Τα ΜΑΤ βγαίνουν στις αγορές !!!
Απριλίου 14, 2014
pitsiriki1
Λαμβάνουν πρώτοι πρώτοι οι αστυνομικοί το πλεόνασμα, βγαίνουν στις αγορές να ξοδέψουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με τους εμποροϋπάλληλους, που είναι γνωστοί εχθροί της…
σταθερότητας της χώρας, δημιουργούνται μικροεπεισόδια και εντάσεις στην Ερμού και βρίσκουν αφορμή οι… αριστεροί να κάνουν την προπαγάνδα τους. Δεν παίζουν έτσι με το μέλλον της χώρας, τώρα που βγήκαμε μέσω των ένστολων στις αγορές…
Μην το γελάτε, το περιβόητο δόγμα «νόμος και τάξη» του Σαμαρά και του Δένδια, με το οποίο ουκ ολίγες φορές έχουμε καταπιαστεί στο UNFOLLOW, εξακολουθεί να είναι το μοναδικό πλάνο που λειτουργεί τόσο καλά για την κυβέρνηση.
Δεν μπορεί και δεν είναι καθόλου τυχαίο: τα αστυνομοκρατούμενα και στρατοκρατούμενα κράτη αποτελούν μέρος του προγραμματικού DNA των περισσότερων δεξιών κυβερνήσεων που κυβέρνησαν τη χώρα. Και πριν από τη χούντα και επί Καραμανλή και επί Μητσοτάκη, ο αστυνομικός προκαλούσε δέος! Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο με τα παραδοσιακά δεξιά καθεστώτα που γνώρισε η χώρα, τι άλλο θα μπορούσε να ισχύει για την ακροδεξιά κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά;
Εδώ και πάρα πολύ καιρό το κέντρο της πρωτεύουσας θυμίζει πόλη υπό αστυνομική κατάληψη. Ένα περίεργο, δικό μας, μείγμα πλατείας Ταχρίρ και πλατείας Ταξίμ, στις οποίες η αστυνομία όχι απλώς έχει εντυπωσιακή παρουσία, αλλά ουσιαστικά δεσπόζει στο τοπίο. Γιατί άραγε; Για να προστατεύεται καλύτερα ο πολίτης ή από μια ανάγκη του συστήματος να υπενθυμίζει ότι μπορεί να επιβάλλεται και με το φόβο; Ο φόβος της αστυνομίας, ο φόβος της χρεοκοπίας, ο φόβος της φτώχειας, ο φόβος της δραχμής, ο φόβος της ακυβερνησίας. Όχι, δεν ανακαλύψαμε τον τροχό. Ο φόβος είναι το απόλυτο μέσο επιβολής…
Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό που θεωρεί ότι είμαστε υπερβολικοί. Ότι γκρινιάζουμε για να γκρινιάζουμε. Ότι δεν είναι τόσο τραβηγμένα τα πράγματα στην Αθήνα. Ότι δεν ζούμε στιγμές που ο αστυνομικός περισσότερο τρομάζει, παρά εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Ότι το κέντρο δεν μοιάζει με το κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Υπάρχει ένα κοινό που γνωρίζει μόνο τη νυχτερινή Αθήνα, πού παίζουν καλά κοκτέιλ, πού έχει καλή μουσική και πού ωραίες γκόμενες να βγούμε.
Δεν διαφωνούμε καθόλου. Ουσιαστικά δε, για αυτά ακριβώς μαχόμαστε. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε καθόλου υπερβολικοί. Διότι στην άλλη Αθήνα, στην Αθήνα της ημέρας, κυριαρχούν τα κλειστά καταστήματα, οι αστυνομικοί, οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται, η απότομη φτώχεια του μνημονίου. Όλα αυτά τα οποία πολιτικοί όπως η Μέρκελ και ο Σαμαράς απλώς προσπερνούν όταν πανηγυρίζουν για τα νούμερα της ευημερίας των τραπεζών και των μεγαλοκαρχαριών τους…
