Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες, γράφει ο τοίχος.
Και δεν έχει άδικο.
Τα νέα ήρθαν από τους Financial Times. (Αν θέλεις να μάθεις τι γίνεται στην χώρα σου, διάβαζε ξένο Τύπο)
Η εφημερίδα είπε πολλά, για την πιο σκοτεινή νύχτα της πρόσφατης Ελληνικής Ιστορίας.
Έγιναν γνωστά πολλά για το πραξικόπημα των Καννών.
Μάθαμε πότε το πιόνι θυσιάζεται για τον Βασιλιά, μάθαμε την αξία του αξιωματικού και του πύργου.
Μάθαμε πως, Ροκέ επιτρέπεται ακόμα και μετά το Σαχ.
Μάθαμε τον τρόπο που η Δημοκρατία γίνεται όχημα υποδούλωσης.
Μάθαμε πως την Προεδρία της ΕΕ ασκεί ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Κατανοήσαμε πως της ΕΕ ηγείται μια χώρα, υπόδουλη στις ΗΠΑ που υπακούει σε ένα Σύνταγμα που έχει συνταχθεί από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάθαμε λίγα ακόμα για την δύναμη των τραπεζών και πως μπορούν να χρησιμοποιούν τον αέρα που ονομάζεται SDR. (Special Drawing Rights)
Καταλάβαμε ακόμα λίγα για τον τρόπο που το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στην χώρα.
Και δεν αναφέρομαι στον κλεμμένο από το Βυζάντιο τρόπο που η Αυτού Εξοχότητα Του, ο Βενιζέλος καθάρισε τον GAP.
Αναφέρομαι στο πως έγινε μέσα σε λίγες ώρες οι πάντες, πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ, να αποτάσσουν μετά βδελυγμίας τον Σατανά που στην περίπτωσή μας ήταν το δημοψήφισμα που προσπάθησε να προτείνει ο GAP.
Και ας γίνει ξεκάθαρο. Η πρόταση GAPγια δημοψήφισμα δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την Δημοκρατία ή τον σεβασμό της γνώμης των πολιτών.
Το δημοψήφισμα προτάθηκε σε μια εποχή που ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας βαλλόταν πανταχόθεν.
Ήταν το σωσίβιο που θα του ξανάδινε την εξουσία, θα μετέτρεπε ένα μέρος του λαού σε συνεργό του και θα έπαιρνε συγχωροχάρτι για ότι είχε κάνει στην χώρα μέχρι τότε.
Αναφέρομαι, επίσης, στην ανακούφιση που ένοιωσε ο ελληνικός λαός όταν προτάθηκε η χώρα να αφεθεί στα στιβαρά χέρια του κ. Παπαδήμου.
Με παρόμοιο τρόπο ανάσαναν και οι Ιταλοί όταν καθαίρεσαν τον τρελαμένο με τον ποδόγυρο πρωθυπουργό τους, και στην θέση του τοποθέτησαν τον εκλεκτό της Goldman Sachs, Μάριο Μόντι, τον super-Mario για τα ΜΜΕ.
Εμείς μετά ψηφίσαμε τον κ. Σαμαρά.
Ήταν η λευκή πετσέτα που ρίξαμε στο τραπεζικό σύστημα.
Βαθειά μέσα μας το ξέραμε, το νοιώθαμε,
Δεν τολμούσαμε όμως να τα ομολογήσουμε ούτε στον εαυτό μας.
Η Δημοκρατία μας πρόδωσε. Το Σύνταγμα μας άφησε απροστάτευτους.
Δεν υπήρχαν οι ασφαλιστικές δικλείδες που η ενεργοποίησή τους να απέτρεπε το κακό.
Δεν υπήρχαν οι ασφαλιστικές δικλείδες για να μας προστατέψουν ακόμα και στην ανοησία μας.
Το άρθρο 120.4 αδρανοποιήθηκε.
Το σύστημα που ονομάζεται Δημοκρατία, (έστω και Δυτικού Τύπου), υπέστη συντριπτική ήττα και μάλιστα παγκοσμίως, από το σύστημα που ονομάζεται τραπεζική διακυβέρνηση.
Και η αιτία της ήττας δεν είναι ο άνθρωπος ή η διαφθορά.
Αιτία της ήττας είναι η δομή της Δημοκρατίας.
Συνέχισε, και δεν αντικατέστησε, την Ενός Ανδρός Αρχή της Μεσαιωνικής και Αρχαίας Ιστορίας του ανθρώπου.
Άφησε να αλωθεί από οικονομικά συστήματα, (καπιταλισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός) αφήνοντας τον Άνθρωπο έρμαιο στις ορέξεις των Ισχυρών, με τον ίδιο τρόπο που αυτοκράτορες και φεουδάρχες καταδυνάστευαν τους Αρχαίους.
Το παρόν blogείχε προτείνει (μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε) την αλλαγή του πολιτεύματος.
Αλλαγή στον τρόπο εκλογής των κυβερνώντων χωρίς να επηρεάζεται η λειτουργία τους, από οικονομικά συστήματα.
Στα χρόνια που η Δημοκρατία έγινε το κυρίαρχο πολίτευμα, τουλάχιστον στην Δύση, απέτυχε να προτείνει τον “ειδικό”, δεν μπόρεσε να μετατρέψει τους κυβερνώντες σε φιλοσόφους αλλά ούτε και να δημιουργήσει πολίτες.
Μεταλλάχτηκε κάποιες φορές σε οχλοκρατία και κάποιες άλλες σε ολιγαρχία των θηρίων.
Ο Ανθρωπισμός που θα έπρεπε να την διακρίνει υπήρξε μόνο στα χαρτιά και στις υποσχέσεις των λαοπλάνων.
Ζητώ και ψάχνω λοιπόν ένα σύστημα στο οποίο ο άρχοντας δεν θα λογοδοτεί στον πολίτη αλλά σε ένα όργανο του πολιτεύματος επιφορτισμένο με αυτήν την δουλειά.
Ζητώ και ψάχνω έναν τρόπο διακυβέρνησης χωρίς εξέδρες, μεγάφωνα, πλαστικές σημαίες και υποσχέσεις.
Ζητώ και ψάχνω έναν τρόπο διακυβέρνησης που δεν θα χωρίζει τους πολίτες με γνώμονα το τι πιστεύουν.
Ζητώ ένα πολίτευμα που δεν θα μου υπόσχεται παράδεισο μετά θάνατον.
Έχω την Εκκλησία για αυτό και μάλλον κάνει καλά την δουλειά της.
