ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η ΝΔ ταύτισε προεκλογικά μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ με αυτόματη καταστροφή της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ κρυμμένο στην κουφάλα μιας Ελιάς εκβίαζε ανοιχτά ότι μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα διέλυε τη σταθερότητα της χώρας και θα την οδηγούσε στο γκρεμό. Το ΚΚΕ τα έδωσε όλα προεκλογικά έχοντας ως πρώτο στόχο τη μείωση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι την αύξηση της δικής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κουράστηκε στιγμή να βάζει αυτογκόλ στην προεκλογική του προσπάθεια.

Η πλειοψηφία των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ έχωνε στο τσουβάλι των ευρωσκεπτικιστών τη Λεπέν με τον Τσίπρα. Τα ελληνικά ΜΜΕ συσπειρώθηκαν γύρω από τη γραμμή Μαξίμου δημιουργώντας τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα παράγοντας τρόμο και πανικό μπροστά σε μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του διευθυντηρίου της Ε.Ε. έτρεχαν πίσω από τον Σόιμπλε και επαναλάμβαναν σαν ηχώ τις προβοκάτσιες, τις απειλές και τους εκβιασμούς του που είχαν στόχο την ενίσχυση του φοβικού συνδρόμου των Ελλήνων. Τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης με αρχηγό τον Άδωνη Γεωργιάδη ευχαριστούσαν καθημερινά ως γιουσουφάκια τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ για την εμπιστοσύνη και τη βοήθεια που τους προσέφεραν απέναντι στον διαβολικό ΣΥΡΙΖΑ.

Η Εκκλησία δια των μητροπολιτών της σταμάτησε τον ιερό της πόλεμο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν διαβεβαιώσει ότι όσοι τον ψηφίσουν θα πάνε στην κόλαση. Γενικώς, υπήρχε μία περίεργη συμμαχία – ακόμη και φαινομενικά εντελώς διαφορετικών πολιτικών χώρων- που επιτέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ με διάρκεια και πάθος. Με βολές που περνούσαν πάνω από το Μαξίμου και τη Χ. Τρικούπη κι έβρισκαν την Κουμουνδούρου.

Ύστερα από όλα αυτά, οι κυβερνητικοί εταίροι απαξιώνουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σφυρίζουν αδιάφορα για τη μεγαλοπρεπή τους ήττα και αποδίδουν το αποτέλεσμα στη «χαλαρή ψήφο». Αν αυτή η ψήφος μετά από αυτό το προεκλογικό περιβάλλον θεωρείται «χαλαρή», τότε δεν ξέρω ποιες είναι οι προϋποθέσεις μίας «σκληρής ψήφου». Ίσως να εννοούν αυτές που υπάρχουν σήμερα στην Ουκρανία.

Αυτή, όμως, δεν ήταν μία νίκη που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένα μήνυμα των ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ να κόψει τις ευγένειες, τις γκάφες και τα μισόλογα. Ήταν ένα μήνυμα ότι το μεγάλο ποσοστό όσων ψήφισαν δε φοβούνται την ανατροπή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να πιστεύει ότι το κατάλληλο όπλο απέναντι στη βαρβαρότητα, που και ο ίδιος διαπιστώνει και καταγγέλλει, είναι ο πολιτικός πολιτισμός και ο πληθυντικός ευγενείας θα χάσει την ευκαιρία που του δόθηκε την Κυριακή και θα μειώσει την αξία μίας νίκης της Αριστεράς στην Ελλάδα.    ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Όσο για το θέμα της Χρυσής Αυγής και του ποσοστού που έλαβε στις εκλογές, είναι εμφανές ότι αυτοί που τη δημιούργησαν και τη στήριξαν, τώρα πάλι τη χρησιμοποιούν ως χαλί για να κρύψουν από κάτω του την ήττα τους. Η θέση πολλών κυβερνητικών ότι «δε μας αφορά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, μας ανησυχεί κυρίως η δύναμη της Χρυσής Αυγής» είναι χυδαία υποκρισία.

Οι γεννήτορες της Χρυσής Αυγής βρίσκονται εντός του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και των εργολαβικών ΜΜΕ. Όσο βαθιά κι αν έθαψαν το θέμα του Μπαλτάκου, υπάρχει μία πολιτική ανεκτικότητας, προβολής και ενίσχυσης του εκτρώματος αυτού. Επίσης, όσο οι κυβερνητικοί εταίροι θα συναινούν με τη σιωπή τους σε δηλώσεις τύπου Σόιμπλε ότι «Δεν ευθύνεται η λιτότητα για την αύξηση της λαϊκιστικής ψήφου στην Ευρώπη», τόσο θα σπέρνουν νεοναζί και θα θερίζουν μαχαιρωμένους. Διότι όταν τη λιτότητα σού την επιβάλλουν ξένες κυβερνήσεις και συμφέροντα κι εσύ την αποδέχεσαι ως επιτυχία τότε ένα από τα εγκλήματα που κάνεις είναι να ταΐζεις τον εθνικισμό.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση αξιώνει προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, ώστε να αποκατασταθεί η δυσαρμονία που προέκυψε με σαφήνεια από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Όσοι αντιτάσσονται, το κάνουν απλώς επειδή δεν τους συμφέρει εκλογικά, επίσης όπως τους προέκυψε από τις ευρωεκλογές. Για τον ίδιο λόγο υπολογισμού και συμφέροντος αρνείται τις εκλογές και η κυβέρνηση, μολονότι σε θεσμικό επίπεδο επιχειρεί να εμφανισθεί ως ο νοικοκύρης της υπόθεσης και προτάσσει σε απάντηση τη συνταγματική «Αρχή της Δεδηλωμένης», με το βλέμμα όμως σε εκείνο που, μιλώντας σε ξένους δημοσιογράφους, ο Πρωθυπουργός είχε αποκαλέσει «κοινοβουλευτικά μαξιλαράκια».

