξεγελάσει δηλαδή προκειμένου να πιστέψουμε πως ένα προϊόν αξίζει περισσότερο απ’ όσο τους κοστίζει. Πως το κάνουν αυτό? Με τον λεγόμενο μονοπωλιακό ανταγωνισμό. Όλοι πουλάνε κομπιούτερ, αλλά τα σόνυ είναι μια κατηγορία από μόνα τους.

Αυτά τα γράφω τώρα διότι πρόσφατα έζησα ένα παρόμοιο παράδειγμα και μια “τραυματική” εμπειρία. Η τραυματική εμπειρία ήταν ότι μπήκα μετά από καιρό σε ελληνικό σουπερμάρκετ και θυμήθηκα τις τιμές που πλήρωνα τόσα χρόνια (και πόσο ηλίθια ένιωθα). Το παράδειγμα είναι ότι μερικές μέρες αργότερα, είχα έναν επισκέπτη ο οποίος δεν είχε ιδέα για τα γερμανικά σουπερ-μάρκετ, αλλά έχοντας μηδενικές πληροφορίες (πως θα μπορούσε άλλωστε), θεώρησε πως ένα ακριβότερο προϊόν είναι και καλύτερο ποιοτικά. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία ακριβώς γιατί πρόκειται για μια τόσο συνηθισμένη πρακτική, αλλά λίγες μέρες αργότερα μου ήρθε η συσχέτιση με το EMH.

Αυτή η πεποίθηση -λόγω της παγκοσμιοποίησης- είναι ολοένα και περισσότερο ψευδής. Όταν 5-10 εργοστάσια παράγουν το 70% της συνολικής ζήτησης ενός προϊόντος και οι περισσότεροι retailers απλά κοτσάρουν την ετικέτα τους επάνω, αυτός ο συσχετισμός τιμής και ποιότητας παύει να έχει μεγάλο νόημα. Γιατί? Διότι η μεγιστοποίηση του κέρδους μια επιχείρησης απέναντι στις υπόλοιπες δεν προέρχεται από το ίδιο το προϊόν (αφού όλοι από τον ίδιο κινέζο αγοράζουν), αλλά από την αντίληψη που θα καταφέρει να δημιουργήσει η εταιρία στον καταναλωτή για την ποιότητα του προϊόντος.

Και πουθενά άλλου (σε σχέση με τις χώρες που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου) δεν είναι τόσο ψευδής (αλλά και τόσο ισχυρή) όσο στην ελλάδα. Οι μαμάδες μας αγοράζανε το τάδε πανάκριβο παριζάκι, όχι γιατί ήξεραν ότι είναι καλό (πολύ συχνά δεν ήταν), αλλά γιατί ήθελαν το καλύτερο για τα παιδιά τους και το καλύτερο συσχετιζόταν πάντα με το ακριβότερο. Δεν είναι ότι συχνά δεν έβρισκαν και ακριβά πράγματα που δεν άξιζαν τον κόπο, όμως αυτό συνέβαινε συνήθως σε πράγματα για τα οποία είχαν πληροφορίες. Αν είχες φάει ωραίο ελαιόλαδο, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι η unilever προσφέρει καλό λάδι κι ας είναι ακριβό. Όμως -κι εδώ είναι η δύναμη της φαντασίωσης- όταν δεν είχες καμία γνώση για ένα προϊόν, ήταν πολύ εύκολο να πιστέψεις ότι το ακριβότερο είναι το καλύτερο.

Νομίζω πως πρόκειται για κάτι μεταξύ κατοχικού συνδρόμου και της κατανάλωσης ως διαδικασία κοινωνικής επιβεβαίωσης. Όπως κι αν έχει όμως, μας δείχνει πως η φαντασιακή θέσμιση ενός συστήματος, είναι πολύ πολύ βαθύτερη από την απλή επιβολή του δια της βίας, όπως πολύ βολικά θέλουμε να πιστεύουμε μερικές φορές. 
ΠΗΓΗ:    Techie Chan     RAMNOUSIA