Κάθε επίκληση της συνταγματικής τάξης από τη σημερινή κυβέρνηση μπορεί στις μέρες μας να εκληφθεί μόνο σαν προσβλητικό ανέκδοτο. Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της μέχρι σήμερα, οι σχέσεις της κυβέρνησης με τον καταστατικό χάρτη της χώρας συγκεφαλαιώνονται σε ένα εξαιρετικά βεβαρυμμένο παθητικό. Είναι πολλές φορές μια πραγματική πρόκληση το να αποφύγει κανείς συγκρίσεις με εκείνες τις πιο μελανές σελίδες της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας όπου οι διατάξεις του Συντάγματος είχαν ανασταλεί ρητά.

Για να μην μακρηγορήσω καταγράφοντας τις αλλεπάλληλες περιπτώσεις ευθείας περιφρόνησης του Συντάγματος από τη σημερινή κυβέρνηση, θα αναφέρω ως ενδεικτικό του αρνητικού της σχετικού μητρώου μόνο το κραυγαλέο λαϊκό αίσθημα που πλανάται γύρω από το Σύνταγμα, πράγμα που μαρτυρούν, λ.χ., οι αμέτρητες πρωτοβουλίες της Κοινωνίας Πολιτών που θέτουν το ισχύον Σύνταγμα υπό αμφισβήτηση. Θα είχε ποτέ τεθεί το Σύνταγμα σε τέτοιας κλίμακας αμφισβήτηση, αν είχε τιμηθεί και τηρηθεί από την κυβέρνηση;

Το αστείο του πράγματος είναι ότι, ως έχει, το Σύνταγμα… προβληματίζει και τον Πρωθυπουργό –με τυμπανοκρουσίες κατέθεσε πρόσφατα αυτός τις προτάσεις του για συνταγματική αναθεώρηση, ενώ τις αναγόρευσε και σε στοιχείο της προεκλογικής του εκστρατείας.

Ακόμη αστειότερο είναι ότι η υπ’ αριθμόν ένα πρόταση και κορωνίδα των προτάσεων που καταθέτει ο Αντώνης Σαμαράς για αναθεώρηση του Συντάγματος αφορά ίσως στην κατεξοχήν μοναδική διάταξη που το ίδιο το Σύνταγμα δεν επιτρέπει να αναθεωρηθεί: Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει με μπόλικη υψιπέτεια εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, ειδοποιό γνώρισμά αυτό και ίδιον του πολιτεύματος της Προεδρικής Δημοκρατίας. Όμως, το άρθρο 110, παρ. 1 του Συντάγματος δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες, και προνοεί ως εξής: «Οι διατάξεις του Συντάγματος υπόκεινται σε αναθεώρηση, εκτός από εκείνες που καθορίζουν τη βάση και τη μορφή του πολιτεύματος, ως Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας». Σημειώνω σε παρένθεση ότι τη συγκεκριμένη πρόταση του Αντώνη Σαμαρά έχει χλευάσει –σιωπηρά φυσικά…– μέχρι και ο συγκυβερνήτης του, Ευάγγελος Βενιζέλος, που ως Συνταγματολόγος φαίνεται ότι μέχρις εκεί τουλάχιστον κάτι καταλαβαίνει. Αστείο λοιπόν και τούτο, όπως είπα, δηλωτικό πάντως του είδους του σεβασμού που τρέφει ο Αντώνης Σαμαράς στο Σύνταγμα.

Οπότε, αν η κυβέρνηση προτάσσει δήθεν τη συνταγματική τάξη για να εμφανισθεί ως ο νοικοκύρης της υπόθεσης, μάλλον αρμόζει εδώ το «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Θαυμάσια ταιριάζει αυτή η φράση, διότι νοικοκύρης στη δημοκρατία είναι εκείνος που πιστοποιήσιμα πλειοψηφεί στο εκλογικό σώμα.

Υ.Γ. Δεν είναι μόνο το προσβλητικό ανέκδοτο περί κυβερνητικής προσήλωσης στη συνταγματική τάξη που με θλίβει, αλλά και το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι χειροκρότησαν τον Αντώνη Σαμαρά, όταν άκουσαν τις προτάσεις του. Ακόμη πιο πολύ με θλίβει δε το γεγονός ότι, αφού τον άκουσαν αυτοί οι άνθρωποι, τον ψήφισαν κιόλας –όσοι τον άκουσαν, όποιοι τον άκουσαν, αν τον άκουσαν, αν ακούν…  sotosblog